Δύο ξυλοκόποι εργαζόντουσαν  στο ίδιο δάσος και έκοβαν δέντρα. Οι κορμοί ήταν εντυπωσιακοί σταθεροί και σκληροί. Οι δύο ξυλοκόποι χρησιμοποιούσαν  τα τσεκούρια τους  με την ίδια ικανότητα, αλλά με διαφορετική τεχνική: ο πρώτος κτυπούσε  το δέντρο του  με απίστευτη συνέπεια και ταχύτητα, ένα κτύπημα πίσω από το άλλο, χωρίς να σταματά  παρά μόνο λίγα δευτερόλεπτα  για να πάρει μια ανάσα.  Αντιθέτως ο δεύτερος  έκανε μια μεγάλη παύση κάθε μία ώρα δουλειάς.

Κατά το ηλιοβασίλεμα  ο πρώτο ξυλοκόπος  είχε φθάσει  μόλις στα μισά της δουλειάς: είχε ιδρώσει  δάκρυα και αίμα, είχε καταναλώσει κάθε ενέργεια.  Ενώ ο δεύτερος  δεν ήταν πολύ κουρασμένος  και  όλως περιέργως είχε ολοκληρώσει την εργασία του. Και όλως είχαν αρχίσει και οι δυο μαζί  και τα δυο δένδρα ήτα ίδια!

Ο πρώτος ξυλοκόπος  δεν πίστευε στα μάτια του: “Δεν καταλαβαίνω  τίποτα! Πως τα κατάφερες  να τελειώσεις τόσο γρήγορα  αφού κάθε τόσο σταματούσες;. Ο άλλος απάντησε:  “ Είδες ότι εγώ σταματούσα κάθε μία ώρα, αλλά αυτό που δεν είδες  ότι επωφελούμουν της στάσης  για να τροχίζω το  τσεκούρι”.

Το να σταματάς για να τροχίσεις το τσεκούρι όχι μόνο δεν είναι χάσιμο χρόνου, αλλά  πετυχαίνει  και καλύτερο αποτέλεσμα, ταχύτητα και επιτυχία στην εργασία  του ξυλοκόπου. Το να σταματήσεις  για να καλυτερεύσεις, να λεπτύνεις  τις προσωπικές σου σχέσεις με το Θεό και με τον πλησίον, καθιστά πολύτιμη κάθε στιγμή της στάσης σου,  επιβεβαιώνει την πιστότητά  και    την αποτελεσματικότητα ακόμη και στις πιο μικρές πράξεις  που καλούμαστε  να κάνουμε στη ζωή μας.

Είναι πράγματι αλήθεια: «Κάνει κάποιος περισσότερα όταν αγαπά  περισσότερο».