Τα χρέη

Είχα κάποιο συνάδελφο στην εργασία που έδειχνε απέναντί μου κάποια περίεργη στάση, ένα εκνευρισμό  που δεν μου φαινόταν «λογικός». Κάνοντας εξέταση της συνείδησης μου προσπαθούσα να βρω τον λόγο αυτής της περίεργης συμπεριφοράς του. Συχνά διερωτόμουν: «Τι του έκανα;» «Σε τι τον έβλαψα; Τέλος πάντων τι θέλει από μένα, τι απαιτεί;».

Εάν το γνώριζα, θα τον ικανοποιούσα αμέσως.  Εξ άλλου μεταξύ μας δεν υπάρχουν ειδικά χρέη. Και όμως συχνά ξυπνώ το πρωί  με την τρελή επιθυμία να εξοφλήσω με όλους, να επαναφέρω τα πάντα σε τάξη στις σχέσεις μου με τους άλλους. Το θέμα είναι ότι καμιά φορά βλέπεις τον άλλο με συννεφιασμένο το πρόσωπό του, αλλά δεν ξέρεις τι συμβαίνει και τι να κάνεις

Τέλος στην περίπτωση του συναδέλφου αποφάσισα  να μην αφήσω αυτή την ιστορία να συνεχίζεται, αλλά να ξοφλήσω κάθε είδος χρέους μου. Σταμάτησα να σκέπτομαι τι και πόσο του οφείλω. Κατάλαβα ότι δεν πρέπει απλώς να μετρήσω αλλά να ξεπεράσω αυτό που ενδεχομένως του οφείλω,  με αγάπη   που ξεπερνά τη δικαιοσύνη.

Ευλογημένη η σχολαστικότητα του πλησίον που δεν σου επιτρέπει να ξοδέψεις τίποτε από τον εαυτό σου. Μέχρι τη στιγμή που δεν του προσφέρεις τη ζωή, δεν αποκαθιστάς τη δικαιοσύνη, δεν του έδωσες αυτό που του ανήκει. Πάρε την πέννα και γράψε  τι σου οφείλω…… Αυτός ο πλησίον μου κάθε μέρα, κάθε φορά που θα τον συναντήσω, κάθε του ματιά, με εντολή του Ιησού, φαίνεται να παίρνει την πέννα για να μου γράψει: μου χρωστάς τη ζωή σας.

Αλλά τώρα συνειδητοποίησα ότι, ενώ προσπαθώ να του δώσω τη  ζωή μου, ξοφλώ και με τον ίδιο τον εαυτό μου.