Τι είναι λοιπόν ένας παπάς;

Αγαπητοί φίλοι,

Να ένα εξαίσιο στάδιο και μια υπέροχη προοπτική που ανοίγεται μπροστά σας! Ιδού ο Κύριος που σάς καλεί κοντά Του, όπως τους Αποστόλους, που τους επέλεξε ώστε, όπου είναι Εκείνος, να είναι και εκείνοι μαζί Του (Ιω 14, 3). Το στάδιο που ανοίγεται μπροστά σας συνεπάγεται πως πρέπει να βιώνετε μόνιμα την παρουσία του Κυρίου, να είστε πάντα δίπλα Του, ώστε να μπορείτε να μεταφέρετε στον κόσμο όλες τις θείες δωρεές που μας επιτρέπουν να μετάσχουμε στη Θεία Ζωή. Αυτή είναι η Ζωή που δεχόμαστε με το Βάπτισμά μας «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Αυτή είναι η Ζωή που ξεδιπλώνεται και αναπτύσσεται με τη συμμετοχή στη Θεία Ευχαριστία, όπου ο Χριστός προσφέρει τον Εαυτό Του ως τροφή του παντός κόσμου: «Τοῦτο ποεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν».
Αυτή είναι η Ζωή που αναζωογονείται και γιατρεύεται με την εκπλήρωση του λυτρωτικού έργου του Χριστού μέσα από το μυστήριο της μετανοίας: «ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς» (Ιω 20, 23). Και είναι, αλήθεια, λόγος κάθε ενθουσιασμού το να έχετε την προοπτική να είστε πάντα μαζί με τον Χριστό, χαρίζοντας στον κόσμο πληρότητα Ζωής. Ωστόσο, τα κείμενα που ακούσαμε σήμερα έρχονται να ρίξουν σκιές σε τούτο τον ενθουσιασμό. Ο Απόστολος Ιάκωβος (του Ζεβεδαίου) αποκεφαλίζεται (Πρ 12, 2).

Ο Απόστολος Πέτρος συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Και μολονότι θα ελευθερωθεί με αγγελική επέμβαση, ξέρουμε όλοι πώς θα τελειώσει τη ζωή του, σταυρωμένος με το κεφάλι προς τα κάτω. Ο δε Παύλος, λέει για τον εαυτό του στον Τιμόθεο πως ήδη προσφέρεται ως θυσία: «ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε» (Β΄ Τιμ 4, 6). Και για να υπογραμμίσει έτι περαιτέρω πως δεν μπορούμε πάντα να βασιζόμαστε σε εκείνους, που θα περιμέναμε να μείνουν δίπλα μας στα δύσκολα, προσθέτει: «πάντες με ἐγκατέλιπον» (Β΄ Τιμ 4, 16). Είδατε τι όμορφα! Ακούγοντας όλα αυτά, εξακολουθείτε να θέλετε να ακολουθήσετε το Χριστό; Είμαι σίγουρος πως πολλοί άνθρωποι από τους παρόντες αναρωτιούνται ενδόμυχα: «τί είναι πια αυτό που κάνει τέτοιους εξαίρετους νέους να θέλουν να χαραμισθούν ακολουθώντας το Χριστό;»
Ακόμη και αν ο ιερέας μπορεί να προσπορισθεί στοιχειωδώς τα προς το ζην, ωστόσο θα πρέπει μάλλον να σας έχει καταστεί σαφές πως δεν πρόκειται να κάνετε περιουσία από την ιεροσύνη σας.
Αν πάλι ελπίζετε πως η ιεροσύνη θα σας προσφέρει ένα κάποιο κύρος ή το σεβασμό του κόσμου, δε θέλω να σας απογοητεύσω, αλλά με τα σκάνδαλα που ταλανίζουν την Εκκλησία, είναι πιθανότερο να σας κοιτάζουν οι γύρω σας με ένα βλέμμα περιφρόνησης λες και είστε παιδόφιλοι, συντηρώντας δυστυχώς πολυφορεμένα κλισέ που κάθε αρνητικά διακείμενος δε χάνει ευκαιρία να αναπαράγει.
Και αν τέλος πιστεύετε πως θα μπορούσατε να αποκτήσετε κάποια ισχύ ή εξουσία, θα βιώσετε πολύ γρήγορα την πιο ξεκάθαρη διάψευση, αφού η Εκκλησία είναι ίσως ο μόνος χώρος όπου η άσκηση εξουσίας είναι σχεδόν εικονική. Και αυτό γιατί η υπακοή των υφισταμένων προς τους προϊσταμένους δεν προέρχεται από κάποιο είδος καταναγκαστικής δομής ιεραρχίας αλλά αποκλειστικά και μόνο από την όποια διάθεση εμπιστοσύνης και συνεργασίας μπορεί να υπάρξει μεταξύ τους.

