Η μοναξιά του τελευταίου αποχαιρετισμού
Μια ενορία του Μπέργκαμο φιλοξενεί τα φέρετρα που δεν βρίσκουν θέση σε κανένα άλλο μέρος, για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό χωρίς συγγενείς και φίλους. Στη Νάπολη ένας ιερέας μεταδίδει τις κηδείες μέσω των social media. Και η προσευχή μπορεί να μεταμορφωθεί σε παρηγοριά.
Τα φέρετρα άρχισαν να φτάνουν την περασμένη Δευτέρα. Δεκάδες φέρετρα που προέρχονταν από όλη την επαρχία του Μπέργκαμο, επειδή τα κοιμητήρια ήταν γεμάτα και δεν υπήρχε πια ελεύθερος χώρος. Σωροί ανθρώπων που στοιβάζονταν δίπλα δίπλα, περιμένοντας να φορτωθούν στα στρατιωτικά οχήματα για να κατευθυνθούν στα αποτεφρωτήρια, σ’ εκείνα που ήταν ακόμα ελεύθερα και διαθέσιμα. Ο ναός του Αγίου Ιωσήφ στο Μπέργκαμο μεταμορφώθηκε έτσι στον έσχατο οδυνηρό προθάλαμο για τον τελευταίο αποχαιρετισμό σε όποιον δεν κατάφερε να νικήσει τη μάχη ενάντια στον κορωνοϊό. Τα πάντα ολοκληρώνονται σε απόλυτη μοναξιά: από τον θάνατο σε πλήρη απομόνωση, στο ύστατο αντίο, χωρίς καν έναν συγγενή παρόντα για να πει ένα Πάτερ Ημών. Και είναι θέλοντας να αντιμετωπίσουν αυτή τη ζοφερή μοναξιά, που οι ιερείς της ενορίας αποφάσισαν να φιλοξενήσουν αυτοί εκείνες τις σωρούς.
Μια ύστατη πράξη αγάπης
“Από τότε που δείξαμε την προθυμία μας, την περασμένη Δευτέρα, ήρθαν εδώ περισσότερα από 70 φέρετρα και ο αριθμός συνεχώς αυξάνεται. Κάνουμε για όλους μια προσευχή και δίνουμε μια ευλογία, διότι θέλουμε να ξέρουν οι οικογένειές τους ότι υπάρχει κάποιος που προσεύχεται γι’ αυτούς, ότι δεν έχουν εγκαταληφθεί": λέει μ' έναν κόμπο στον λαιμό ο π. Marcello Crotti, ένας από τους ενοριακούς βικαρίους. Το σκληρό πρόσωπο αυτής της πανδημίας είναι κι ένα άλλο, και ο π. Marcello το έχει αποτυπωμένο στα μάτια του: “Πολλές οικογένειες βλέπουν τον δικό τους άνθρωπο να βγαίνει από το σπίτι με το ασθενοφόρο και, αν δεν τα καταφέρει, δεν θα τον ξαναδούν πια, κυριολεκτικά. Τους τον ξαναδίνουν κλεισμένο μέσα σ' ένα φέρετρο. Για μας είναι σημαντικό να ξέρει κάθε οικογένεια ότι τουλάχιστον εδώ έλαβαν μια πράξη ανθρώπινης αγάπης και τη χριστιανική ευλογία”. Οι συγγενείς δεν μπορούν να μπουν ούτε στον ενοριακό ναό, όπου έχουν τοποθετηθεί τα φέρετρα, δεν τους επιτρέπεται. “οι συγγενείς – λέει ο π. Marcello – μπορούν μόνο να περιμένουν τη μέρα που θα μπορέσουν να τους ‘ξαναγκαλιάσουν’ όταν τους δώσουν την τεφροδόχο”.
Η μοναξιά των κοιμητηρίων
Αλλά και για τους συγγενείς εκείνων των νεκρών που η ταφή γίνεται στα κοιμητήρια, αυτό δεν είναι πιο παρηγορητικό. Τα κοιμητήρια στο Μπέργκαμο, και γενικότερα στη βόρεια Ιταλία, γεμίζουν ταχύτατα. “Εμείς τελούμε την Εξόδιο Ακολουθία κατευθείαν στο κοιμητήριο με έναν ή δυο συγγενείς, αφού σχεδόν όλοι είναι σε καραντίνα”: εξηγεί ο π. Marcello, διαβεβαιώνοντας ότι ο ναός θα συνεχίσει να δέχεται φέρετρα, ωσότου η πανδημία να σταματήσει. Είναι μια πράξη αγάπης που βγαίνει μέσα από την καρδιά μας.
Κηδείες στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης: μια παρηγορητική προσευχή
Ένα βάλσαμο παρηγοριάς φτάνει και από τη Νάπολη. Ο π. Salvatore Giuliano είναι εφημέριος της Βασιλικής του Αγίου Ιωάννη του Μείζονος και προσπαθεί να απαλύνει τον πόνο των οικογενειών, οι οποίες στερούνται τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στην κηδεία, χρησιμοποιώντας την καλή πλευρά της τεχνολογίας. “Μεταδίδω – εξηγεί – την Εξόδιο Ακολουθία μέσω των social. M' αυτό τον τρόπο οι συγγενείς και οι φίλοι μπορούν να είναι ψηφιακά παρόντες και να νιώσουμε ως οικογένεια”. Ακόμη και μ' αυτό τον ασυνήθιστο τρόπο η προσευχή μπορεί να προσφέρει παρηγοριά.
Μετάφραση: π.Λ
