Ο Καρδινάλιος Parolin προς τους νέους ιερείς
Ιερέας, ποιμένας των ψυχών, δεν είναι μόνο εκείνος που οδηγεί: αυτά ήταν τα λόγια του Υπουργού του Κράτους, καρδιναλίου Pietro Parolin, στην ομιλία του κατά τη Θεία Λειτουργία για τη χειροτονία 29 νέων ιερέων του Opus Dei, χθες, στη Βασιλική Sant’Eugenio. «Η ιδέα που είναι ριζωμένη είναι ότι ο ποιμένας ορίζει σχεδόν αποκλειστικά την κατάσταση του κοπαδιού» είπε, εξηγώντας ότι «σίγουρα ο ποιμένας είναι εκείνος που καθοδηγεί, που προηγείται του κοπαδιού, δείχνοντάς του τον δρόμο, που υπαγορεύει το βήμα, που χαράζει τη διαδρομή αυτού που αποκαλούμε στην πραγματικότητα «ποιμαντική». Αλλά, στη συνέχεια, προειδοποιεί ότι «μέσα στο Ευαγγέλιο εμφανίζεται μια ευρύτερη προοπτική». Ο καρδινάλιος Parolin υπενθυμίζει ότι «ο Ιησούς υπογραμμίζει τη διαφορά μεταξύ ποιμένα και μισθωτού» και υπογραμμίζει ότι «σε αντίθεση με εκείνον που ερμηνεύει αυτό που πρέπει να κάνει ως ένα επάγγελμα, ο ποιμένας δεν αναπαράγει έναν ρόλο, αλλά έχει αναλάβει έναν τρόπο ζωής». Εξ ου και η ακριβής οδηγία: «ο ποιμένας δεν ζούσε όπως ήθελε, αλλά όπως ήταν καλύτερα για το κοπάδι. Δεν έμενε όπου επιθυμούσε, αλλά εκεί όπου βρισκόταν το κοπάδι. Μετακινούταν μαζί με τα πρόβατα και περνούσε κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας παρέα τους. Ήταν κάτι παραπάνω από καθοδηγητής του κοπαδιού, αποτελούσε μέλος του.»
Ο ποιμένας που καλείται στη ζωή
«Η εικόνα του ποιμένα δεν φαίνεται λοιπόν, να αναφέρεται πρωτίστως στην ηγεσία, αλλά στη ζωή», επιβεβαιώνει ο υπουργός του Κράτους υπενθυμίζοντας ότι «δεν είναι τυχαίο που ο Ιησούς χαρακτηρίζει τον ποιμένα ως εκείνον που δίνει «τη ζωή του για τα πρόβατα» (Ιωαν. 10,11). Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: «Δεν θα κληθείτε πρωτίστως να «κάνετε κάτι» – ίσως ούτε καν αυτό για το οποίο αισθάνεστε πιο κατάλληλοι – αλλά για να δώσετε και να μοιραστείτε τη ζωή σας». Σε αυτό αποσκοπεί η υπόσχεση της πληρότητας: «Έτσι θα μπορέσετε να συνειδητοποιήσετε πλήρως το κάλεσμα για δράση «in persona Christi»: όχι μόνο στην χορήγηση των μυστηρίων, αλλά ενσαρκώνοντας το ύφος του Ιησού». Και σε αυτό το πλαίσιο ο καρδινάλιος Parolin παραθέτει τα ακόλουθα λόγια του Αγίου Josemaría Escrivá de Balaguer: «ο ιερέας – όποιος κι αν είναι – είναι πάντα ένας άλλος Χριστός».
