ΠΟΝΤΙΦΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΩΝ:

– ΠΕΤΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΡΑΣΑΤΙ

– ΚΑΡΟΛΟΥ ΑΚΟΥΤΙΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΛΕΟΝΤΑ ΙΔ’

Πλατεία Αγίου Πέτρου
23η Κυριακή του Έτους, 7 Σεπτεμβρίου 2025

 

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, 

στο πρώτο Aνάγνωσμα ακούσαμε μια ερώτηση: «Ποιος θα γνώριζε το σχέδιό σου, Κύριε, αν εσύ δεν του έδινες Σοφία, αν δεν έστελνες το άγιο σου Πνεύμα από τον ουρανό;» (Σολ 9,17). Την ακούσαμε αφού δύο νεαροί Μακάριοι, ο Πέτρος Γεώργιος Φρασάτι και ο Κάρολος Ακούτις, ανακηρύχθηκαν Άγιοι, και αυτό είναι εκ θείας πρόνοιας. Αυτή η ερώτηση, μάλιστα, στο Βιβλίο της Σοφίας, αποδίδεται σε έναν νεαρό σαν αυτούς: τον βασιλιά Σολομώντα. Αυτός, μετά τον θάνατο του πατέρα του Δαβίδ, συνειδητοποίησε ότι είχε πολλά στη διάθεσή του: την εξουσία, τον πλούτο, την υγεία, την νεότητα, την ομορφιά, τη βασιλεία. Αλλά ακριβώς αυτή η μεγάλη αφθονία μέσων είχε κάνει να αναδυθεί ένα ερώτημα στην καρδιά του: “Τι πρέπει να κάνω για να μην χαθεί τίποτα;”. Και κατάλαβε ότι ο μόνος τρόπος για να βρει μια απάντηση ήταν να ζητήσει από τον Θεό ένα ακόμη μεγαλύτερο δώρο: τη Σοφία Του, για να γνωρίζει τα σχέδιά Του και να τα τηρεί πιστά. Είχε συνειδητοποιήσει, μάλιστα, ότι μόνο έτσι καθετί θα έβρισκε τη θέση του στο μεγάλο σχέδιο του Κυρίου. Ναι, επειδή ο μεγαλύτερος κίνδυνος της ζωής είναι να τη σπαταλήσεις έξω από το σχέδιο του Θεού. 

Και ο Ιησούς, στο Ευαγγέλιο, μας μιλάει για μια πλήρη ένταξη σε ένα σχέδιο. Λέει: «Όποιος δεν σηκώνει τον σταυρό του και δεν με ακολουθεί, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου» (Λκ 14,27) και επίσης: «Κανείς από εσάς δεν μπορεί να είναι μαθητής μου, αν δεν απαρνηθεί όλα του τα υπάρχοντα» (στ. 33). Μας καλεί, δηλαδή, να ριχτούμε χωρίς δισταγμό στην περιπέτεια την οποία Εκείνος προτείνει, με την ευφυΐα και τη δύναμη που προέρχονται από το Πνεύμα Του και που μπορούμε να ασπαστούμε στον βαθμό που απογυμνωνόμαστε από τον εαυτό μας, από τις πρακτικές και τις ιδέες στις οποίες είμαστε προσκολλημένοι, για να ακούσουμε με προσοχή τον λόγο Του. 

Πολλοί νέοι, ανά τους αιώνες, έπρεπε να αντιμετωπίσουν αυτό το σταυροδρόμι στη ζωή τους. Ας σκεφτούμε τον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης: όπως ο Σολομών, κι αυτός ήταν νέος και πλούσιος, διψασμένος για δόξα και φήμη. Γι’ αυτό έφυγε για τον πόλεμο, ελπίζοντας να χρισθεί “ιππότης” και να καλυφθεί με τιμές. Αλλά ο Ιησούς τού εμφανίστηκε καθ’ οδόν και τον έκανε να σκεφτεί τι πήγαινε να κάνει. Συνήλθε και απευθύνει στον Θεό μια απλή ερώτηση: «Κύριε, τι θέλεις να κάνω;» [1] Και από εκεί, αφού ξαναβρήκε τα βήματά του, άρχισε να γράφει μια διαφορετική ιστορία: τη θαυμαστή ιστορία αγιοσύνης που όλοι γνωρίζουμε, απογυμνώνοντας τον εαυτό του από τα πάντα για να ακολουθήσει τον Κύριο (βλ. Λκ 14,33), ζώντας στη φτώχεια και προτιμώντας την αγάπη για τους αδελφούς, ιδιαιτέρως τους πιο αδύναμους και ελάχιστους, περισσότερο από το χρυσάφι, το ασήμι και τα πολύτιμα υφάσματα του πατέρα του.

