Η συμπόνια του Χριστού

Διηγούνται ότι στο Μεσαίωνα, ένας μοναχός διέσχιζε μια πολύ ωραία λίμνη αλλά δεν έδινε σημασία ούτε στο τοπίο, ούτε στη λίμνη! Δεν συμβαίνει όμως, το ίδιο με το Χριστό. Δεν του ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες και τα ασήμαντα γεγονότα της ζωής και μάλιστα αισθάνεται άνετα, ιδίως με τους ανθρώπους. Οι ευαγγελιστές μάς τον παρουσιάζουν βαθειά ανθρώπινο. Τον βλέπουμε να δακρύζει, να υποφέρει, να εκπλήσσεται, να χαίρεται, να αγκαλιάζει τα παιδιά, να θαυμάζει τα λουλούδια των αγρών.

Οι ομιλίες του είναι γεμάτες συμπόνια για τις ανθρώπινες αδυναμίες όμως, δεν αλλοιώνουν τις απαντήσεις του. Μιλά με τρυφερότητα και καλοσύνη αλλά, με τον ίδιο τρόπο, να γίνεται αυστηρός και κοφτερός όταν χρειάζεται! Καμιά φορά, πικρά αισθήματα ειρωνείας κρύβονται στα λόγια του: «Φιλτράρετε το ποτό σας από ένα κουνούπι, καταπίνετε όμως, την καμήλα (Μτθ. 23,24).

            Συνήθως, είναι πράος και υπομονετικός, αλλά συνάμα αυστηρός και απαιτητικός με τους υποκριτές: διώχνει τους εμπόρους απ’ το Ναό, οργίζεται για τον Ανώτατο Άρχοντα (Ηρώδη Αντύπα) και τους Νομικούς των Γραφών και επιπλήττει τους μαθητές του για τη λίγη πίστη τους.

            Παράλληλα είναι αδιάφορος και συχνά αντίθετος με την αρρωστημένη υπερηφάνεια και τον φρενήρη φανατισμό που συχνά χαρακτηρίζει τους Μυστικιστές της εποχής του και τους ιδρυτές Θρησκευτικών δογμάτων.

Τα ουσιώδη γνωρίσματα του χαρακτήρα του είναι η ευκρίνεια του λόγου και η απλότητα της ζωής. Όταν αναφέρεται σε έκτακτα γεγονότα, όταν ανακοινώνει ειδικές υπευθυνότητες ή δύσκολες δεσμεύσεις, το κάνει χωρίς φόβο και πάθος. Ξέρει να συνδιαλέγεται με απλούς ανθρώπους, δίπλα σε ένα πηγάδι ή τρώγοντας σε μια γιορτή και παράλληλα, αναφέρεται σε αλήθειες που σε αφήνουν άναυδο! «Είμαι ο άρτος ο ζωντανός» (Ιωαν.6,48). Αναφέρεται σε αγώνες και δοκιμασίες αλλά, παντού φέρνει φως και ευλογία! Με δυο λέξεις, ο Χριστός μεταμορφώνει τη ζωή του ανθρώπου.

π. Μάρκος Βιδάλης