17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΡΟΒΕΡΤΟΥ ΒΕΛΛΑΡΜΙΝΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο Άγιος Ροβέρτος καταγόταν από την ευγενή οικογένια των Βελλαρμίνων. Γεννήθηκε στο Μοντεπουλτσιάνο της Τοσκάνης (Ιταλία) το 1542.

Ο Ροβέρτος από νεαρή ηλικία διακρίθηκε για την ευ­λάβεια του και την επιθυμία (βοηθούμενος κι από τη μητέ­ρα του) να εισέλθει στο τάγμα των Ιησουιτών. Προικισμέ­νος από τη φύση με πολλά προτερήματα, αρίστευσε στις σπουδές του. Το 1560 εισέρχεται στο δοκίμιο των Ιησουι­τών, στο οποίο πολύ γρήγορα γίνεται υπόδειγμα των μο­ναχικών αρετών. Για τις θεολογικές του σπουδές τον στέλ­νουν στα πιο φημισμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Χει­ροτονείται ιερέας και διορίζεται καθηγητής στο Πανεπι­στήμιο του Λουβανίου. Η φήμη του νέου διαπρεπούς θεο­λόγου γρήγορα διαδίδεται σ' όλη την Ευρώπη. Επαναφέ­ρει πολλούς αιρετικούς στην πίστη, με τη διαύγεια της σκέ­ψεως του και την ικανότητα του σε θεολογικές συζητήσεις. Το 1576 ο Πάπας Γρηγόριος 13ος τον καλεί στη Ρώμη να διδάξει στο Ρωμαϊκό κολλέγιο και τον διορίζει πνευματικό του πατέρα. Υπό την ιδιότητα του αυτή καθοδηγεί στο δρό­μο της αγιωσύνης και το νεαρό Αλοΰσιο Γκονζάγκα. Έ­κτοτε του ανατίθενται διάφορες αποστολές και θέσεις, προκειμένου να βοηθήσει στις μεγάλες ανάγκες της Εκ­κλησίας.

Τέλος, ο Πάπας Κλήμης 8ος για να τον απασχολήσει σε ακόμη σοβαρότερες υποθέσεις, τον ονομάζει Καρδινά­λιο (1599), διότι όπως ομολογεί, δεν υπάρχει όμοιος του στην παιδεία. Τον χειροτονεί Αρχιεπίσκοπο της Καπούης, την οποία θα ποιμάνει για ένα σύντομο διάστημα με πολύ ζήλο και αυταπάρνηση. Παραιτείται όμως από τα επισκοπι­κά του καθήκοντα και επιστρέφει στη Ρώμη, στη μονή του τάγματος του. Εδώ, ονομάζεται σύμβουλος διαφόρων Πά­πων, θεολόγος της Αγίας Έδρας και μέλος της Ιεράς Συνό-δου επί της «Πίστεως και Ηθικής» . Κατά τις θεολογικές έριδες της εποχής, πολέμησε και έγραψε αθάνατα θεολογικά συγγράμματα κατά των αιρέσεων, για την υπεράσπιση της πίστεως και για την Αγία Γραφή. Δεν υστέρησε όμως και στην ασκητική ζωή. Ζούσε λιτότατα, μοίραζε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς, οι οποίοι τον αποκαλούσαν Πατέρα. Πιστός πάντα στα καθήκοντα του, προσπαθούσε να εφαρμόζει πρώτος τις διδασκαλίες του.

Κοιμήθηκε «εν Κυρίω» το 1621, στις 17 Σεπτεμβρίου, στο μοναστήρι του τάγματος του, στη Ρώμη. Το 1923 ο Πάπας Πίος ο 11ος τον ανακήρυξε Άγιο.

Πηγή: Τ’ αδέλφια μας οι άγιοι