Ο πλησίον είναι αυτός που σώζει
Yπό την πίεση των σκληρών δοκιμασιών που προέκυψαν, πολλοί Έλληνες βιώνουν θλιβερές καταστάσεις, συχνά μη ελεγχόμενες. Ήταν αναμενόμενο λόγω της εκτεταμένης διασποράς του κορωνοϊού που έκανε πολλά πράγματα να νεκρώσουν, αλλά και της οικονομικής κρίσης που είχε προηγηθεί με τις γνωστές αρνητικές επιδράσεις στη ζωή των Ελλήνων. Φαίνεται ότι οι συνέπειες από την οικονομική κρίση και την επέλαση της πανδημίας για αρκετά χρόνια ακόμη θα εκπέμπουν ανησυχητικά σήματα, τα οποία δεν θα πρέπει να αμφισβητήσουμε ή να υποτιμήσουμε.
Παρά τους εμβολιασμούς που άρχισαν ήδη, υπάρχει ανησυχία κυρίως για το αν το εμβόλιο μας καθιστά άτρωτους ή μήπως οι ταλαιπωρίες μας δεν θα τελειώσουν με τον εμβολιασμό. Η ανησυχία αυτή δεν θα εξασθενήσει πλήρως γιατί πάντα θα υπάρχει ο φόβος ότι και όταν το βάρος από την απειλή θα έχει μειωθεί, θα είναι υπαρκτός ο κίνδυνος ο κορωνοϊός να επανακάμψει ή να εμφανισθεί ένας νέος ιός με εχθρικές διαθέσεις για την ζωή μας. Συνεπώς, δεν χρειάζεται εφησυχασμός, αλλά εγρήγορση, τήρηση των οδηγιών των ειδικών, ατομική και συλλογική πειθαρχία.
Για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των δύσκολων ημερών που η χώρα διέρχεται θα χρειαστεί όχι μόνο εφαρμογή των μέτρων τα οποία προτείνουν οι ειδικοί, αλλά και καλλιέργεια αισθημάτων αλληλεγγύης μεταξύ μας, κυρίως προς συνανθρώπους μας που δοκιμάζονται όλως ιδιαιτέρως, μερικοί από τους οποίους δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποφέρουν και έχουν πλήρως ή μερικώς αποσυντονισθεί, σωματικά και ψυχικά μη δυνάμενοι να σηκώσουν το βάρος των προβλημάτων τους. Ανεργία, φτώχεια, αρρώστια, περιορισμοί, μοναξιά, απελπισία, ενδοοικογενειακές διαφωνίες και εντάσεις, είναι φαινόμενα που εμφανίζονται στις κοινωνίες των ανθρώπων, όταν η ζωή λειτουργεί μετ΄ εμποδίων και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας συγκρούεται με προβλήματα σαν αυτά που η χώρα μας σήμερα αντιμετωπίζει.
Το κράτος, η τοπική αυτοδιοίκηση, φιλανθρωπικές οργανώσεις, ευκατάστατοι ιδιώτες, αλλά και φτωχοί που δεν έχουν ανέσεις και πλούτη, διασώζουν όμως μέσα τους ανθρωπιά, σπεύδουν με συγκινητική προθυμία να βοηθήσουν ανθρώπους που δοκιμάζονται. Όπως άλλωστε η ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία, η ελληνική καθολική Εκκλησία, η ελληνική ευαγγελική Εκκλησία ή επίσης μικρές χριστιανικές και θρησκευτικές κοινότητες που υπάρχουν στην Ελλάδα, οι οποίες με προθυμία στηρίζουν ανθρώπους με κλονισμένο ηθικό ώστε να μη παραδοθούν σε καταστάσεις απελπισίας.
Οι πρωτοβουλίες όλων αυτών των φορέων είναι μεγάλο κεφάλαιο κοινωνικής προσφοράς.
Δεν έχει αξία τούτες τις δύσκολες στιγμές να ασκεί κανείς κριτική σε υπάρχουσες ατέλειες και κενά του συστήματος κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης.
Όταν περάσουν τα δύσκολα, οπότε η ηρεμία και η ισορροπία θα αποκατασταθούν στην κλονισμένη σήμερα κοινωνία μας, όσοι κατέχουν ειδικές γνώσεις θα ασκήσουν την κριτική τους. Με ευπρέπεια και υπευθυνότητα θα αποδώσουν ευθύνες για ελλείψεις προκειμένου το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας να εξορθολογιστεί και ενισχυθεί με σύγχρονα εξοπλιστικά “σκευάσματα” τα οποία δεν διαθέτει και πρέπει να αποκτήσει ώστε να γίνει πανίσχυρο, ικανό να αντιμετωπίσει επιτυχώς τυχόν επόμενο πανδημικό κύμα που ευχόμαστε να μη ενσκήψει ποτέ.
Προς το παρόν ας ανταποκριθούμε στην υποχρέωση να πειθαρχήσουμε στα επιβαλλόμενα μέτρα για να στηριχθεί το αγαθό της ζωής. Το οποίο, μόνο τότε έχει αξία όταν δεν αυτοεγκλωβίζεται μέσα σε εγωκεντρικές καταστάσεις, αλλά προσφέρει δυνατότητες και στους άλλους, ιδιαίτερα τους φτωχούς, άρρωστους, ηλικιωμένους και μη προηγμένους, οι οποίοι επιβάλλεται να εξοπλισθούν με υπομονή και ελπίδα. Η συμμετοχή όλων πρέπει να είναι συγκεκριμένη, συνεχής προς αυτή την κατεύθυνση. Και ευτυχώς υπάρχουν, όπως ελέχθη, ενθαρρυντικά σημάδια και βάσιμες προσδοκίες ότι στην εποχή των ιών και της διασωλήνωσης, εκτός από τον κορωνοϊό που ενέσκηψε, έχουν επίσης εισβάλλει στην ελληνική κοινωνία και μάλιστα με επιθετικό τρόπο, η ανθρωπιά και η αγάπη προς τον πλησίον. Αυτό αποτελεί νίκη, μεγάλη κατάκτηση! Γιατί ο πλησίον είναι αυτός που σώζει, όχι τα παχιά και κούφια λόγια, τα οποία ιδιαίτερα μέρες Θρησκευτικών και Εθνικών Εορτών βρίσκονται επί σκηνής συνήθως εκφερόμενα με ενθουσιασμό αλλά χωρίς σχεδιασμό από κατ΄επάγγελμα λογάδες με σκοτεινά ενίοτε χρώματα, ανήμπορους να αλλάξουν προς το καλύτερο την εικόνα και την τύχη της χώρας.
Τάσος Μιχαλάς
Δημοσιογράφος
