Τρέφομαι με το σώμα του Χριστού

«Όποιος τρώει τη σάρκα μου…» είπε ο Χριστός. Λέξεις παραφροσύνης, σκέπτονται οι ακροατές και κατά βάθος μας σκανδαλίζουν. «Όποιος τρώει τη σάρκα μου» δηλαδή όποιος δαγκώνει, μασά τη σάρκα μου, έχει ζωή αιώνια». Επιμένει, ο Χριστός! Πολύ ωμό λεξιλόγιο, ενός υπερβολικού ρεαλισμού! Πράγματι, λόγια σκληρά για να τα αποδεχθείς. Γίνονται αποδεκτά μόνο απ’ όσους έχουν καθαρή καρδιά και ορθή κρίση.

Η πραγματικότητα του Ευχαριστιακού Άρτου εμποδίζει το Χριστιανισμό να πέσει σε ευσεβείς ονειροπολήσεις, σε αφηρημένες ιδεολογίες ή ακόμη και σε εντυπωσιακά θεάματα. Έχουμε μπροστά μας τη σκληρή πραγματικότητα της ενσάρκωσης που μας κάνει να μην είμαστε οπαδοί μιας ακάθαρτης ιδέας ή ενός θρησκευτικού μηνύματος.

Η πίστη μου δεν στηρίζεται πάνω σε συλλογισμούς ή πορίσματα μαθηματικών. Αυτά δεν έχουν σώμα. Ο Σωτήρας μας έχει ένα σώμα που το βλέπεις, το ακουμπάς, το τρως, το βεβαιώνουν οι αισθήσεις μας. Πόσο πρέπει να επαινούμε την Εκκλησία που δεν μετακύλησε το βράχο της πίστης στη Σάρκα του Χριστού απέναντι σε λανθασμένες απαιτήσεις για να προσεγγίσουν και άλλοι χριστιανοί.

Δεν είμαστε μαθητές μιας βαθιάς Σοφίας ή υψηλής θεωρίας. Αυτές είναι αφηρημένες έννοιες χωρίς μητέρα! Ο Σωτήρας μας – ο Χριστός – γεννήθηκε από μια μητέρα Παρθένα Μαρία. Δεν είναι τυχαίο που η ευχαριστιακή ευλάβεια και η ευλάβεια της Μαρίας είναι συχνά ζευγάρι. Πρόκειται και στη μια και στην άλλη περίπτωση για μια ομολογία της ενσάρκωσης, άνευ της οποίας ο Χριστιανισμός δεν θα ήταν παρά μια επί πλέον ιδεολογία όπως όλες οι άλλες που κατά καιρούς, σκοτείνιασαν την πρόοδο της ανθρωπότητας και αιματοκύλησαν την πορεία της ιστορίας.

π.Μ.Β