Χρειάζονται Ενορίες ικανές να βγουν προς τα έξω και να αναζητήσουν τους απομακρυσμένους
Ο πρόεδρος της Ρωμαϊκής Συνόδου για τον Κλήρο, Καρδινάλιος Beniamino Stella, αναφέρεται στις νέες Οδηγίες της Ρωμαϊκής αυτής Συνόδου εξηγώντας ότι προέρχονται από την ανάγκη να προσανατολιστεί με την ιεραποστολική του έννοια η ανανέωση, που ήδη έχει ξεκινήσει, των εκκλησιαστικών δομών. “Οι Ενορίες όχι μόνο να σκέφτονται πως θα προστατευθούν αλλά να μάθουν να κοιτάξουν πιο πέρα από τα σύνορά τους για να αναγγείλουν το Ευαγγέλιο”.
Fabio Colagrande – Πόλη του Βατικανού
Είναι ανάγκη να ανανεωθούν οι ενοριακές δομές ανακαλύπτοντας την ιεραποστολική κλήση κάθε βαπτισμένου και ξεπερνώντας την ίδια στιγμή την ιδέα μιας ενοριακής ποιμαντικής που να περιορίζεται στο εσωτερικό της περιοχής. Αυτά είναι τα κεντρικά θέματα των Οδηγιών “Η ποιμαντική μεταστροφή της ενοριακής κοινότητας στην υπηρεσία της αποστολής ευαγγελισμού της Εκκλησίας”, που συντάχθηκαν από την Ρωμαϊκή Σύνοδο για τον Κλήρο και δημοσιεύτηκαν στις 20 Ιουλίου. Το κείμενο υπογραμμίζει πως σήμερα υπάρχει ο συγκεκριμένος κίνδυνος όπως οι Ενορίες παραμείνουν γραφειοκρατικές οργανωτικές δομές περισσότερο προσεκτικές στο πως να διατηρηθούν παρά στο να ευαγγελίσουν και τις προσκαλεί να είναι περισσότερο επικεντρωμένες σε νέες μορφές φτώχειας. Οι Οδηγίες θέλουν να είναι στη υπηρεσία ορισμένων ποιμαντικών επιλογών που έχουν ήδη ξεκινήσει και δοκιμαστεί για να βοηθήσουν στην αξιολόγησή τους και στον προσανατολισμό τους σε ένα πιο παγκόσμιο πλαίσιο, όπως υπογραμμίζει ο Καρδινάλιος Beniamino Stella, Πρόεδρος της Ρωμαϊκής Συνόδου για τον Κλήρο.
Η συνέντευξη με τον Καρδινάλιο Beniamino Stella
Καρδινάλιος. – Από την μία πλευρά, κυρίως στον λεγόμενο “δυτικό” κόσμο, υπάρχει η έλλειψη ιερέων, γεγονός που αποτελεί μία αντικειμενική πτυχή. Αλλά υπάρχει επίσης και το γεγονός πως έχουν αλλάξει τα όρια των ενοριών: κατά κάποιο τρόπο “εξαφανίστηκαν”. Σήμερα υπάρχουν διαφορετικές ανάγκες: υπάρχει μια πιο έντονη κινητικότητα. Όλα αυτά μας έκαναν να καταλάβουμε ότι οφείλουμε να κοιτάξουμε πιο μακρυά, πέρα από την ιδέα μιας παραδοσιακής Ενορίας. Σήμερα οι άνθρωποι μετακινούνται, παρευρίσκονται στην Εκκλησία στην περιοχή όπου βρίσκονται. Πολλά προγράμματα μεταρρύθμισης των ενοριακών κοινοτήτων καθώς και αναδιοργάνωσης Εκκλησιαστικών Επαρχιών ήδη είναι σε εξέλιξη. Είναι όμως απαραίτητο ο εκκλησιαστικός κανόνας, που οφείλει να ρυθμίσει αυτές τις αναδιοργανώσεις, να λαμβάνει υπόψη της ουσία της Εκκλησίας, που έχει μία παγκοσμιότητα. Είναι απαραίτητο αυτές οι μεταρρυθμίσεις να μην υπαγορευτούν από μία ιδιοτροπία των αρμόδιων και των ειδικών. Είναι απαραίτητο να ακολουθούν τις νέες ανάγκες, αλλά και να λαμβάνουν υπόψη μια ευρύτερη προοπτική, που να βλέπει την Εκκλησία στην καθολικότητά της.
