ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΥ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Λίγο πριν ο Προφήτης Ησαΐας  μας είπε: «Εκείνος φορτώθηκε τα δικά μας βάσανα, έφερε στους ώμους του τους πόνους μας. Κακομεταχειριζόμενος άφησε να ταπεινωθεί  και δεν άνοιξε το στόμα Του, ήταν σαν το αρνί που οδηγείται στη σφαγή».

Μόνο με το Σταυρό του Ιησού μαθαίνουμε να σταματάμε μπροστά στους σταυρούς τόσων συνανθρώπων μας: τους σταυρούς των πονεμένων, των ασθενών, των εγκαταλειμμένων, των ηλικιωμένων, των ξενιτεμένων, των φυλακισμένων, των καταδιωγμένων, των φτωχών. Δεν είναι εύκολο να μένει κανείς μ’ αυτόν που υποφέρει. Ο πόνος, η ασθένεια, ο θάνατος, προκαλούν το φόβο, τη φυγή.

Στην πορεία προς το Γολγοθά συναντάμε μόνο κάποιον Σίμωνα από την Κυρήνη, τον οποίο και αγγαρεύουν να σηκώσει το Σταυρό του Ιησού.

Αδελφοί μου και αδελφές μου, όταν βοηθάμε εκείνους που δε μπορούν μόνοι τους να σηκώνουν το σταυρό τους, τότε ο δικός μας σταυρός γίνεται πιο ελαφρύς.

Κανένας άλλος από το πλήθος, ούτε και από τους μαθητές Του, προσφέρθηκε να βοηθήσει τον Ιησού να σηκώσει το Σταυρό Του. Τα χέρια όλων έμειναν ακίνητα, σα να ήταν αγκυλωμένα. Μέσα στην ανθρώπινη ιστορία  πολλά χέρια παραμένουν έτσι.

Πολλά άλλα πλένονται σαν του Πιλάτου για να διώξουν από πάνω τους την ευθύνη. Βρίσκουν όμως τη δύναμη ακόμη και σήμερα να ραπίσουν, να μαστιγώσουν, να ακανθοστεφανώσουν, να καρφώσουν στο Σταυρό ξανά τον Ιησού στο πρόσωπο τόσων αθώων.

Μήπως και τα δικά μας χέρια μοιάζουν μ’ αυτά; Αν ναι, ας τα αντικαταστήσουμε με τα χέρια της Μαρίας που έπλυνε τα πόδια του Ιησού, της Βερονίκης  που σκούπισε το ματωμένο πρόσωπο Του,  του Κυρηναίου που τον βοήθησε να φέρει το Σταυρό Του, του Ιωσήφ από την Αριμαθαία που αποκαθήλωσε από το Σταυρό το νεκρό σώμα Του, της Μητέρας Του που έσφιξε στην αγκαλιά της το νεκρό σώμα του παιδιού της. Κι αν αυτό δεν το καταφέρουμε, τότε, ας  μιμηθούμε σήμερα  τα χέρια του εκατόνταρχου  που, εξαιτίας της ενοχής του, χτυπούσε το στήθος του και ομολογούσε: «Αληθινά αυτός ήταν Υιός Θεού».

Σήμερα δίπλα στο Σταυρό του Ιησού δεν υπάρχουν μόνο οι σταυροί των δύο ληστών του καλού και του κακού, αλλά τόσοι πολλοί που έστησε ένας άγνωστος και ασήμαντος θανατηφόρος ιός οδηγώντας  τόσους  αδελφούς μας στο Γολγοθά.

Δύσκολη αληθινά και παρατεταμένη η φετινή Μεγάλη Παρασκευή. Η Εκκλησία, ως Μάνα πονεμένη, συνοδεύει με την προσευχή όσους ασθενούν, όσους πονούν, όσους δεν πρόλαβαν να πουν το: «Θυμήσου με Κύριε όταν έλθεις στη Βασιλεία Σου».

Και σήμερα η πομπή προς το Γολγοθά περνά δίπλα μας και κάποιος χρειάζεται να τρέξει να σκουπίσει το ματωμένο πρόσωπο του Χριστού στο πρόσωπο κάθε ταλαιπωρημένου αδελφού. Τώρα είναι η ώρα που ο ανθρώπινος συναισθηματισμός χρειάζεται. Είναι όχι μόνο επιτρεπτός, αλλά και επιβάλλεται. Να η ώρα να μιμηθούμε τη Βερονίκη, τον Κυρηναίο, τον Ιωσήφ από την Αριμαθαία, να γίνουμε ο  Χριστός για το συνάνθρωπό μας.

Αν όλα αυτά τα νοιώσουμε, τα καταλάβουμε και τα πράξουμε τότε αδελφοί μου και αδελφές μου  Πάσχα αληθινό θα γιορτάσουμε όχι μόνο αυτή την Κυριακή αλλά κάθε μέρα, γιατί ο Κύριος δε θα περάσει στιγμιαία από τη ζωή μας, αλλά  θα είναι  πάντα μαζί μας. ΑΜΗΝ