Και πόσους άλλους αγίους και αγίες θα μπορούσαμε να θυμηθούμε! Μερικές φορές τους απεικονίζουμε ως μεγάλες μορφές, ξεχνώντας ότι για αυτούς όλα ξεκίνησαν όταν, ακόμη νέοι, απάντησαν “ναι” στον Θεό και Του δόθηκαν πλήρως, χωρίς να κρατήσουν τίποτα για τον εαυτό τους. Ο Ιερός Αυγουστίνος αφηγείται σχετικά ότι, στους «κόμπους σε ένα τόσο μεγάλο, τόσο περίπλοκο μπέρδεμα» που βίωνε, μια φωνή, βαθιά μέσα του, του έλεγε: «Θέλω εσένα». [2] Και έτσι ο Θεός τού έδωσε μια νέα κατεύθυνση, ένα νέο μονοπάτι, μια νέα λογική, στην οποία τίποτα από την ύπαρξή του δεν πήγε χαμένο. 

Σε αυτό το πλαίσιο, σήμερα κοιτάζουμε τον Άγιο Πέτρο Γεώργιο Φρασάτι και τον Άγιο Κάρολο Ακούτις: έναν νεαρό των αρχών του εικοστού αιώνα και έναν έφηβο των ημερών μας, αμφότεροι ερωτευμένοι με τον Ιησού και έτοιμοι να δώσουν τα πάντα γι’ Αυτόν. 

Ο Πέτρος Γεώργιος συνάντησε τον Κύριο μέσω του σχολείου και εκκλησιαστικών ομάδων –την Καθολική Δράση, τα Συνέδρια του Αγίου Βικεντίου, την Ιταλική Καθολική Πανεπιστημιακή Ομοσπονδία  (FUCI), το Τρίτο Τάγμα των Δομινικανών– και το μαρτυρούσε αυτό με τη χαρά της ζωής και το χριστιανικό του βίωμα μέσω της προσευχής, της φιλίας και της φιλανθρωπίας. Σε τέτοιο βαθμό που, βλέποντάς τον να περιφέρεται στους δρόμους του Τορίνου με καρότσια γεμάτα βοήθεια για τους φτωχούς, οι φίλοι του τον επονόμασαν “Εταιρεία Μεταφορών Φρασάτι”! Ακόμη και σήμερα, η ζωή του Πέτρου Γεωργίου αποτελεί έναν φάρο για την πνευματικότητα των λαϊκών. Για αυτόν, η πίστη δεν ήταν μια ιδιωτική ευσέβεια: ωθούμενος από τη δύναμη του Ευαγγελίου και τη συμμετοχή του σε εκκλησιαστικούς συνδέσμους, εργάστηκε γενναιόδωρα στην κοινωνία, συνέβαλε στην πολιτική ζωή και αφιερώθηκε ένθερμα στην υπηρεσία των φτωχών. 

Ο Κάρολος, από την πλευρά του, συνάντησε τον Ιησού στην οικογένειά του, χάρη στους γονείς του, τον Ανδρέα και την Αντωνία —παρόντες εδώ σήμερα μαζί με τα δύο αδέλφια του, τη Φραγκίσκα και τον Μιχαήλ— και έπειτα στο σχολείο, και ιδιαιτέρως στα ιερά Μυστήρια, που τελούνταν στην ενοριακή κοινότητα. Μεγάλωσε, έτσι, ενσωματώνοντας με φυσικό τρόπο στις ημέρες της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας την προσευχή, τον αθλητισμό, τη μελέτη και την αγαθοεργία. 

