Τα πουλιά του ουρανού
Η Πρόνοια του Θεού τρέφει τα κρίνα του αγρού και κάνει να μην λείπει τίποτε απ' όλα τα πλάσματα
Περπατούσα σ' έναν δρόμο στην εξοχή. Είχε βρέξει λίγο πριν. Εδώ κι εκεί είχαν σχηματιστεί μικρές λιμνούλες νερού. Σε μιαν από αυτές έπινε ένας γάτος, που μόλις είδε να έρχεται καταπάνω του ένα κάρο, τινάχτηκε μ' ένα πήδημα για να πάει να πιεί σε μιαν άλλη λιμνούλα, στην άλλη πλευρά του χωματόδρομου. Μετά από μερικές γουλιές, αναγκάστηκε να μετακινηθεί και πάλι προς ένα διπλανό πηγαδάκι, όπου, με ηρεμία, συνέχισε να ξεδιψάει.
Λίγο πιο μπροστά, σ' εκείνη την απέραντη αγροτική έκταση, είδα να προσγειώνεται στο χωράφι ένα σμήνος πελαργών αναζητώντας τροφή. Ενοχλημένοι από το εκκωφαντικό πέρασμα ενός τρακτέρ, όλοι μαζί οι πελαργοί άνοιξαν τα φτερά τους για να πετάξουν και να κατεβούν μετά σ΄έναν κοντινό αγρό. Σε κάθε νέο θόρυβο, άρχιζαν το πέταγμα κι άλλαζαν χωράφι συνεχίζοντας να λαμβάνουν την απαραίτητη τροφή.
Μου προκαλούσε θαυμασμό να παρατηρώ ότι για τους πελαργούς ήταν αδιάφορο αυτό ή εκείνο το χωράφι, όπως για τον γάτο το ένα ή το άλλο πηγαδάκι: σ' αυτούς ενδιέφεραν μόνο το νερό και η τροφή. Είναι η Θεία Πρόνοια που ντύνει τα κρίνα του αγρού και τρέφει τα πουλιά του ουρανού που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν, αλλά κάνει να βρίσκουν πάντοτε εκείνο που ψάχνουν.
“Άνθρωποι ολιγόπιστοι! – μου περνάει από το μυαλό – Γιατί αγχώνεστε;”.