Ο Covid-19 δεν σταματά την αλληλεγγύη και την φιλανθρωπία
Η πανδημία του κορονοϊού προκάλεσε τη διακοπή όλων των δραστηριοτήτων για αρκετές εβδομάδες. Ακόμη και οι οργανώσεις, μεγάλες ή μικρές, που εργάζονται για να εξασφαλίσουν τη διαβίωση των αστέγων είχαν πολλές δυσκολίες στη διασφάλιση της διατροφής, ειδικά για τους πιο πολλούς ανθρώπους που ζουν σε ακραία φτώχεια. Αλλά η αλληλεγγύη με τους πιο άπορους δεν έχει σταματήσει. Αυτή είναι η περίπτωση της «Associazione San Vincenzo de’ Paoli». Μαζί μας ο πρόεδρος της Οργάνωσης, Giuliano Crepaldi
Στην περίοδο της πανδημίας, για να αποφευχθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η λοίμωξη από τον κορονοϊό, η ζωή επιβραδύνθηκε, ή ακόμα καλύτερα σταμάτησε. Ακόμη και οι πιο απλές δραστηριότητες πραγματοποιούνται, παρά τη μερική επαναλειτουργία τους, με μεγάλη δυσκολία. Ακόμη και οι φιλανθρωπικές οργανώσεις έχουν υποστεί τις συνέπειες του περιορισμού, αλλά προσπάθησαν να συνεχίσουν και ποτέ δεν άφησαν την βοήθεια αλλά και τις βασικές ανάγκες των πολλών ανθρώπων που δεν έχουν σπίτι και που ζουν σε ακραία φτώχεια στο δρόμο.
«Τον Μάρτιο – είπε ο Giuliano Crepaldi, πρόεδρος της οργάνωσης "San Vincenzo de 'Paoli"- υπήρχαν πολλές δυσκολίες, τις οποίες προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε χωρίς να χάνουμε ποτέ τα καθημερινά γεύματα των ανθρώπων που βοηθούμε στη Ρώμη, ιδίως στο σταθμό Termini, στην περιοχή του Αγ. Πέτρου και σε άλλα μέρη της πρωτεύουσας. Ο εξοπλισμός μας έχει εμπλουτιστεί με εργαλεία όπως μάσκες, ειδικές φόρμες και γάντια, τα οποία εν μέρει έχουμε προσφέρει σε όσους βοηθάμε. Είχαμε πάντοτε στην διάθεση τα σταθερά και μη σημεία όπου οι αναγκεμένοι μπορούσαν να βρουν ένα πιάτο φαγητό.
Φτώχεια, αξιοπρέπεια και ένα ζευγάρι παπούτσια
Ο κορονοϊός έχει αποκαλύψει πολλές καταστάσεις ανάγκης, οι οποίες στο παρελθόν είχαν εν μέρει λυθεί με κάποιες μορφές περιστασιακής εργασίας, με μαύρη εργασία ή με διάφορες άλλες μορφές. Επομένως, ο αριθμός των ατόμων που χρησιμοποιεί τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες έχει αυξηθεί, ειδικά ως προς την προμήθεια τροφίμων. Και η συμμόρφωση με τα μέτρα ασφαλείας ήταν επίσης εγγυημένη χάρη στη συνεργασία των ανθρώπων που βοηθιούνται. Για αυτόν τον λόγο, ήταν δυνατό να λάβουν χώρα οι κοινωνικές αποστάσεις αλλά και οι άλλες διατάξεις που είχαν προβλεφθεί. «Φυσικά, αυτό που λείπει – υπογραμμίζει τον Crepaldi – είναι η ανθρώπινη επαφή.
Πριν από τον Covid, το φαγητό συνοδεύονταν πάντα από διάλογο, μια ανταλλαγή ιδεών, η οποία μας επέτρεπε επίσης να γνωρίζουμε την πραγματική κατάσταση κάθε ατόμου και τις ανάγκες που είχε. Όλα αυτά πάντοτε στα πλαίσια του σεβασμού όσων ο καθένας έλεγε. Σύμφωνα με την εμπειρία μας, η κατάσταση της φτώχειας συνοδεύτηκε πάντοτε από μια αίσθηση μεγάλης αξιοπρέπειας. Κανείς δεν μιλάει ποτέ πάρα πολύ για τις δυσκολίες του και την ιστορία του. Το πολύ πολύ υπάρχει το αίτημα για ένα ζευγάρι γερά παπούτσια, απαραίτητα για όσους περπατούν όλη την ημέρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κατά τη διάρκεια της πανδημικής περιόδου, ο ρόλος των εθελοντών ήταν αποφασιστικός στην αποτροπή της εγκατάλειψης πολλών ανθρώπων που ζουν στα περιθώρια της κοινωνίας».
Μετάφραση: π.Ι.Σκλ.