Το Ευαγγέλιο της χθεσινής Κυριακής, που ήταν η τριακοστή δεύτερη της κοινής περιόδου του έτους, μας κάλεσε  να διερωτηθούμε  προς τα πού κατευθύνουμε τη ζωή μας.  Μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή μας με τρόπο ολότελα οριζόντιο ου, χωρίς καμία σχέση με τον Ουρανό, την αιώνια ζωή, και αυτό ακόμη και αν ανήκουμε στην Εκκλησία.

Ασχολούμαστε μόνο με την προσπάθεια να ζούμε καλά εδώ στη γη, να συγκεντρώσουμε  και να δημιουργήσουμε μία ζεστή θεσούλα και να μας στηρίζουν όλα και όλοι. Ένα ιδεώδες χωρίς καμία εσωτερική αναζήτηση και με την απαίτηση  ότι πρέπει όλα πρέπει να είναι στην υπηρεσία μας , ξεκινώντας από τους άλλους.

Χωρίς αυτή την ουράνια  διάσταση, σίγουρα όλοι θα φοβόμαστε το θάνατο και γι’ αυτό θα αναζητούμε συνεχώς σιγουριά  στα χρήματα, στην εργασία, στα αισθήματα: διότι ο φόβος του θανάτου προκαλείται από την εντύπωση ότι κανένας «μας αγαπά».

Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει βρει αυτό που είναι το πιο σημαντικό, το μόνο που αξίζει: Η αγάπη του Θεού γι’ αυτόν, που εκδηλώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Διότι ο Θεός είναι ερωτευμένος  μαζί του, μαζί μας. Ο Θεός είναι αγάπη. Μακάρι να μπορούσαμε να ανακαλύψου αυτή την Αγάπη! Θα παύαμε όπως οι Σαδδουκαίοι  να κάνουμε άχρηστε και γελοίες ερωτήσεις, να αναζητούμε στην πίστη ένα νόμο, να μένουμε στους νόμους που δεν έχουν καμία σχέση  με το δώρο  του Χριστού: τον Ουρανό.

Ζήτησε μάλλον το Άγιο Πνεύμα, ζήτησε να βρεις την αγάπη του Θεού, άκουγε το Λόγο Του και τότε θα αρχίσεις να γίνεσαι ικανός, σχεδόν χωρίς μεγάλες προσπάθειες, να εκτελείς το Θέλημα του Θεού.  Να γιατί  το να ακολουθούμε τον Χριστό σημαίνει να ακολουθούμε το Θεό  των ζωντανών: των σημερινών ζωντανών , διότι γινόμαστε ικανοί να Αγαπούμε όπως Εκείνος,  να  παρουσιάζουμε ήδη στην παρούσα ζωή,  ήδη έχουμε την εγγύηση μέσω του Αγίου Πνεύματος ότι ο Χριστός  μας την δωρίζει κάθε μέρα.