«Πίσω από τους άκαμπτους ανθρώπους, συχνά υπάρχει μια διπλή ζωή».

Οι «άκαμπτοι», εκτός του ότι είναι «σκλάβοι του νόμου», συχνά κρύβουν μια διπλή ζωή. Ο Θεός, αντιθέτως, είναι πηγή καλοσύνης, πραότητας και ελευθερίας. Αυτά είπε ο πάπας Φραγκίσκος κατά την πρωινή ομιλία του στη Santa Marta, εμπνευσμένος από το Ευαγγέλιο της ημέρας (Λκ. 13, 10-17), που αναφέρει το επεισόδιο της ίασης, που ο Ιησούς πραγματοποίησε το Σάββατο και γι αυτό το λόγο, αμφισβητήθηκε από τον υπεύθυνο της Συναγωγής.

«Δεν είναι εύκολο – σχολίασε ο Ποντίφικας – να πορεύεται κανείς με τον Νόμο του Κυρίου», είναι «μια χάρη που πρέπει να ζητάμε». Ενώ ο υπεύθυνος της Συναγωγής τον κατηγορεί για παραβίαση του νόμου του Κυρίου, ο Ιησούς του αποκρίνεται, κατηγορώντας τον ότι είναι υποκριτής, μια έκφραση που «επαναλαμβάνει πολλές φορές προς τους άκαμπτους, προς εκείνους που έχουν μια άκαμπτη στάση στην εκπλήρωση του νόμου», φτάνοντας στο σημείο να γίνονται «σκλάβοι του Νόμου». Ο Νόμος, στην πραγματικότητα, υπενθύμισε ο Άγιος Πατέρας, «δεν έγινε με σκοπό να μας κάνει σκλάβους, αλλά να μας ελευθερώσει, να μας κάνει παιδιά του Θεού».

Σύμφωνα με τον Πάπα, πίσω από την ακαμψία, υπάρχει πάντα «κάτι κρυμμένο στη ζωή ενός ατόμου». Ενώ «η ακαμψία, δεν είναι ένα δώρο του Θεού», δώρο είναι η «πραότητα», η «καλοσύνη», η «καλοκαγαθία», η «συγχώρεση».

Πίσω από τους «άκαμπτους» υπάρχει συχνά μια «διπλή ζωή», κάτι σαν «ασθένεια». Ωστόσο οι άκαμπτοι «όταν είναι ειλικρινείς και το συνειδητοποιήσουν, υποφέρουν» επειδή «δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν την ελευθερία των παιδιών του Θεού», ούτε ξέρουν «πώς να πορευτούν στο Νόμο του Κυρίου». Άρα «δεν είναι μακάριοι».

Ενίοτε, οι άκαμπτοι «φαίνονται καλοί επειδή ακολουθούν το Νόμο» αλλά, στην πραγματικότητα, «είναι κακοί, υποκριτές ή άρρωστοι» και «υποφέρουν» γι αυτό.

Ένα παράδειγμα αυτής της ακαμψίας υπέδειξε ο Φραγκίσκος στον αδελφό του ασώτου υιού, ο οποίος «συμπεριφερόταν πάντα καλά» αλλά στη συνέχεια «αγανακτεί με τον πατέρα επειδή υποδέχεται με χαρά τον μικρότερο άσωτο γιο, αλλά που επέστρεψε στο σπίτι μετανοιωμένος». Αυτό σημαίνει, πρόσθεσε ο Άγιος Πατέρας, πως, πίσω από μια ορισμένη καλοσύνη, υπάρχει συχνά «η υπεροψία ότι είμαστε σωστοί».

Τελικά, ο μεγαλύτερος αδελφός έβλεπε τον πατέρα ως ένα «αφεντικό» και «πορευόταν στο Νόμο του με ακαμψία», ενώ ο μικρότερος «άφησε κατά μέρος το Νόμο» και τον παρέβηκε «αλλά κάποια συγκεκριμένη στιγμή σκέφτηκε τον πατέρα και επέστρεψε και έλαβε τη συγχώρεση».

Εν κατακλείδι, ο πάπας Φραγκίσκος ζήτησε την προσευχή για «τους αδελφούς μας και τις αδελφές μας, που πιστεύουν ότι για να πορευόμαστε με το Νόμο του Κυρίου πρέπει να είμαστε άκαμπτοι»,  ούτως ώστε «ο Κύριος να τους κάνει να αισθανθούν ότι Εκείνος είναι Πατέρας και ότι Του αρέσει η ευσπλαχνία, η τρυφερότητα, η καλοσύνη, η πραότητα, η ταπεινοφροσύνη».

ρφ