Το σφύριγμα της μαρμότας

Διασχίζοντας ένα τμήμα της Alta Viano 2, η ομάδα, συμπαγής, διέσχιζε μια κοιλάδα καλυμμένη από σπάνιους θυσάνους χλόης και πολλές πέτρες. Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε όχι μόνο για να απολαύσουμε την ηρεμία του υψώματος, αλλά και για  να εξοικονομήσουμε την απαραίτητη ενέργεια για το βηματισμό.

Τόσο μεγάλη ήταν η ηρεμία σε αυτή την κοιλάδα που ακούσαμε ένα διακριτικό σφύριγμα. Σταματήσαμε για να προσδιορίσουμε από ποιο μέρος προερχότανε. Σε μικρή απόσταση με τα πόδια, ευθυτενής, μια μαρμότα.

Φαινόταν σε επιφυλακή, έχοντας το  καθήκον να σημάνει συναγερμό με ένα διαπεραστικό σφύριγμα, για επικείμενο κίνδυνο: Έτσι της φάνηκε η αθώα διέλευσή μας. Με αυτόν τον τρόπο, έδινε μια πολύτιμη υπηρεσία στην οικογένεια των μαρμοτών που, διασκορπισμένες στην περιοχή, έσπευσαν στα ασφαλή κρησφύγετά τους.

Ο φίλος μου, αρμόδιος επί του θέματος, δε μου το είχε πει, αλλά είμαι σίγουρος ότι η ίδια ή άλλη μαρμότα, καμουφλαρισμένη ανάμεσα στα βράχια, μόλις περνούσε ο κίνδυνος που σηματοδοτήθηκε από το πέρασμά μας, με ένα άλλο σφύριγμα, θα τις καλούσε όλες να βγουν από τις κρυψώνες τους και να συνεχίσουν να τρέχουν κάτω από το φως του ήλιου και να απολαμβάνουν την ελευθερία του ανοιχτού ουρανού.

Τι ασφάλεια, τι αμοιβαία βοήθεια, τι ηρεμία, από το σφύριγμα ενός συντρόφου! Γίνεται αμοιβαία εξυπηρέτηση, υποστήριξη κατά τη δυσκολία, προστασία από τους κινδύνους. Υποστηριζόμενοι από ένα φίλο, μπορούμε να απολαύσουμε την ελευθερία των παιδιών του Θεού.

Από τη μαρμότα μαθαίνουμε για το αμοιβαίο σφύριγμα, όχι εκείνο που ταπεινώνει, αλλά εκείνο που αφυπνίζει, κεντρίζει και ενθαρρύνει.