Τόσο ο Πέτρος Γεώργιος όσο και ο Κάρολος καλλιέργησαν την αγάπη για τον Θεό και τους αδελφούς με απλά μέσα, προσβάσιμα σε όλους: την καθημερινή Θεία Λειτουργία, την προσευχή, ιδιαιτέρως την Προσκύνηση του Παναχράντου Μυστηρίου. Ο Κάρολος έλεγε: «Μπροστά στον ήλιο μαυρίζεις. Μπροστά στην Ευχαριστία γίνεσαι άγιος!», και επίσης: «Η θλίψη είναι να κοιτάς προς τα μέσα σου, η ευτυχία είναι να κοιτάς προς τον Θεό. Η μεταστροφή δεν είναι άλλο από τη μετατόπιση του βλέμματος από κάτω προς τα  Άνω, είναι αρκετή μια απλή κίνηση των ματιών». Κάτι άλλο ουσιαστικό για αυτούς ήταν η συχνή Εξομολόγηση. Ο Κάρολος έγραψε: «Το μόνο που πρέπει πραγματικά να φοβόμαστε είναι η αμαρτία» και απορούσε γιατί –είναι πάντα δικά του λόγια– «οι άνθρωποι ασχολούνται τόσο πολύ με την ομορφιά του σώματός τους και όχι με την ομορφιά της ψυχής τους». Τέλος, και οι δύο είχαν μεγάλη ευλάβεια προς τους Αγίους και την Παρθένο Μαρία, και ασκούσαν γενναιόδωρα τη φιλανθρωπία. Ο Πέτρος Γεώργιος έλεγε: «Γύρω από τους φτωχούς και τους αρρώστους βλέπω ένα φως που εμείς δεν έχουμε». [3] Αποκαλούσε τη φιλανθρωπία «το θεμέλιο της θρησκείας μας» και, όπως ο Κάρολος, την ασκούσε πρωτίστως μέσω μικρών, συγκεκριμένων χειρονομιών, συχνά κρυφών, βιώνοντας αυτό που ο Πάπας Φραγκίσκος ονόμασε «αγιοσύνη της “διπλανής πόρτας”» (Αποστολική Παραίνεση Gaudete et exsultate, 7). 

Ακόμη και όταν η ασθένεια τους χτύπησε και διέκοψε τη νεανική τους ζωή, ούτε αυτό τους σταμάτησε και τους εμπόδισε να αγαπούν, να προσφέρονται στον Θεό, να Τον ευλογούν και να προσεύχονται για τον εαυτό τους και για όλους. Μια μέρα ο Πέτρος Γεώργιος είπε: «Η μέρα του θανάτου μου θα είναι η πιο ωραία μέρα της ζωής μου»· [4] και στην τελευταία φωτογραφία, η οποία τον απεικονίζει να σκαρφαλώνει σε ένα βουνό στην Κοιλάδα Λάντσο, με το βλέμμα του στραμμένο προς τον στόχο, είχε γράψει: «Προς τα πάνω». [5] Επιπλέον, πιο  μικρός ακόμη, ο Κάρολος αγαπούσε να λέει ότι ο Ουρανός μάς περιμένει από πάντα, και ότι το να αγαπάμε το αύριο σημαίνει να δίνουμε τον καλύτερο καρπό μας σήμερα. 

Αγαπητοί μου, οι Άγιοι Πέτρος Γεώργιος Φρασάτι και Κάρολος Ακούτις αποτελούν μια πρόσκληση προς όλους μας, προπάντων προς τους νέους, να μην σπαταλάμε τη ζωή μας, αλλά να την προσανατολίζουμε προς τα άνω και να την κάνουμε αριστούργημα. Μας ενθαρρύνουν με τα λόγια τους: «Όχι εγώ, αλλά ο Θεός», έλεγε ο Κάρολος. Και ο Πέτρος Γεώργιος: «Αν έχεις τον Θεό στο κέντρο κάθε σου πράξης, τότε θα φτάσεις ως το τέλος». Αυτή είναι η απλή αλλά νικηφόρα σύσταση της αγιοσύνης τους. Και είναι επίσης η μαρτυρία που καλούμαστε να ακολουθήσουμε, για να γευθούμε τη ζωή εις βάθος και να πάμε να συναντήσουμε τον Κύριο στην εορτή του Ουρανού.

______________________________________

[1] Ιστορία των τριών συντρόφων, κεφ. II: Φραγκισκανικές Πηγές, 1401.

[2] Εξομολογήσεις, II, 10, 18.

[3] Nicola Gori, Το τίμημα της ζωής: “L’Osservatore romano”, 11 Φεβρουαρίου 2021.

[4] Irene Funghi, Οι νέοι μαζί με τον Φρασάτι: ένας σύντροφος στα δύσκολα μονοπάτια μας: “Avvenire”, 2 Αυγούστου 2025.

[5] Αυτόθι.

——————–

Μετάφραση: π.Λ