Ιρλανδία: αντιμέτωπη με το παρελθόν της

Ιρλανδία: αντιμέτωπη με το παρελθόν της

ΙΡΛΑΝΔΙΑ_2.jpg

Η Ιρλανδία μοιάζει κάπως με την Πολωνία στα εξής σημεία: συντηρητική καθολική χώρα με μεγαλύτερη χώρα – φόβητρο στα σύνορά της (Βρετανία όπως Ρωσία), πατριαρχική κοινωνία χωρίς ρόλο στις γυναίκες. Mε οικονομικές δυσκολίες που έστειλαν πολλά εκατομμύρια ως μετανάστες, προβλήματα αλκοολισμού, με τους “κοινωνικούς θεσμούς” αφημένους στην Εκκλησία. Σε μια εποχή που οι νοοτροπίες αλλάζουν και τα δικαιώματα είναι (και σωστά!) στο επίκεντρο της κοινής γνώμης αποδεικνύεται ο λάθος χειρισμός παλαιών καταστάσεων: από τη σιωπή στη “βία” και τη “σεξουαλική κακοποίηση” έως την “απομόνωση” των στιγματισμένων, όπως των γυναικών που απόκτησαν παιδί εκτός γάμου.

Από το 1922 ως το 1998 οι ανύπαντρες γυναίκες που αποκτούσαν παιδί, αν δεν είχαν οικογένεια να τις στηρίξει, ήταν αποβλητέες. Μόνη διέξοδος σε ένα κράτος που δεν τους παρείχε βοήθεια ο εγκλεισμός στα 14 εκκλησιαστικά ιδρύματα και στα 4 κρατικά (πάλι υπό τον έλεγχο της εκκλησίας) που διευθύνονταν από μοναχές. Αλλά και οι μοναχές, συχνά και οι ίδιες θύματα οικογενειακής βίας, είχαν ακολουθήσει το μοναχικό σχήμα για να επιβιώσουν…

Τα Ιδρύματα είχαν ελάχιστους πόρους και η θνησιμότητα γυναικών και παιδιών ήταν μεγάλη. Ποιος ενδιαφερόταν για τις ντροπιασμένες και στιγματισμένες ψυχές, που μόνο υποτιμητικά σχόλια άκουγαν. Ελάχιστοι. Ποια ήταν η “λύση” για τις “αστεφάνωτες” μητέρες;
Να δώσουν τα παιδιά τους για υιοθεσία, να γλυτώσουν…
Και ξαφνικά όλοι (οι άνδρες κυρίως, χωρίς ντροπή…) στην Ιρλανδία ανακαλύπτουν την αλήθεια: 56.000 γυναίκες και 57.000 παιδιά πέρασαν από αυτά τα Ιδρύματα. Χωρίς να έχουν καλές υγειονομικές συνθήκες (ως να υπήρχαν τέτοιες, εκείνη την εποχή!) με 15% θνησιμότητα, από γαστρεντερίτιδα και αναπνευστικές ασθένειες. Εκατοντάδες γυναίκες και τα παιδιά τους τάφηκαν χωρίς τελετή και καταγραφή. Αντίστοιχα χιλιάδες παιδιά δόθηκαν σε υιοθεσίες.

Αξιόπιστα αρχεία δεν υπάρχουν! Φυσικά φταίει (κυρίως…) η Καθολική Εκκλησία. Μια ολόκληρη κοινωνία και η οργανωμένη Πολιτεία (το 1922 η Ιρλανδία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος) είναι άμοιρες ευθυνών, “νίπτουν τας χείρας τους”! Κυβερνητικοί αξιωματούχοι υπόσχονται να κάνουν ό,τι μπορούν για να βρεθούν “ποιοι τάφηκαν και πού” και ποιες υιοθεσίες έγιναν.

Η Καθολική Ιεραρχία της χώρας αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί και δηλώνει: “Δεν μπορούμε να κρύβουμε την οδυνηρή αλήθεια, για το πώς, συλλογικά και ατομικά, δεν εκπληρώσαμε το καθήκον μας, να φροντίζουμε ευάλωτες γυναίκες και παιδιά”.
Να σημειώσουμε ότι υπήρξαν όλη αυτή την περίοδο, κάποιες καθολικές Μονές με άξιες μοναχές που πρόσφεραν βοήθεια σε “παραστρατημένες” κοπέλες ώστε να σταθούν στα πόδια τους και να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους. Αλλά τότε η κοινή γνώμη απαξίωνε την προσφορά τους.

Πληροφόρηση και φωτογραφία πρώην φιλοξενουμένων από Αlfa & Omega.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ Μέλος Συνοδικής Επιτροπής ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

κοινοποίηση άρθρου:

Περισσότερα

Διαβάστε ακόμη