Ο τσαγκάρης και ο ανεμιστήρας

Ένας τσαγκάρης, στον οποίο πήγαινα τα παπούτσια μου, ζούσε και εργαζόταν  σε ένα μικρό περιβάλλον χωρίς παράθυρα.

“Πως μπορείς να μένεις και να εργάζεσαι  σε ένα χώρο τόσο μικρό και που δεν αερίζεται. Με όλες τις μυρωδιές του δέρματος πετσιού, της πίσσας κλπ;”. Σ’ αυτή την ερώτησή μου, δεν μου απάντησε,  παρόλο που διαπίστωσα πως σκεπτόταν.

Ενώ περίμενα να τελειώσει την εργασία του, συνέχισα:  “Νομίζω ότι ένας καλός ανεμιστήρας … θα βοηθούσε  να αλλάζει ο αέρας και να αναπνέεις….”. Τότε με κοίταξε, με μια ανιχνευτική ματιά, σκάζοντας ένα χαμόγελο και συνέχισε την εργασία.

Όταν τέλειωσε η εργασία, που παρέδωσε τα παπούτσια. Τον πλήρωσα και χαιρετώντας και ευχαριστώντας τον, πρόσθεσα με το ένα πόδι μου ήδη στο δρόμο: “Σου συνιστώ ένα καλό ανεμιστήρα, για την υγεία σου”.

Ξαφνικά, μεταξύ του αστείου και του σοβαρού που απαντά: “Μα δε μου λέτε, εσείς θέλετε να κάνετε εμπόριο; Μήπως είστε κάποιος έμπορος ανεμιστήρων;” – “Ανεμιστήρες ,εγώ; Όχι δεν πουλώ ανεμιστήρες… με ενδιαφέρει ς  η υγεία  σου”. – “Καλά τι επάγγελμα κάνεις;” – ξαναρωτά “Εγώ; Είμαι ιερέας, ιερομόναχος του γειτονικού μοναστηριού”.

“Συγνώμη…. Αλλά ήθελα να ανακαλύψω πραγματικά  ποιος είναι αυτός που ενδιαφέρεται για μένα χωρίς προσωπικό συμφέρον. Σας ευχαριστώ, και χαίρομαι ιδιαίτερα που εσείς ενδιαφέρεστε για το καλό μου, χωρίς προσωπικό συμφέρον…..τώρα δέχομαι  τη σημασία των λόγων σας”.

Αυτό το περιστατικό με έκανε να σκεφθώ: Ο Θεός με  ωθεί και με καλεί να κάνω το θέλημά του, με ανακαλεί ανιδιοτελώς  να ζω σύμφωνα με τις εντολές του, μα γιατί; Τι συμφέρον έχει; Τον ενδιαφέρει η υγεία μου, η χαρά μου. “Τηρείτε το λόγο μου ώστε η χαρά μου και η χαρά σας να είναι πλήρης”.

Να η αληθινή  αγάπη, η ανιδιοτελής. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τον ανεμιστήρα μου, αλλά εγώ να είμαι ευτυχισμένος.