«Οι αδρανείς χριστιανοί είναι εγωιστές, κοιτούν μόνο τους εαυτούς τους»

Στο σαλόνι, καταδικασμένοι, παπαγάλοι ή τεμπέληδες. Στις κατηγορίες των «χριστιανών» για τους οποίους είναι σε επιφυλακή ο Πάπας Φραγκίσκος προσθέτει και μια νέα: οι «παρκαρισμένοι» χριστιανοί οι οποίοι ζουν «μέσα στο ψυγείο» επειδή τα πάντα παραμένουν ως έχουν. Κατά τη Θεία Λειτουργία στην Santa Marta, σχολιάζοντας την Επιστολή προς Εβραίους, ο Bergoglio προτρέπει τους οπαδούς του Χριστού να έχουν θάρρος και ζήλο, αυτή είναι η στάση για να προχωρήσουμε μπροστά στη ζωή και στην πίστη.

Ο κίνδυνος – λέει – είναι τελικά να θεωρούμε την Εκκλησία ως ένα «ωραίο χώρο στάθμευσης» και να κλεινόμαστε σε ένα σύστημα που δεν επιτρέπει να προχωρήσουμε μπροστά και «να κάνουμε  νέα πράγματα». «Οι τεμπέληδες χριστιανοί, οι χριστιανοί που δεν έχουν τη θέληση να προχωρήσουν μπροστά, οι χριστιανοί που δεν αγωνίζονται για να αλλάξουν τα πράγματα, δεν κάνουν νέα πράγματα, πράγματα που θα έκαναν καλό σε όλους εάν αυτά τα πράγματα άλλαζαν»: πόσοι δεν είναι έτσι, σχολιάζει ο Πάπας.

Και ως χριστιανοί νοούνται «όλοι»: λαϊκοί, ιερείς και επίσκοποι. «Είναι οι τεμπέληδες, οι παρκαρισμένοι χριστιανοί που έχουν βρει μέσα στην Εκκλησία ένα ωραίο χώρο στάθμευσης. Γι αυτούς η Εκκλησία είναι ένα παρκινγκ που συντηρεί τη ζωή και προχωρούν προς τα εμπρός με όλες τις δυνατές εγγυήσεις. Αλλά αυτοί οι εγκλωβισμένοι  χριστιανοί, με κάνουν να σκεφτώ κάτι που από μικρά παιδιά μας έλεγαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας: «Πρόσεχε να μη σταματήσει το νερό, εκείνο που δεν ρέει, είναι το πρώτο που θα αλλοιωθεί».

Η ζωή του χριστιανού αντιθέτως είναι μια «θαρραλέα ζωή»,  μια ζωή μερικές φορές, κουραστική αλλά που έχει ως στόχο σπουδαία πράγματα. Όπως εκείνη των αθλητών, οι οποίοι προπονούνται στο στάδιο για να νικήσουν, υπογραμμίζει ο Πάπας. Όλα αυτά τα κινεί η ελπίδα, αυτή που λείπει από εκείνους τους «τεμπέληδες χριστιανούς» που ίσως την έχασαν και βγήκαν στη «σύνταξη». «Είναι ωραίο να συνταξιοδοτείσαι μετά από πολλά χρόνια εργασίας αλλά το να περνάς ολόκληρη τη ζωή σου στη σύνταξη είναι άσχημο!», αναφωνεί ο Πάπας Φραγκίσκος.

Ως εκ τούτου μας προσκαλεί να προσκολληθούμε στην ελπίδα, «εκείνη που δεν απογοητεύει, που προχωρά μπροστά και κυρίως κατά τις δύσκολες στιγμές. Εκείνη «είναι μια σίγουρη και σταθερή άγκυρα για τη ζωή μας. Η ελπίδα είναι η άγκυρα: την έχουμε ρίξει  και είμαστε προσκολλημένοι από το σχοινί της, αυτή είναι η ελπίδα μας. Δεν χρειάζεται να σκεφτούμε τίποτα: «Ναι, μα, υπάρχει ο ουρανός, αχ τι ωραία, εγώ παραμένω…». Όχι. Η ελπίδα είναι να αγωνιζόμαστε, προσκολλημένοι στο σχοινί, για να φτάσουμε εκεί. Κατά τον καθημερινό αγώνα η ελπίδα είναι η αρετή με ορίζοντες, όχι εγκλεισμού!»

Ίσως, μεταξύ όλων των αρετών, η ελπίδα είναι εκείνη «που γίνεται λιγότερο κατανοητή», αλλά είναι «η ισχυρότερη». Ως εκ τούτου θα πρέπει «να ζούμε με την ελπίδα, να ζούμε από ελπίδα, πάντα κοιτώντας μπροστά με θάρρος», ενθαρρύνει ο Bergoglio. «Ναι, πατέρα – μπορεί να μου πει κάποιος – , αλλά υπάρχουν και άσχημες στιγμές, όπου όλα φαίνονται σκοτεινά, τι πρέπει να κάνω;. Να γραπωθείς από το σχοινί και να αντέξεις».

Υπάρχουν επίσης στιγμές που κάνετε λάθος: «Αλλά όλοι κάνουμε λάθη», λέει ο Πάπας, φαίνεται ότι «κάνει λάθη εκείνος που προχωρά μπροστά» ενώ «εκείνος που παραμένει αμετακίνητος φαίνεται να μη κάνει λάθη». Όμως συμβαίνει το αντίθετο. «Σε κανένα μας δε χαρίζεται η ζωή», σημειώνει ο Φραγκίσκος, αντίθετα πρέπει «να έχουμε θάρρος για να προχωρήσουμε μπροστά και να αντέξουμε».

Γενναίοι χριστιανοί, λοιπόν, σίγουροι «ότι ο Θεός δεν θα τους απογοητεύσει». Στο τέλος της ομιλίας, ο Επίσκοπος Ρώμης προτείνει τα ερωτήματα που πρέπει να θέτουμε στον εαυτό μας καθημερινά τα οποία είναι χρήσιμα για να αγγίξουμε αυτό το επίπεδο πίστης: «Πώς είμαι; Πώς είναι η πνευματική μου ζωή; Είναι μια ζωή με ορίζοντες, με ελπίδα, με θάρρος, που προχωρά μπροστά ή μια ζωή χλιαρή που δεν ξέρει ούτε καν να υπομένει τις άσχημες στιγμές;» «Είθε ο Κύριος να μας δίνει τη χάρη – αυτή είναι η καταληκτική προσευχή του – να ξεπερνάμε τους εγωισμούς μας επειδή οι παρκαρισμένοι χριστιανοί, οι εγκλωβισμένοι χριστιανοί, είναι εγωιστές. Κοιτούν μόνο τον εαυτό τους, δεν ξέρουν να σηκώνουν το κεφάλι για Τον κοιτάξουν. Είθε ο Κύριος να μας χορηγήσει αυτή τη χάρη».

Μετάφραση ρφ