Κίνημα για τη Ζωή: η πανδημία δεν  προκαλεί ευθανασία

Συνέντευξη με την πρόεδρο, Marina Casini – Bandini: «Οι πιθανές οδυνηρές επιλογές για το ποιος θα λάβει θεραπεία και ποιος όχι, κατά τη διάρκεια της έκτακτης ανάγκης δεν μπορεί να αποτελέσουν το μελλοντικό πρόσχημα για την έγκριση «του γλυκού θανάτου». Όλες οι ζωές πρέπει να σώζονται επενδύοντας στην υγειονομική περίθαλψη»
Στο αποκορύφωμα της πανδημίας, όταν οι θέσεις στις Μ.Ε.Θ. ήταν ανεπαρκείς για το τσουνάμι των νοσούντων σοβαρά οι οποίοι ξεχύνονταν με δραματικό ρυθμό στα νοσοκομεία της Ιταλίας, ποιος ξέρει για πόσους γιατρούς πέρασε μέσα από το μυαλό τους, ένα ενοχλητικά οδυνηρό δίλημμα: ποια ζωή να σώσουν τη στιγμή που έπρεπε να επιλέξουν μεταξύ ενός ασθενή σε νεαρή ηλικία και ενός ηλικιωμένου που βρισκόταν στο απόγειο της ύπαρξής του; Κατά τις ημέρες που ακολούθησαν μετά την αύξηση περιστατικών που είχαν μολυνθεί, ένα έγγραφο από την Siaarti, Societa italiana di anesthesia-analgesia-rianimazione e terapia intensiva (Ιταλική Εταιρεία Αναισθησίας – Αναλγησίας – Ανάνηψης και Εντατικής Θεραπείας), επεσήμαινε ότι μπορεί να πρέπει να καθοριστεί απαραίτητο ένα όριο ηλικίας για την είσοδο στις Μ.Ε.Θ.: «Δεν πρόκειται – αναφέρει το κείμενο – να πραγματοποιήσουμε απλώς μια αξιολόγηση επιλογών, αλλά στο να διατηρήσουμε πόρους που θα μπορούσαν να είναι πολύ σπάνιοι για εκείνους που έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα επιβίωσης και δεύτερον για εκείνους που μπορεί να έχουν περισσότερα χρόνια ζωής, με σκοπό τη μεγιστοποίηση ωφέλειας για τον μεγαλύτερο αριθμό των ατόμων». Τώρα που η κατάσταση έκτακτης ανάγκης επιστρέφει αργά στα κανονικά επίπεδα και στις Μ.Ε.Θ. μειώνεται η πίεση, υπάρχουν εκείνοι που έχουν βάσιμο φόβο ότι αυτό που θα μπορούσε να συμβεί σε μια κρίσιμη κατάσταση θα μπορούσε να προωθηθεί ως τυπική συμπεριφορά, νομιμοποιώντας, εκ των πραγμάτων, την ευθανασία.

Η Marina Casini Bandini πρόεδρος του Κινήματος για τη Ζωή, είναι πεπεισμένη ότι αυτός ο κίνδυνος είναι πραγματικός: «Όλα τα ανθρώπινα όντα – λέει – είναι πάντα φορείς της αξιοπρέπειας η οποία δεν δύναται να υποβληθεί σε καμιά διαβάθμιση»:

Απ. – Η αρχή του απαραβίαστου της ζωής παραμένει ανέπαφη. Αλλά, τότε, θα πρέπει να καταλάβουμε τι συνέβη. Η έλλειψη μέσων έθεσε σκληρά και αγωνιώδη διλήμματα: αποφασίζοντας για το ποιος θα έπρεπε να λάβει θεραπεία και ποιος όχι. Πρέπει λοιπόν, να διακρίνουμε δύο επίπεδα: εκείνο όπου υπερισχύει η κατάσταση αναγκαιότητας και εκείνο όπου καθορίζονται τα κριτήρια αξίας που αφορούν στην ανθρώπινη ζωή. Είναι σε αυτό το τελευταίο επίπεδο όπου εμπλέκεται η νοοτροπία της ευθανασίας που παράγει τον πολιτισμό των αποβλήτων. Ορισμένοι θα μπορούσαν να σκεφθούν, πέρα από την πανδημία, ότι δεν αξίζει ο κόπος να σώζουμε τις ζωές των ηλικιωμένων ή των ατόμων με ειδικές ανάγκες.

Πολλοί φοβούνται ότι αυτό που κατέστη δυνατό κατά την περίοδο της έκτακτης ανάγκης, θα μπορούσε να μετατραπεί σε κανονικότητα: για την ανατριχιαστική εισαγωγή της ευθανασίας. Συμφωνείτε;

Απ. – Αποτελεί έναν βάσιμο φόβο. Ήδη έχει παρουσιαστεί με τη διάδοση των διφορούμενων συστάσεων της Siaarti σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης της έλλειψης μέσων στη διάθεση των γιατρών για να σώσουν ζωές. Είναι μια πιθανότητα που οφείλουμε να αποφύγουμε κυρίως, επενδύοντας περισσότερο στην υγεία, ώστε όλοι οι ασθενείς να μπορούν να σωθούν. Αυτό που δυστυχώς συμβαίνει, ή που θα μπορούσε να συμβεί, κατά τη θλιβερή φάση της πανδημίας δεν θα πρέπει να αποτελέσει κληρονομικά για το εγγύς μέλλον.

Η πανδημία, κατά τη γνώμη σας, έχει ακυρώσει τη συζήτηση για την ευθανασία;

Απ. – Πιστεύω ότι θα επιστρέψει σύντομα. Και δεν αποκλείεται ότι, για να πείσουν την κοινή γνώμη, θα αξιοποιήσουν κριτήρια που υιοθετήθηκαν κατά τη διάρκεια της έκτακτης ανάγκης. Πρέπει να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε σε επιφυλακή για να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη μάχη.

Μετάφραση: ρφ