ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ – ΚΥΚΛΟΣ Β
«…Οι μαθητές διηγούταν όσα συνέβησαν στο δρόμο και πως ανεγνώρισαν τον Ιησού…..»έτσι αρχίζει η σημερινή ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε από τον Ευαγγελιστή Λουκά.
Οι μαθητές για τους οποίους μιλά το Ευαγγέλιο είναι οι δύο της Εμμαούς: και οι δύο βρίσκονται καθ’ οδόν από την Ιερουσαλήμ προς το χωριό τους την Εμμαούς. Ενός μόνο από αυτούς αναφέρεται το όνομα: Κλεόπας, του άλλου δεν αναφέρεται το όνομα, αλλά θα μπορούσε να έχει το δικός μας όνομα, της κάθε μιας, του κάθε ενός μας που σήμερα διατρέχει τους δρόμους της ζωής εμψυχωμένος από τις μεγάλες ελπίδες και άλλες φορές απογοητευμένος από τα γεγονότα μέχρι να συναντήσει τον Ιησού που ερμηνεύει τις Γραφές και καίει τις καρδιές, τον Ιησού που δίνει αξία στην ύπαρξη μας κατευθύνοντάς μας αποφασιστικά προς το Θεό που αγαπά και στο πρόσωπο του Υιού που προσφέρει τη σωτηρία. Μπορεί να είναι η κάθε μια και ο κάθε ένας από μας αλλά ειδικά από σας από σας αγαπητές μου νέες και νέοι που λίγες ημέρες μετά το Πάσχα πήρατε τους δρόμους και τις θάλασσες και ήλθατε εδώ στο νησί της Τήνου για να λάβετε μέρος στην 6η Πανελλήνια συνάντηση της Καθολικής Νεολαίας Ελλάδος για να πείτε ομαδικά στον Αναστημένο Χριστό: «είμαστε Σώμα δικό Σου».
Οι δύο μαθητές ήταν θεατές των τραγικών γεγονότων που λίγες ημέρες πριν είχαν συμβεί στην Ιερουσαλήμ. Ήταν από εκείνους που είχαν στηρίξει τις ελπίδες σ’ αυτόν «τον προφήτη, τον δυνατό σε έργα και λόγια …". (Λουκάς 24,19) Ελπίζανε ότι «Εκείνος ήταν που θα ελευθέρωνε τον Ισραήλ "(Λουκάς 24, 21); αλλά τα πράγματα εξελίχτηκαν διαφορετικά, και τώρα βαδίζουν απογοητευμένοι, επιστρέφοντας και πάλι στον εαυτό τους και στο χωριό τους. Και είναι ακριβώς τη στιγμή που συζητούσαν γι’ αυτά τα γεγονότα που ο Ιησούς τους συναντά ως άγνωστος, που φαινόταν να κάνει τυχαία την ίδια διαδρομή με τη δική τους.
Οι δύο μαθητές της Εμμαούς ούτε καν υποψιάζονται ότι ο συνοδοιπόρος τους ήταν ο ίδιος ο Χριστός, που είχαν δει να πεθαίνει και στον οποίο είχαν ελπίσει.
Μόνο αργά το βράδυ, όταν εκεί στην Εμμαούς σταμάτησαν μαζί του κάτι να φάνε, εκεί τον αναγνώρισαν, όταν τον είδαν να παίρνει το ψωμί, να προφέρει την ευχαριστιακής προσευχή, να τον τεμαχίζει και να τους τον μοιράζει" (Λουκάς. 24,30). Τότε μόνο ανοίχτηκαν τα μάτια τους, ή καλύτερα, ξαναζωντάνεψε η πίστη τους και αναγνώρισαν τον Αναστημένο, τότε θυμήθηκαν πως όταν ο άγνωστος συνοδοιπόρος τους, τους εξηγούσε τις Γραφές καιγόταν οι καρδιές τους.
Τώρα εκείνοι που απογοητευμένοι ήθελαν να απομακρυνθούν από την Ιερουσαλήμ, τρέχουν πίσω γεμάτοι χαρά για να αναγγείλουν στους ένδεκα όσα τους συνέβησαν στο δρόμο και να τους βεβαιώσουν πως ο Χριστός αληθώς Ανέστη. Την ίδια εκείνη τη στιγμή ο Ιησούς εμφανίζεται και πάλι στους Ένδεκα, αλλά δεν τον αναγνωρίζουν αμέσως, τον παίρνουν για φάντασμα, μέχρι που ο Ίδιος τους αποκαλύπτεται: «γιατί είστε ταραγμένοι και γιατί ανεβαίνουν στην καρδιά σας αμφιβολίες. Κοιτάξτε τα χέρια μου και τα πόδια μου, είμαι εγώ ο ίδιος. Αγγίξτε και κοιτάξτε με, διότι το φάντασμα δεν έχει σάρκα και οστά όπως εγώ».
Ο Χριστός με την Ανάσταση του εισήλθε σε ένα άλλο κόσμο, τον θεϊκό που χαρίζει δόξα και στο ίδιο το σώμα : μια πραγματικότητα που ξεπερνά τις αισθήσεις μας, μία διάσταση ύπαρξης που ξεφεύγει από τη γνώση μας. Το να γνωρίσει κανείς τον Αναστημένο Ιησού είναι δώρο της αποκάλυψης, δώρο της χάρης, που ο Κύριος προσφέρει μέσα από κάποια σημεία.
