Στις 24 Δεκεμβρίου παραμονή της μεγάλης πανήγυρης της Γεννήσεως του Κυρίου το Ρωμαϊκό Μαρτυρολόγιο μνημονεύει όλους τους Αγίους Προπάτορες του Χριστού. Το Δαυίδ, τον Αβραάμ και όλους εκείνους τους πατέρες που ήταν δίκαιοι και άρεσαν στο Θεό. Και παρόλο που δεν έγιναν δέκτες των υποσχέσεων, όμως τις «τις είδαν από μακριά» πεθαίνοντας μέσα στην πίστη. Από αυτούς γεννήθηκε κατά σάρκα ο Ιησούς, ο υπεράνω όλων, ο Θεός ο ευλογητός στους αιώνες.
Η λειτουργία του Εσπερινού της 19ης Δεκεμβρίου έχει το ακόλουθο αντίφωνο για το Μεγαλυνάριο: «Ω ρίζα του Ιεσσαί, σημάδι για τους λαούς του κόσμου, μπροστά Σου θα σιγήσουν όλοι οι άρχοντες, Εσένα θα επικαλεστούν τα έθνη, έλα και ελευθέρωσέ μας και άλλο μην αργήσεις».
Η ρίζα του Ιεσσαί (Ησαΐας 11,10) είναι ένας από τους τίτλους που αποδίδεται στον Ιησού Χριστό που υποδεικνύει ότι ο Θεός παραμένει πιστός στο λαό Του και κρατάει την υπόσχεση που είχε κάνει στον Βασιλιά Δαυίδ.
Στη χριστιανική τέχνη το γενεαλογικό δέντρο του Μεσσία απεικονίζεται σαν δέντρο που έχει τις ρίζες του στον πατριάρχη Ιεσσαί, τον πατέρα του Βασιλιά Δαυίδ, στα κλαδιά έχουν τοποθετηθεί οι Βασιλιάδες και οι Προφήτες ενώ στην κορυφή βρίσκεται ο Χριστός.
πγπ