Γιατί η Εκκλησία αισθάνεται την ανάγκη να ανανεώσει τις ενοριακές δομές με μία ιεραποστολική προοπτική;
Καρδινάλιος. -Δεν μας έχουν προσλάβει σε μία εταιρεία, αλλά ανήκουμε σε μία κοινότητα, σε μία οικογένεια. Η πίστη μας, που σημαίνει προσκόλληση, που σημαίνει συνάντηση, που σημαίνει προσκύνηση του προσώπου του Θεού, οφείλει να μας οδηγήσει να κοιτάξουμε πέρα από τις προσωπικές και οικογενειακές μας ανάγκες, να αισθανθούμε πως το πεδίο δράσης μας είναι η ανθρωπότητα, αλλά μία ανθρωπότητα πιο ευρεία από τον κήπο του σπιτιού μας, από τα σύνορά μας. Το να είμαστε ιεραπόστολοι σημαίνει να ξεχάσουμε το χωριουδάκι, να ξεχάσουμε την οικογένεια, να ξεχάσουμε κυρίως τις ανέσεις μας και, ξεκινώντας από την ομορφιά της πίστης και τη χαρά του Ευαγγελίου, να αισθανθούμε πως ανήκουμε στον Κύριο και επομένως να μοιραστούμε τον θησαυρό μας με εκείνον που δεν τον έχει, με εκείνον που έχασε το νόημα της αξίας του, με εκείνον που έχει ανάγκη να επιστρέψει και να συναντήσει τον Κύριο, να αισθανθεί την παρουσία του στη δική του ζωή.
Οι Οδηγίες ζητούν επίσης να ξεπεραστεί η ιδέα μιας περιορισμένης ενοριακής ποιμαντικής, στο εσωτερικό των γεωγραφικών ορίων της, και εύχεται μία “συνολική ποιμαντική”, που να χαρακτηρίζεται από μία “δυναμική εξόδου”. Τι σημαίνει αυτό συγκεκριμένα;
Καρδινάλιος. -Σημαίνει πως αν εμείς αισθανόμαστε ότι η πίστη μας είναι μία πίστη για να την αναγγείλουμε, να την προτείνουμε, δεν υπάρχουν μόνο τα παπαδικά, οι τοίχοι των Ναών, αλλά υπάρχει κόσμος που έχει ανάγκη αυτή την πίστη. Ίσως η Ενορία έχει κατανοηθεί μέχρι σήμερα σχεδόν ως ένα παλάτι, ένα κάστρο να το διαφυλάξει κανείς, να το προστατεύσει… Μου φαίνεται πως οφείλουμε να αφαιρέσουμε τα κλειδιά, να ανοίξουμε τις πόρτες, να ανανεώσουμε τον αέρα του χώρου και να βγούμε έξω. Ιδού, αυτός ο δυναμισμός εξόδου, για τον οποίο μιλά πολύ συχνά ο Πάπας, σημαίνει να κοιτάξουμε μακρυά, να κοιτάξουμε ποιος έχει ανάγκη από την πίστη: όλος ο κόσμος των νέων, όλος ο κόσμος που έχει ανάγκη τον Θεό αλλά που δεν γνωρίζει ποιο δρόμο να ακολουθήσει. Η Ενορία οφείλει να είναι μία δομή σε αναζήτηση, Οι ιερείς, οι διάκονοι, οι αφιερωμένοι, οφείλουν να ξέρουν να εξέλθουν, να μείνουν έξω. Ο Πάπας μιλά συχνά για το να “μένουμε μαζί”: αυτό σημαίνει να ξέρουμε να αφιερώνουμε χρόνο, να ανακαλύπτουμε τον πλούτο, ορισμένες φορές, των προσώπων, των οικογενειών ακριβώς ζώντας μαζί. Αυτό αποτελεί μία μεγάλη θυσία γιατί όλοι εμείς αγαπάμε τις συνήθειες που μας καθιστά ήσυχους, ήρεμους, άνετους. Αλλά δεν είναι αυτό η δυναμική της πίστης. Υπάρχει επίσης η ανάγκη της συνεργασίας ανάμεσα σε Ενορίες, του συντονισμού του ωραρίου. Όλα αυτά μας οδηγούν στο να θεωρήσουμε την Ενορία ως μία “ζωή της κοινότητας”, μία “ζωή της μεγάλης οικογένειας”. Και επομένως ο ιερέας οφείλει να είναι ο οδηγός αυτής της πορείας εξόδου: οφείλει να βοηθήσει τους συνεργάτες του, να βοηθήσει τις οικογένειες “να μένουν έξω”, να αναζητούν ποιος είναι απομακρυσμένος και περιμένει ένα νεύμα, ένα λόγο, μία πρόσκληση για να εμπλακεί σε αυτή την πορεία πίστης που δίνει χαρά, ηρεμία και με τη σειρά της μία ιεραποστολική προοπτική.
