ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Βιβλιοθήκη του Αποστολικού Μεγάρου
Κυριακή, 21 Μαρτίου 2021
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Αυτή την Ε’ Κυριακή της Τεσσαρακοστής, στη Θεία Λειτουργία αναγιγνώσκεται το Ευαγγέλιο στο οποίο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει ένα επεισόδιο που συνέβη τις τελευταίες ημέρες της ζωής του Χριστού, λίγο πριν από τα Άγια Πάθη του (βλ. Ιω 12,20-33). Ενώ ο Ιησούς βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ για την εορτή του Πάσχα, μερικοί Έλληνες, ενθουσιασμένοι με όσα εκείνος έκανε, εξέφρασαν την επιθυμία να τον δουν. Πλησιάζοντας τον Απόστολο Φίλιππο, του είπαν: «Θέλουμε να δούμε τον Ιησού» (στ. 21).
Ας θυμηθούμε αυτήν την επιθυμία: «Θέλουμε να δούμε τον Ιησού». Ο Φίλιππος μιλά για αυτό στον Ανδρέα και μετά μαζί το αναφέρουν στον Διδάσκαλο. Στο αίτημα αυτών των Ελλήνων μπορούμε να δούμε το ερώτημα που τόσοι πολλοί άνδρες και γυναίκες, κάθε τόπου και κάθε εποχής, απευθύνουν στην Εκκλησία και στον καθέναν από εμάς: «Θέλουμε να δούμε τον Ιησού».
Και πώς απαντά ο Ιησούς σ’ αυτό το αίτημα; Με έναν τρόπο που μας κάνει να σκεφτούμε. Λέει το εξής: «Ήλθε πια η ώρα να δοξασθεί ο Υιός του Ανθρώπου. […] Αν του σιταριού ο σπόρος πέσει στη γη αλλά δεν πεθάνει, μένει ένας μονάχος σπόρος· αν όμως πεθάνει, κάνει άφθονο καρπό» (στ. 23-24).
Αυτά τα λόγια φαίνεται να μην απαντούν στο ερώτημα που είχαν θέσει εκείνοι οι Έλληνες. Στην ουσία, τα λόγια αυτά πηγαίνουν πιο μακριά. Ο Ιησούς πράγματι αποκαλύπτει ότι αυτός, για κάθε άνθρωπο που θέλει να τον αναζητήσει, είναι ο κρυμμένος σπόρος που είναι έτοιμος να πεθάνει για να αποδώσει πολύ καρπό. Είναι σαν να λέει: αν θέλετε να με γνωρίσετε, αν θέλετε να με καταλάβετε, κοιτάξτε τον κόκκο του σιταριού που πεθαίνει στο έδαφος, δηλαδή κοιτάξτε τον σταυρό.
Μας κάνει να σκεφτούμε το σημείο του σταυρού, το οποίο εν μέσω των αιώνων έγινε το κατ’ εξοχήν έμβλημα των Χριστιανών.
Όποιος και σήμερα θέλει να «δει τον Ιησού», προερχόμενος ίσως από χώρες και πολιτισμούς όπου ο Χριστιανισμός είναι ελάχιστα γνωστός, τι βλέπει πρώτα απ’ όλα; Ποιό είναι το πιο κοινό σημείο που συναντά; Ο Εσταυρωμένος, ο Σταυρός. Στις Εκκλησίες, στα σπίτια των Χριστιανών, ακόμη και στον λαιμό μας. Το σημαντικό είναι αυτό το σημείο να είναι συνεπές με το Ευαγγέλιο: ο Σταυρός δεν μπορεί παρά να εκφράζει την αγάπη, την υπηρεσία, την αυτοπροσφορά χωρίς επιφυλάξεις: μόνο έτσι ο σταυρός είναι αληθινά το «δένδρο της ζωής», της υπεράφθονης ζωής.
Και σήμερα ακόμη πολλοί άνθρωποι, συχνά χωρίς να το λένε, σιωπηρά, θα ήθελαν να «δουν τον Ιησού», να τον συναντήσουν, να τον γνωρίσουν. Από εδώ καταλαβαίνουμε τη μεγάλη ευθύνη που έχουμε εμείς οι Χριστιανοί και οι κοινότητές μας. Πρέπει κι εμείς να απαντήσουμε με την μαρτυρία μιας ζωής που προσφέρεται στην υπηρεσία, μιας ζωής που υιοθετεί το «ύφος» του Θεού – εγγύτητα, συμπόνια και τρυφερότητα – και αναλίσκεται στην υπηρεσία. Σημαίνει να σπέρνουμε σπόρους αγάπης όχι με λόγια που τα παίρνει ο αέρας, αλλά με συγκεκριμένα, απλά και θαρραλέα παραδείγματα, όχι με θεωρητικές καταδίκες, αλλά με χειρονομίες αγάπης. Τότε ο Κύριος, με τη χάρη του, μας κάνει να φέρνουμε καρπό, ακόμη κι όταν το έδαφος είναι ξηρό λόγω παρεξηγήσεων, δυσκολιών ή διώξεων, ή λόγω των νομικιστικών ή ηθικιστικών αξιώσεων των κληρικών. Αυτή είναι άγονη γη. Ακριβώς εκεί, στη δοκιμασία και στη μοναξιά, ενώ ο σπόρος πεθαίνει, είναι η στιγμή κατά την οποία βλαστάνει η ζωή, για να παράγει ώριμους καρπούς στην ώρα τους. Είναι σε αυτήν τη σύμμειξη του θανάτου και της ζωής που μπορούμε να βιώσουμε τη χαρά και την αληθινή καρποφορία της αγάπης, η οποία, επαναλαμβάνω, δίνεται πάντοτε με το «ύφος» του Θεού: εγγύτητα, συμπόνια, τρυφερότητα.
Η Παρθένος Μαρία ας μας βοηθήσει να ακολουθήσουμε τον Ιησού, να βαδίσουμε δυνατοί και χαρούμενοι στον δρόμο της υπηρεσίας, ώστε η αγάπη του Χριστού να λάμπει σε κάθε συμπεριφορά μας και όλο και περισσότερο αυτό να είναι το ύφος της καθημερινής μας ζωής.
Μετάφραση: π.Λ