Τα μαύρα κάρβουνα

Μια μέρα μπήκα εκεί που εργαζόταν ένα σιδηρουργό: είδα ότι έπαιρνε μαύρα κάρβουνα, τόσο μαύρα που λέρωνε τα χέρια του και τα πετούσε στο σιδηρουργείο του.

Αυτά τα μαύρα κάρβουνα, σε επαφή με τη φωτιά πάνω στην οποία ο  σιδηρουργός  πύρωνε το σίδηρο, γινόντουσαν κατακόκκινα σαν τη φωτιά: τόσο μαύρα τότε, τόσο κόκκινα μετά.  Δημιουργούσε τόσο φως, τόση φωτιά και τόση ζεστασιά που βοηθούσε τους σκοπούς του σιδηρουργού.

Οι αμαρτίες είναι μαύρες σαν τα κάρβουνα που λερώνουν, αλλά, αν μπουν  στο μαγκάλι της άπειρης ευσπλαχνίας του Θεού, γίνονται με τη σειρά τους φωτιά, φωτιά που φωτίζει  το δρόμο που οδηγεί στην ευσπλαχνία του Θεού , φωτιά και φως και φανερώνουν  την οδό προς το Θεό σε όσους ακόμη δεν την γνωρίζουν.

Ακόμη και σήμερα οι αμαρτίες της Μαγδαληνής, της Σαμαρείτισσας, του άσωτου υιού, του Πέτρου, του καλού ληστή, οι δικές μας  μπασμένες στο μαγκάλι της ευσπλαχνίας του Θεού, ψάλουν σε όλους την  ευσπλαχνία Του. Σαμάρια