Τι απομένει λοιπόν; Τι είναι αυτό που μας ωθεί να ακολουθήσουμε το Χριστό;
Αν υπάρχει κάτι, αυτό είναι η δίψα. Μια δίψα αστείρευτη, μια δίψα για αγάπη, μια δίψα για την πιο δυνατή αγάπη, μια δίψα για το απόλυτο, μια δίψα που πιστεύουμε πως μόνο ο Θεός μπορεί να κορέσει. Αυτή εξάλλου είναι και η απάντηση του Παύλου: ναι, όλοι τον εγκατέλειψαν, «ὁ δὲ Κύριός μοι παρέστη καὶ ἐνεδυνάμωσέ με» (Β΄ Τιμ 4, 17). Ο Θεός ποτέ δεν πρόκειται να πάψει να είναι πιστός. Και ο Θεός είναι πιστός όπως αγαπάει. Αγάπη και πίστη για το Θεό είναι το ίδιο πράγμα.
Ξέρουμε ακόμη με σιγουριά πως ο Ιησούς θα μας δώσει μια βαθειά γνώση των πραγμάτων κατά το θέλημα του Θεού: «μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σάρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ 16, 17)
Η φράση του Αποστόλου Παύλου πως «ήδη σπένδεται», πως θυσιάζεται, ίσως προκαλεί φόβο. Αλλά θυσία δε σημαίνει να υποφέρει ή να βασανίζεται κανείς με τρόπο μαζοχιστικό. Εν προκειμένω, δεν αφορά η θυσία στην επώδυνη αποστέρηση κάποιου πράγματος που μας είναι πολύτιμο. Η θυσία είναι μια πράξη ιερή που συνίσταται στο να δημιουργήσει κανείς σχέση με το Θεό. Στους περισσότερους αρχαίους πολιτισμούς, η σπονδή ή θυσία επέχει θέση «γεύματος » που προσφέρουν οι άνθρωποι στους θεούς, και στο οποίο, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, μπορούν και οι ίδιοι οι άνθρωποι να συμμετάσχουν.
Για μας τους Χριστιανούς όμως, το να προσφέρει κανείς τη ζωή του ως θυσία, σημαίνει να συμμετέχει στο δώρο που μας έκανε ο Χριστός αντιστρέφοντας τελείως την αρχαία τάξη των πραγμάτων. Γιατί Αυτός, ο Αληθινός Θεός, προσφέρθηκε ως τροφή των ανθρώπων και του παντός κόσμου, ώστε να μας μεταδώσει τη Ζωή Του, που είναι το απόλυτο. Και έτσι, μέσω του Χριστού, που είναι και ο Αληθινός Άνθρωπος, σύμπασα η ανθρωπότητα να μπορεί να προσφερθεί στον Θεό με ένα μέτρο αγάπης, εφάμιλλο της πατρικής αγάπης του Θεού που τοποθετήθηκε σε κάθε δημιούργημα.
Αγαπητοί φίλοι, το να προσφέρετε τη ζωή σας σημαίνει να αποδεχθείτε τη δωρεά του Κυρίου που είναι ο Προσφερόμενος όταν εσείς τελείτε την Ευχαριστία. Με αυτή σας την πράξη, ο λαός του Θεού, ο κάθε Χριστιανός που μετέχει στην Ευχαριστία, μπορεί να γίνει μέτοχος της προσφοράς του Χριστού, αναφέροντας και αυτός με τη σειρά του στο Θεό τη ζωή του, την ύπαρξή του, την οικογένειά του, την εργασία του. Γιατί αυτό που προσφέρεται στο Θεό είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που είναι η πηγή και η τροφή της αγάπης, μιας αγάπης απέραντης, μιας αγάπης απόλυτης.
