7 ΜΑΡΤΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΕΡΠΕΤΟΥΑΣ ΚΑΙ ΦΗΛΙΚΙΤΗΣ, ΜΑΡΤΥΡΩΝ
Φυλακισμένη μέσα στο κελί της, περιμένοντας το θάνατός της αφήνει γραμμένο σε ένα υποτυπώδες ημερολόγιο εκείνο που βιώνει τις τελευταίες ημέρες της ζωής της: περιγράφει την ασφυκτικά γεμάτη φυλακή, τα βασανιστήρια, σημειώνει τα ονόματα των επισκεπτών, αφηγείται τα όνειρα και τα οράματά της.
Βρισκόμαστε στην Καρχηδόνα, στη Βόρεια Αφρική, το έτος 203. Η συγγραφέας ονομάζεται Περπέτουα και είναι μια αριστοκράτισσα αρχόντισσα 22 ετών, νυμφευμένη και μητέρα ενός παιδιού με καταγωγή από την Thuburbo Minus μια αρχαία πόλη της σημερινής Τυνησίας. Μαζί της βρίσκεται η Φηλικίτη, κόρη δύο εκ των υπηρετών της, που είναι ήδη σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, και ο Σατουρνίνος, ο Ρεβοκάτος και ο Σεκονδίνος. Όλοι τους έχουν καταδικαστεί σε θάνατο γιατί είχαν εκφράσει την επιθυμία να γίνουν χριστιανοί και ολοκλήρωναν την πορεία της μύησής τους. Τελικά θα ομολογήσουν την πίστη τους μέσω του ιδίου τους του αίματος. Η απάρνηση της πίστεώς τους θα ήταν αρκετή για να τους χαρίσει τη ζωή, όμως κανείς τους δεν καταδέχτηκε να προδώσει τη χριστιανική του πίστη.
Αυτό συμβαίνει υπό τον Αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβήρο (193-211), επίσης αφρικανό στην καταγωγή, ο οποίος βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με τους αναρίθμητους εχθρούς της Ρώμης. Έτσι, το κάθετι που γίνεται με δική του εντολή γίνεται για το καλό της Αυτοκρατορίας. Τα πρώτα χρόνια της θητείας του ήταν ανεκτικός με τους χριστιανούς, στα πλαίσια όμως της προσπάθειάς του να εδραιώσει την πειθαρχία, η οποία περιλάμβανε και την θρησκευτική πίστη, εξαπέλυσε μια σκληρή μάχη εναντίων της προσηλυτιστικής τάσης χριστιανών και εβραίων. Όποιος εγκατέλειπε την παραδοσιακή λατρεία της Ρώμης θα βασανιζόταν και θα αποκεφαλιζόταν.
Το αφήγημα της Περπέτουας διακόπτεται την παραμονή των αγώνων που θα πραγματοποιούνταν στο αμφιθέατρο της Καρχηδόνας και ολοκληρώνεται με τα εξής λόγια της αγίας: «Αυτό είναι ότι έκανα μέχρι την παραμονή των αγώνων. Αναφορικά με ότι θα ακολουθήσει κατά τη διάρκεια των αγώνων, αν κάποιος θελήσει, ας το γράψει».
Ήταν 7 Μαρτίου του έτους 203 και η Περπέτουα βιώνει τις τελευταίες της ώρες με εξαίρετη αγάπη, ηρεμία και προσήλωση. Βλέποντας την Φηλικίτη να υποκύπτει κάτω από τη δύναμη των κτυπημάτων την ανασηκώνει και της αναπτερώνει το ηθικό. Τα κοφτερά δόντια και τα κέρατα των θηρίων της αρένας σχίζουν τα αριστοκρατικά της φορέματα, όμως εκείνη με αμέριστη αξιοπρέπεια προσπαθεί να τα διορθώσει παραμένοντας στο ύψος της. Πράξεις και στάσεις αξιοπρέπειας μπροστά στις οποίες ακόμα και το παθιασμένο από το θέαμα κοινό λυγίζει από συγκίνηση.
(π.Γ.Π.)
