Τα φετινά μου Χριστούγεννα
Στα 83 χρόνια της ζωής μου και στα 57 της ιεροσύνης μου, γνώρισα πολλά «Χριστούγεννα», βρέθηκα σε μεγαλοπρεπείς ναούς, με πλήθος κόσμου, με πολυφωνικές χορωδίες, με πολλή επισημότητα και με γιγάντιες φάτνες!
Σε αντίθεση με αυτά, τα φετινά μου Χριστούγεννα ήταν τελείως διαφορετικά, πολύ απλά, σεμνά, ταπεινά: μικρή και σχεδόν πονεμένη σαν μάνα περίμενε η Εκκλησία τα παιδιά της. Δεν υπήρξαν κωδωνοκρουσίες, ούτε εντυπωσιακά στολίδια, έλειπε και το εξωτερικό σημείο της εσωτερικής μας χαράς, η φάτνη. Λιγοστό και σιωπηλό το μικρό εκκλησίασμα: κουρασμένοι εργάτες και απλοί οικογενειάρχες και μερικοί νέοι. Πλησίαζε η καθορισμένη ώρα για την Χριστουγεννιάτικη Αγρυπνία και την αγία λειτουργία. Ανάμεσα στους παρόντες, διέκρινα μια νεαρή μητέρα, τέλεια Παναγιά! Κρατούσε – λόγω του κρύου – σφικτά το μικρό παιδί στην αγκαλιά της και ‘κείνο έγερνε με σιγουριά στον κόρφο της μάνας του σαν το Χριστό. Δίπλα της, νεαρός , κουρασμένος και σκεφτικός, ο άντρας της, ίδιος ο Άγιος Ιωσήφ.
Τους κάλεσα, ήλθαν μπροστά, χαμογελαστοί, με την απορία εμφανή στα πρόσωπά τους. Κοντά στην Αγία Τράπεζα, έβαλα δύο καρέκλες, απλές, ξύλινες. Έδωσα ένα ξερό κλαδί ελιάς για μπαστούνι στον «Ιωσήφ», έβαλε και ένα θαλασσί μαντήλι στο κεφάλι της η «Μαρία». Το παιδί τους – ο «Χριστός» παρακολουθούσε χωρίς να καταλαβαίνει. Δύο μικρά παιδάκια, συγγενικά τους, ήρθαν δίπλα τους – τέλεια Αγγελάκια! Το εκκλησίασμα, όπως και οι βοσκοί είχαν μπροστά τους ολοζώντανη τη φάτνη και τη συνάντηση με το Χριστό!
Η τελετή εξελίχθηκε όπως ορίζει το τυπικό της εορτής, όπως το συνιστούν οι περιστάσεις. Σύντομοι και απλοί ύμνοι, γνωστοί σε όλους! Ξεκινήσαμε με το «ο Ιησούς ήλθε εδώ στη γη» και κοιτάζαμε το βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας. Ύμνος Κοινωνίας «ελάτε σκιρτώντες» ακουγόταν όταν λάβαιναν το σώμα και το αίμα του Χριστού. Στο τέλος ψάλλαμε «Μες στους κάμπους τ’ αγγελούδια», Γέμισε κι η εκκλησιά από φωνές, λες κι οι άγγελοι του ουρανού ενώθηκαν μαζί μας! Ήταν σαν μια καλά οργανωμένη, πολυφωνική χορωδία. Φεύγοντας μοίρασα σε όλους μια εικόνα της γεννήσεως λες και ήταν φωτογραφία της στιγμής! Οι πιο πολλοί φεύγοντας φιλούσαν το παιδί και κείνο χαμογελούσε λες και γνώριζε ότι έκανε το ρόλο του Χριστού!
Οι ευχές μας: «Καλά Χριστούγεννα και του χρόνου» έβγαιναν αυθόρμητες απ’ την καρδιά μας. Τα φετινά μου Χριστούγεννα, παρά το κρύο, την ταλαιπωρία και την απόσταση – Πάρος – θα μου μείνουν αξέχαστα. Δεν ξέρω αν θα μου δοθεί η ευκαιρία να τα επαναλάβω «και του χρόνου».
π. Μάρκος Βιδάλης
