«Μη κουράζεστε να είστε φίλες, αδελφές και μητέρες των ασθενών», ειδικά σε αυτόν τον κόσμο που είναι εμποτισμένος από ένα «λαϊκό πολιτισμό» που «σκοπό έχει να αφαιρέσει ακόμη και από τα νοσοκομεία κάθε θρησκευτική αναφορά, ξεκινώντας από την ίδια την παρουσία των Αδελφών». Αυτά είπε ο Πάπας κατά τη σύντομη ομιλία του προς τις μοναχές Suore Ospedaliere della Misericordia (Αδελφές του Ελέους), τις οποίες δέχτηκε σήμερα το πρωί σε ακρόαση στην Sala Clementina.

Ο Ποντίφικας εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τις μοναχές, επειδή, όπως είπε «είστε μια σαφή ένδειξη για το πώς εκφράζεται η ευσπλαχνία του Πατέρα». Τις προέτρεψε στη συνέχεια να παραμείνουν πιστές στο αρχικό τους χάρισμα, αυτό της ιδρύτριάς τους, της Υπηρέτριας του Θεού Teresa Orsini Doria Pamphili Landi, γυναίκα ευγενούς καταγωγής, λαϊκή, η οποία υποστηριζόμενη από δύο ιερείς, αφιερώθηκε στην υπηρεσία των αρρώστων καθοδηγούμενη από τα λόγια του Ιησού: «Ήμουν άρρωστος και με βοηθήσατε».

Το παράδειγμά της «δείχνει εύγλωττα πόσο  ο Λόγος του Κυρίου μπορεί να αλλάξει τη ζωή εκείνου που γίνεται μαθητής του», αναφέρει ο Ποντίφικάς, σημειώνοντας ότι: «Μπροστά στην αδυναμία της νόσου δεν μπορούν να υπάρχουν διακρίσεις κοινωνικές, φυλής, γλώσσας και πολιτισμού. Όλοι γινόμαστε αδύναμοι και πρέπει να εμπιστευόμαστε τον πλησίον.»

 «Η Εκκλησία – συνεχίζει – αισθάνεται ως δέσμευση και ευθύνη της την εγγύτητα σε όσους υποφέρουν, για να φέρει σε αυτούς παρηγοριά, ανακούφιση και συντροφικότητα. Εσείς αφιερώνετε τη ζωή σας κυρίως στην υπηρεσία των αδελφών μας που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, επειδή χάρη στην παρουσία σας και στον επαγγελματισμό σας αισθάνονται ότι μεγάλη υποστήριξη κατά την ασθένειά τους. Και για να το κάνετε αυτό – συμπληρώνει αυθόρμητα   – δεν χρειάζονται μακροσκελείς ομιλίες, αλλά ένα χάδι, ένα φιλί, μια σιωπηλή παρουσία δίπλα τους, ένα χαμόγελο».

 «Μη σταματάτε ποτέ αυτή την τόσο πολύτιμη υπηρεσία, παρ’ όλες τις δυσκολίες που μπορεί να συναντήσετε», αυτή είναι λοιπόν η προτροπή του Αγίου Πατέρα. «Μερικές φορές, στην εποχή μας, ένας λαϊκός πολιτισμός στοχεύει να απομακρύνει ακόμη και από τα νοσοκομεία κάθε θρησκευτική αναφορά , ξεκινώντας από την ίδια την παρουσία των Μοναχών. Όταν αυτό συμβαίνει όμως, συνοδεύεται όχι σπάνια, από την επώδυνη έλλειψη ανθρωπιάς που είναι πράγματι ενοχλητικό σε χώρους όπου υπάρχει πόνος».

Ευελπιστώντας ότι «η προσευχή είναι πάντα η δύναμη που υποστηρίζει την ευαγγελική αποστολή σας», ο Πάπας Φραγκίσκος συνιστά στις αδελφές : «Όταν πλησιάζετε κάποιον άρρωστο να έχετε στην καρδιά σας την ειρήνη και τη χαρά που είναι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Πάνω σε αυτό το κρεβάτι του νοσοκομείου βρίσκεται πάντα ο Ιησούς, παρόν σε κάθε άτομο που υποφέρει, και είναι Εκείνος που ζητά βοήθεια από καθεμία από εσάς». Και είναι ο Ιησούς σε εκείνους τους «αρρώστους που γίνονται ενοχλητικοί», «Αλλά και εμείς – λέει ο Πάπας αυθόρμητα – γινόμαστε ενοχλητικοί για τον Κύριο, αλλά Εκείνος μας ανέχεται και μας συνοδεύει».

 «Η εγγύτητα προς τον Ιησού και προς τους πιο αδύναμους είναι η δύναμή σας», καταλήγει. «Ο τέταρτος όρκος που σας χαρακτηρίζει ως θρησκευτική οικογένεια είναι πιο επίκαιρος από ποτέ, ιδίως επειδή πολλαπλασιάζονται οι άνθρωποι χωρίς οικογένεια, οι άστεγοι, οι χωρίς πατρίδα, που έχουν ανάγκη αποδοχής».