Το δώρο είσαι εσύ

“Ψάχνουμε το κλειδί για το δωμάτιο με τον αριθμό 2. Μας χρειαζόταν για ένα φιλοξενούμενο. Μόνο για μια βραδιά». «Τι περίεργο – εμπιστευόμουν στον Παύλο – αυτό το δωμάτιο είναι  ήδη ελεύθερο …. Ήδη από τρεις μήνες το κατάστησα διαθέσιμο, εφόσον μου το είχες. Είναι λοιπόν διαθέσιμο για όποιον θέλει να το χρησιμοποιήσει. Ήμουν πολύ χαρούμενος, που μπορούσα να κάνω αυτό το δώρο στον πλησίον μου. Ο ίδιος ο Ιησούς μας ζητά να είμαστε φιλόξενοι. «Ήμουν ξένος και με φιλοξενήσατε».

Για να πω την αλήθεια , με αυτή την πράξη, στηριγμένη και στο Ευαγγέλιο, αισθανόμουν «σχεδόν»  σε καλό σημείο της χριστιανικής ζωής. Μα τι συνέβη; Γιατί δεν μπορούσε να φιλοξενηθεί ακόμη κανένας σ’ αυτό το δωμάτιο; Πως και δεν είχε αναγνωριστεί ακόμη το δώρο μου; Επέτρεψα στον εαυτό μου αυτή την αμφιβολία: το κλειδί του δωματίου το είχα δώσει ή όχι στον ανώτερό μου; Το είχα θέσει στη διάθεση των φιλοξενουμένων μας ή όχι;  

Ήμουν βέβαιος ότι είχα κάνει στο ακέραιο το καθήκον μου. Όμως …. το κλειδί  βρισκόταν ακόμη στο δωμάτιό μου. Είχα θέσει με γενναιοδωρία τη διάθεση του δωματίου, αλλά δυστυχώς είχα απρόσεκτα ξεχάσει «να δώσω» το κλειδί που είχα στην τσέπη μου.   Δεν δίνει κάποιος ένα σπίτι ή ένα δωμάτιο και αφηρημένα , κρατά το κλειδί.

Δεν δίνω τίποτε στο  Θεό από όσα του προσφέρω,  εάν σε κάθε  μου προσφορά Εκείνος δεν βρίσκει τον εαυτό μου: που είναι το κλειδί και η αξία της κάθε προσφοράς μου.