Ο κόσμος διψά. Διψά για αγάπη, για χαρά, για ειρήνη, για μακροθυμία, για χρηστότητα, για αγαθωσύνη, για πίστη, για πραότητα, για εγκράτεια (Γαλ 5, 22). Παρατηρήσατε, φίλοι μου, πως μόλις απαρίθμησα τα εννέα δώρα που είναι ό ένας και μοναδικός καρπός του Αγίου Πνεύματος. Φανταστείτε πώς θα ήταν ο κόσμος μας αν μπορούσε να δίνει τέτοιους καρπούς.
Αυτή η δίψα, που είναι η αναζήτηση της απόλυτης αγάπης, υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου. Ο Χριστός, που σας συνόδευσε και σας οδήγησε μέχρι τη σημερινή σας απόφαση, σας δίνει τώρα τα όπλα για να απαντήσετε σε αυτή την πανανθρώπινη ανάγκη. Γιατί εφόσον ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα της αγάπης, σημαίνει πως μπορείτε πλέον και εσείς να δώσετε αγάπη. Δίνοντας τον εαυτό σας, μπορείτε να λάβετε. Λαμβάνοντας, μπορείτε πλέον να προσφέρετε.
Μας λέει ακόμη ο Απόστολος Παύλος: «τὸν αγώνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι» (Β΄ Τιμ 4, 7). Ναι, όντως πρόκειται για αγώνα, για μια αληθινή μάχη. Αλλά, πρέπει να γνωρίζετε πως εισέρχεσθε σε αυτή τη μάχη φέροντας, όχι τα όπλα του κόσμου που στοχεύουν να βλάψουν, αλλά τα όπλα του Θεού που στοχεύουν να ευεργετήσουν. Τα όπλα αυτά δεν καταστρέφουν, τα όπλα αυτά κτίζουν. Αυτά τα όπλα είναι όλες οι δωρεές του Θεού που θα απαλύνουν το λαό του Θεού στις δυσκολίες που καθένας συναντά και θα ξεδιψάσουν τη δίψα του.
Έχει παρέλθει πλέον ο καιρός που η ιεροσύνη μπορούσε να αφορά απλώς στη συντήρηση κάποιας εθιμοτυπίας ή στη λειτουργία ενός «θεσμού». Η Εκκλησία δεν μπορεί να κτισθεί πάνω σε πέτρες, που ανά πάσα στιγμή μπορούν να σωριασθούν, όπως οδυνηρά το είδαμε με την καταστροφή της Νοτρ Νταμ. Δεν μπορεί ακόμη η Εκκλησία να κτισθεί πάνω σε «θεσμούς» που είναι πολύ ανθρώπινοι, και άρα, μπορούν δυστυχώς να παρεκκλίνουν.
Η Εκκλησία χτίζεται πάνω στο Χριστό και σε όλους εκείνους που ανοίγονται και προσπαθούν να γίνουν δεκτικοί στη σωτηριώδη αγάπη Του.
Η αγάπη του Χριστού μάς καίει, η αγάπη του Χριστού μάς βιάζει. Τώρα είναι ο καιρός της δημιουργικότητας, της φαντασίας, της αποστολής που δεν μπορεί να περιμένει. Μας λέει ο Παύλος: «ἐὰν γὰρ εὐαγγελίζωμαι, οὐκ ἔστι μοι καύχημα· ἀνάγκη γάρ μοι ἐπίκειται· οὐαὶ δὲ μοί ἐστιν ἐὰν μὴ εὐαγγελίζωμαι·» (Α΄ Κορ 9, 16).
Ναι φίλοι μου, ας δώσουμε αυτό που λάβαμε, ας το δώσουμε για τη χαρά του κόσμου. Σας ευχαριστώ που απαντήσατε στην κλήση του Χριστού. Εύχομαι, αυτή σας η γενναιόδωρη απάντηση, να γίνει μια πλούσια πηγή που θα σας γεμίσει τόσο, όσο ποτέ δε μπορέσατε να φανταστείτε.
 

Michel Aupetit
Αρχιεπίσκοπος Παρισιού
(μεταφρ. Χάρης Χατζηγώγος)