Το Χονγκ Κονγκ και ο Πάπας
Στα αισιόδοξα καινοφανή της Πρωτοχρονιάς εξέχουσα θέση κατέχουν δύο γεγονότα που αρθρώθηκαν με άξονα τις λέξεις επιμονή και υπομονή: η επιμονή της νεολαίας του Χονγκ Κονγκ στις δημοκρατικές της διεκδικήσεις και η συγγνώμη που ζήτησε ο Πάπας στην πρωτοχρονιάτικη ομιλία του για τα όρια της υπομονής του, που την προηγουμένη είχαν αποδειχθεί στενά – ή απλώς..ανθρώπινα. «Η αγάπη πρέπει να μας βοηθά να είμαστε υπομονετικοί. Κάποιες φορές χάνουμε την υπομονή μας. Ζητώ συγγνώμη για το κακό παράδειγμα που έδωσα χθες», είπε ο Φραγκίσκος ο Α΄ στους συγκεντρωμένους στην πλατεία Αγίου Πέτρου. Η εξομολόγηση θα ήταν πληρέστερη αν είχε προσθέσει πως η ειδωλολατρία προς το πρόσωπό του απέχει από τον χριστιανισμό όσο ο Παράδεισος από την Κόλαση.
Το πρώτο συμπέρασμα; Πιο εύκολο είναι να παραδεχθεί ένας Πάπας παρά ένα Κομμουνιστικό Κόμμα (εν προκειμένω της Κίνας) ότι το αλάθητο δεν αποτελεί αναμφισβήτητο γνώρισμά του.
Δεύτερο συμπέρασμα: Εστω και με τη γνωστή κουτσομπολίστικη διάθεση και τη ρηχή προσέγγισή τους, τα κανάλια έδειξαν και σχολίασαν εκτενώς το στιγμιότυπο με την πιστή που τράβηξε απότομα τον Πάπα, για να την ευλογήσει, κι αυτός, αιφνιδιασμένος και ενοχλημένος, την αποπήρε, ρίχνοντάς της και δυο μπατσάκια στο χέρι. Αντίθετα, όσα συμβαίνουν στο Χονγκ Κονγκ (όπως και στη Χιλή, στη Γαλλία, στον Λίβανο, παντού), μεταδίδονται σαν σκέτη εικόνα, σαν να μην έχουν νόημα και ψυχή, πολιτικό υπόβαθρο και κοινωνικές προεκτάσεις. Ο,τι βλέπουμε σαν «ρεπορτάζ» από τις εν Ελλάδι διαδηλώσεις (πυρπολημένοι σκουπιδοτενεκέδες, σπασμένες τζαμαρίες, δακρυγόνα), αυτό βλέπουμε και σαν «ενημέρωση» από τα μέτωπα του πλανήτη όπου επικυρώνεται με κάπως παράδοξο τρόπο το ρηθέν ότι «η Ιστορία τελείωσε».
Για τους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ οι πρωτοχρονιάτικοι εορτασμοί δεν ήταν μια ευκαιρία να χαλαρώσουν μετά τις εξάμηνες κινητοποιήσεις, χαζεύοντας τα πυροτεχνήματα. Ηταν η ευκαιρία να δείξουν και να πουν με τη μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια ότι κάθε άλλο παρά πυροτέχνημα είναι ο αγώνας τους για περισσότερη δημοκρατία και ουσιωδέστερες ελευθερίες από αυτές που ανέχεται το Πεκίνο και οι επιτόπιοι εκφραστές της πολιτικής του. Από την πλευρά της πάντως η φιλέορτη αστυνομία έκανε ό,τι μπορούσε για να τονώσει το πανηγυρικό κλίμα: δακρυγόνα, σφαίρες από καουτσούκ, αντλίες νερού, σπρέι πιπεριού, συλλήψεις. Το δόγμα της «μηδενικής ανοχής» δεν είναι επινόηση και αγαπημένη φόρμουλα του κ. Χρυσοχοΐδη.
– το άρθρο του Π. Μπουκάλα είναι από την Καθημερινή (04.01.2020)