Η ώρα της ευσπλαχνίας
«Το να είστε ποιμένες σήμερα, σημαίνει να γίνετε μάρτυρες ευσπλαχνίας»: αυτό είναι το κάλεσμα του καρδιναλίου Parolin, ο οποίος υπενθυμίζει ότι «ο Χριστός καλός ποιμένα ήρθε σε αναζήτησή μας εκεί όπου χαθήκαμε, στις σκοτεινές κοιλάδες της αμαρτίας και του θανάτου: πήρε επάνω του την αμαρτία μας, υπέφερε εξαιτίας της δικιάς μας κακίας, μοιράστηκε το θάνατό μας, πεθαίνοντας επάνω στον σταυρό». Με αυτόν τον τρόπο – επαναλαμβάνει – «μας λύτρωσε, μας υποδέχθηκε με ευσπλαχνία και μας έθεσε με αγάπη επάνω στους ώμους του, όπως απεικονίζει η χριστιανική τέχνη με εξέχοντα τρόπο σε αυτήν την πόλη». Και επομένως, αποσαφηνίζει την εντολή αναφορικά με τον ιερέα: «Η ζωή του ιερέα καλείται να μαρτυρήσει τη χαρά της συνάντησης μεταξύ του Θεού και εμάς, τη χαρά που ο Θεός αισθάνεται όταν μας δείχνει την ευσπλαχνία του». Έκανε αναφορά και στον Πάπα Φραγκίσκο: «Σήμερα είναι η ώρα για ευσπλαχνία!», που διακήρυττε ο Άγιος Πατέρας ενόψει του ανοίγματος του τελευταίου Ιωβηλαίου, στις 25 Οκτωβρίου του 2015. Και ο καρδινάλιος Parolin είπε στους νέους ιερείς: «Ως εκ τούτου, η χάρη της σημερινής εκκλησιαστικής ημέρας συναντιέται με τις υπάρξεις σήμερα, μέσα από το σημάδι του ευσπλαχνικού ποιμένα που δίνει τη ζωή του για το κοπάδι».
Η ομορφιά της σωτηρίας μεταξύ λέξεων και συγχώρεσης
«Οι λέξεις με τις οποίες θα κηρύξετε δεν μπορεί παρά να είναι λόγια ζωής». Ο υπουργός του Κράτους μιλά για «πρακτικές συνέπειες» που θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και δηλώνει: «Πριν προτρέπουμε στην ομορφιά της σωτηρίας, θα πρέπει να την διακηρύττουμε». Όσον αφορά στη συγχώρεση, καλεί να είναι «πρεσβευτές ευσπλαχνίας, φορείς της συγχώρεσης που αναζωογονεί την ύπαρξη, ιερείς που αγαπούν να ωθούν τους αδελφούς και τις αδελφές τους να αφήνονται σε μια συμφιλίωση με τον Θεό». Υπογραμμίζει: «Ξέρω πόση προσοχή και φροντίδα δίνετε στο Μυστήριο της Συμφιλίωσης, στην εξομολόγηση: δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο από το να σας παροτρύνω να συνεχίσετε να το πράττετε, για να είστε διανομείς αυτής της χάρης και της συγχώρεσης του Κυρίου που ο σημερινός κόσμος έχει απόλυτη ανάγκη!»
