Πνευματικό κάλεσμα
Την ώρα και μέρα που όλες οι εκκλησίες έξω απ’ τα χωριά, είναι κλειστές και έρημες, εδώ στο γνωστό «Μοναστήρι του Αγ. Φραγκίσκου» στη Μέση της Τήνου, γύρω στα εκατό άτομα, απ’ όλα τα χωριά, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της τοπικής εκκλησίας, να παρευρεθούν στη γιορτή της συμφιλίωσης, και να λάβουν μέρος στο ξέσπασμα της Αγάπης του Θεού, που τονίζεται φέτος με το Ιωβηλαίο έτος της Ευσπλαχνίας.
Κάτω απ’ τον τοπικό αέρα, και το αμυδρό φως των προβολέων, γεμάτοι συγκίνηση και εσωτερική αγαλλίαση, στέκονταν οι πιστοί, περιμένοντας την έναρξη της γιορτής. Απ’ τον πλαϊνό διάδρομο της οικοδομής ναού – άλλοτε είσοδος στο μοναστήρι, εμφανίστηκαν οι πρωτεργάτες της Συνάντησης.
Το δρόμο άνοιγε το σύμβολο της πίστης μας, ο Εσταυρωμένος, ακολουθούσαν οι ιερείς της τοπικής εκκλησίας και τέλος, με κάθε επισημότητα, έκλεινε την πομπή ο υπεύθυνος της σύναξης, ο Αρχιεπίσκοπος Νικόλαος.
Η πνευματική αγαλλίαση, σαν ηλεκτρικό ρεύμα, διαπέρασε όλους, άνδρες – γυναίκες – παιδιά. Σιωπηλά ξεκίνησε η μικρή πορεία, που θα μας οδηγούσε στον ναό, όπως τους Εβραίους στη γη της επαγγελίας, για να εκπληρωθούν οι υποσχέσεις του Θεού.
Σαν σύγχρονος Μωυσής με τα χέρια υψωμένα, ο Επίσκοπος διαβάζοντας δυνατά και κατανοητά, εξήγησε το σκοπό και το νόημα μιας τέτοιας συνάντησης στον παρόντα λαό του Θεού. Λίγο μετά, η αγκαλιά της εκκλησίας – η κεντρική πόρτα – άνοιξε διάπλατα και δέχθηκε σαν μητέρα τα παιδιά της. Φωτίστηκε ο χώρος και ύμνοι χαράς ξέσπασαν απ’ την καρδιά των παιδιών που εισέρχονταν στο Πατρικό Σπίτι!
Η πνευματική αγαλλίαση φώτισε και ζωντάνεψε το ναό, τα πολλά εικονίσματα κι όλα τα καθίσματα. Με πίστη, σεβασμό κι ευλάβεια διασχίζαμε τον κεντρικό διάδρομο. Μας είδαν οι άγιοι απ’ τα πλαϊνά παρεκκλήσια και μπήκαν στη σειρά. Ξύπνησαν και ζωντάνεψαν απ’ τα βήματά μας, όσοι βρίσκονταν στους τάφους που ήταν στο δάπεδο! Αόρατοι, χαρούμενοι, ελεύθεροι ενώθηκαν κι αυτοί μαζί μας, εντυπωσιασμένοι απ’ την αναπάντεχη νυκτερινή επίσκεψη!
Η πομπή μεγάλωσε, μπήκαν στη σειρά αθόρυβα, αόρατοι οι μοναχοί που έζησαν και προσευχήθηκαν σε τούτο το έρημο τώρα εργαστήρι του Θεού! Δυνάμωσε με την πομπή και η φωνή μαζί! Ακουγόταν και αντηχούσε σαν πολυφωνική επουράνια και επίγεια χορωδία!
Στο βάθος, πάνω απ’ το Ιερό, σε κεντρική θέση, λεπτός, χαρούμενος, ανάλαφρος, μας κοίταζε με γλυκύτητα, ο νοικοκύρης του ναού ο Άγ. Φραγκίσκος, λες κι έδειχνε τη θέση που θα πάρουν οι επισκέπτες του.
Η αρχική επιφυλακτικότητα των καλεσμένων διαλύθηκε με την προσευχή, με τη βοήθεια του περιβάλλοντος και την ευλογία του Θεού. Δεθήκαμε γερά με το Χριστό, βέβαιοι ότι θα δεχθεί την προσευχή μας και ιδίως τη συγνώμη μας για να λάβουμε ως δώρο – πνευματικό αντάλλαγμα – το συχώριο των αμαρτιών μας και τη συμφιλίωση με τον πλησίον μας.
Στη συνέχεια, αφού ακούσαμε το Λόγο Του και τραφήκαμε με το Σώμα και το Αίμα Του, για λίγο γίναμε «θεοφόροι» και μετά επανήλθαμε στην πραγματικότητα, με αδυναμίες, σφάλματα και παραλήψεις…
Η χάρη Του ελπίζουμε να φέρει τα ποθητά αποτελέσματα. Η ουράνια οπτασία τελείωσε! Άδειασε ο ναός, ο καθένας πήρε τη θέση που είχε πριν αρχίσει η τελετή. Όλοι, ίδιοι εξωτερικά, αλλά διαφορετικοί εσωτερικά, με τη βεβαιότητα ότι έγινε δεκτή η προσευχή μας και πέτυχε ο σκοπός μας, αναχωρήσαμε χαρούμενοι με την ευλογία του Θεού, σαν ανεξίτηλη σφραγίδα που επικυρώνει τη συμμετοχή μας στο Ιωβηλαίο της ευσπλαχνίας Του.
Π. Μάρκος Βιδάλης
