“Πάτερ ημών”: η μεγάλη επανάσταση του χριστιανισμού
Η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει ένας Θεός που είναι «Πατέρας», στον οποίο μπορούμε να απευθυνόμαστε «με εμπιστοσύνη και ελπίδα» και στον οποίο μπορούμε να εμπιστευόμαστε, αυτή είναι η «μεγάλη επανάσταση», που έκανε ο χριστιανισμός στη «θρησκευτική ψυχολογία του ανθρώπου”. Αυτό υπογράμμισε ο Πάπας Φραγκίσκος χθες Τετάρτη 7 Ιουνίου 2017, κατά την γενική ακρόαση στην πλατεία του Αγίου Πέτρου.
Συνεχίζοντας τη σειρά των κατηχήσεων πάνω στη χριστιανική ελπίδα, ο Ποντίφικας, ξεκινώντας από την περικοπή του Ευαγγελιστή Λουκά (11,1-14) όπου οι μαθητές ζητούν από τον Ιησού να τους μάθει να προσεύχονται και Εκείνος απάντησε με το «Πάτερ ημών», ανέπτυξε το θέμα της πατρότητας του Θεού ως πηγή της ελπίδας.
«Οι μαθητές εντυπωσιάστηκαν από το γεγονός ότι Εκείνος, το πρωί και το βράδυ, αποσύρεται σε “έρημο τόπο” και προσεύχεται”, εξήγησε ο Πάπας και πρόσθεσε ότι, όλο το μυστήριο της χριστιανικής προσευχής μπορεί συμπεριληφθεί σ’ αυτή τη λέξη, δηλαδή, να έχουμε το θάρρος να ονομάζουμε το Θεό με το όνομα του “Πατέρα”.
Πράγματι, η ίδια η λατρεία χρησιμοποιεί, τη στιγμή που μας καλεί να απαγγείλουμε την προσευχή του Ιησού, χρησιμοποιεί την έκφραση «τολμούμε να πούμε», παρατήρησε ο Πάπας , παρατήρησε επίσης ότι «το να ονομάζουμε το Θεό με το όνομα του «Πατέρα» δεν είναι κάτι το προεξοφλημένο».
Βρισκόμαστε πράγματι μπροστά σε μια μεγάλη καινοτομία – τη «μεγάλη επανάσταση» – αυτήν που έφερε ο χριστιανισμός: το να ονομάζουμε το Θεό ως «Πατέρα» μας βάζει σε μία σχέση οικειότητας μαζί Του , όπως ένα νήπιο που απευθύνεται προς τον πατέρα του, γνωρίζοντας ότι το αγαπά και το φροντίζει». Με αυτόν τον τρόπο το μυστήριο του Θεού, «που πάντοτε μας γοητεύει και μας κάνει να αισθανόμαστε μικροί», «δεν μας προκαλεί φόβο, δεν μας συνθλίβει, δεν μας αγχώνει».
Πρόκειται όμως για μια καινοτομία που είναι «δύσκολο να την δεχτούμε στην ανθρώπινη ψυχή μας», παρατήρησε ο Άγιος Πατέρας. Πράγματι μετά την ανάσταση, μπροστά στο μυστήριο του άδειου μνήματος και την παρουσία του αγγέλου, οι γυναίκες, «έφυγαν» , διότι ήταν «γεμάτες φόβο και τρόμο», όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Μάρκος(16,8).
Σ’ αυτό το σημείο της κατήχησής του, ο Πάπας σταμάτησε στην ποιότητα ή το βασικό χαρακτηριστικό αυτού του «Θεού Πατέρα»: που είναι η ευσπλαχνία Του. «Ο Ιησούς μας παρουσιάζει ένα Πατέρα που ξέρει να είναι μόνο αγάπη για τα παιδιά του», είπε ο Ποντίφικας , αναφερόμενος στην Παραβολή του άσωτου (Λουκ.15,11-32). “Τι μυστήριο ανεξιχνίαστο είναι ένας Θεός που τρέφει αυτόν τον τύπο αγάπης έναντι των παιδιών του!, αναφώνησε ο Πάπας Φραγκίσκος, παρατηρώντας ότι ίσως αυτό εξηγεί, το γιατί ο Άγιος Παύλος στις Επιστολές του προτίμησε να μην ερμηνεύσει την αραμαϊκή λέξη “αββά” , διότι αυτή εξασφαλίζει περισσότερο τον οικείο σεβασμό από τη λέξη «πατέρας».
Αλλά δεν τελειώνει εδώ. Πράγματι «το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού μας αποκαλύπτει ότι ο Θεός, που δεν μπορεί να μείνει χωρίς εμάς: Εκείνος δεν θα είναι ποτέ ένας Θεός «χωρίς τον άνθρωπο», συνέχισε ο Ποντίφικας, και υπενθύμισε ότι αυτός ο Θεός «που δεν μπορεί να μείνει χωρίς εμάς» είναι πράγματι «ένα μεγάλο μυστήριο»». Αυτή η βεβαιότητα είναι η πηγή της ελπίδας μας, που τη συναντούμε σε όλες τις επικλήσεις του Πάτερ ημών», εξήγησε ο Πάπας, ο οποίος και στο τέλος της κατήχησης προσευχήθηκε με όλους τους προσκυνητές παρόντες στην πλατεία του Αγίου Πέτρου απαγγέλλοντας μαζί τους το «Πάτερ ημών».
+Ν