Η αξία της απλότητας και η σκέψη της Αγίας Τερέζας της Καλκούτας
Η δεύτερη λέξη που πρότεινε είναι η απλότητα. Ο καρδινάλιος Parolin υπενθυμίζει ότι «οι ποιμένες που ήταν παρόντες στη γέννηση του Ιησού, σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν την πολιτιστική σύνοδο κορυφής του λαού και δεν ήταν η πλήρης έκφραση της τελετουργικής αγνότητας, ωστόσο ήταν οι πρώτοι που κλήθηκαν να καλωσορίσουν τον Μεσσία που εμφανίστηκε στη γη». Ο Κύριος κοιτάει μέσα στην καρδιά, αγαπά τους μικρούς και αναζητά τους απλούς. Η Αγία Τερέζα της Καλκούτας «μπορεί να μας βοηθήσει». Ένα απόσπασμα από την “Cammino semplice” («Απλή Πορεία») όπου περιέγραφε: «Ο καρπός της σιωπής είναι η προσευχή. Ο καρπός της προσευχής είναι η πίστη. Ο καρπός της πίστης είναι η αγάπη. Ο καρπός της αγάπης είναι η σιωπή. Ο καρπός της υπηρεσίας είναι η ειρήνη.». «Απλά λόγια» όπως τα χαρακτηρίζει ο καρδινάλιος αλλά που είναι ικανά να «συνδέσουν τον καθένα μας με τους πόλους της ύπαρξης: ο Θεός και οι άλλοι». Προειδοποιεί: «Για να γίνετε αληθινοί ποιμένες θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να διάγετε μια ζωή που θα είναι καλά οργανωμένη και αυτό σημαίνει επίσης, να μην αφεθείτε να σας κατακλύσουν τα χιλιάδες πράγματα, να μην κινδυνέψετε να απολέσετε την απλότητα μιας καρδιάς πλήρως αφιερωμένης στον Κύριο». Και αναφέρεται ξανά στον ιδρυτή του Opus Dei: «Ο Κύριος δεν ικανοποιείται με ένα μικρό μέρος, τα θέλει όλα. Δεν αναζητά τα πράγματά μας, αναζητά εμάς τους ίδιους».
Η δύσκολη πρόκληση της αποστολής
Αποστολή είναι η τρίτη λέξη που επιλέχθηκε από τον Καλό Ποιμένα που – υπενθυμίζει ο καρδινάλιος Parolin – πάει σε αναζήτηση του χαμένου πρόβατου: «Εσείς, αγαπητοί αδελφοί προερχόμενοι από διάφορα γεωγραφικά πλάτη και διαφορετικά περιβάλλοντα, χειροτονηθήκατε πρεσβύτεροι κατά τη διάρκεια της Ποντιφικής θητείας που μας μεταδίδει, εκτός από την προτεραιότητα της ευσπλαχνίας που πρέπει να βιώνουμε και το κάλεσμα στην απλότητα του Ευαγγελίου, την ύπαρξη της μη πλέον αναβαλλόμενης ανάγκης για αποστολή, ως κύρια κλήση της Εκκλησίας». Ο υπουργός του Κράτους υπογραμμίζει: «Το να είσαι μια Εκκλησία που βγαίνει προς τα έξω δεν σημαίνει ότι θεωρείς πλέον τον εαυτό σου ως σκοπό, αλλά ως ένα μέσο, για να κάνουμε γνωστό στον κόσμο όχι τον εαυτό μας, αλλά τον Κύριο. Σημαίνει να μην είμαστε εσωστρεφείς, αλλά εξωστρεφείς, να μην ανυπομονούμε για να λάβουμε αναγνώριση αλλά για να κάνουμε γνωστό τον Ιησού σε εκείνους που, όπως συμβαίνει κυρίως στα πιο κοσμικά πλαίσια, πιστεύει ότι το ζήτημα Θεός ανήκει στο παρελθόν». Τελικά, η πρόσκληση να «συνδυάζουμε την ποιμαντική φιλανθρωπία με την υγιή ευαγγελική δημιουργικότητα, την πιστότητα και την ευελιξία, την καλά ριζωμένη πίστη και μια πρόθυμη καρδιά, απαιτεί να πάμε να συναντήσουμε αντί να περιμένουμε. Να δεχόμαστε, να μην απορρίπτουμε τα πλέον ανήσυχα και περίπλοκα ερωτήματα του σήμερα, ιδίως εκείνα των νέων γενεών, συχνά απόμακρων και μερικές φορές επαναστατικών». Ο καρδινάλιος ενθαρρύνει τους νέους ιερείς, αφού τους υπενθύμισε ότι «είναι δύσκολο να κουβαλάνε στους ώμους τους ζωές που δεν βρίσκονται σε τάξη, φαινομενικά κενές» και αφού επανέλαβε: «Είναι προς αυτά τα πρόβατα που, ειδικά σήμερα, ο Κύριος επιθυμεί να κατευθυνθούμε».
Μετάφραση: ρφ
