Μνημόσυνο στους ζωντανούς αγίους

Διάβασα κάπου ότι θα ήταν πολύ πιο ωραίο, τα καλά λόγια που λέμε στους νεκρούς αντα λέγαμε όταν ήταν ζωντανοί. Αυτό έχω σκοπό να κάνω∙ μνημόσυνο σε ζωντανούς, επικήδειο λόγο σ’ αυτούς στων οποίων τον θάνατο δεν θα είμαι παρών. Να ακούσουν τι θα έλεγα την ύστατη στιγμή τους, πριν φύγουν από τη γη των ζώντων. Απευθύνομαι στους επίγειους αγίους του καιρού μαςπου έχουν σάρκα και οστά.

Ας ξέρουν από τώρα, ότι η αγιοσύνη τους σκορπά το άρωμά της. Η ζωή τους παραδειγματίζει. Τα ιδανικά τους εκπέμπουν μαγνητισμό. Γίνονται πόλοι έλξεως, φάροι που βοηθούν πολλούς να βρουν τον προσανατολισμό τους! Αυτοί οι άγιοι, της γης, τα αδέλφια μας, μας κηρύττουν με την καθημερινή τους ζωή ότι η αγιοσύνη δεν είναι κατόρθωμα σπάνιο αλλά βίωμα καθημερινό. Κανείς δεν γίνεται άγιος στον ουρανό αν δεν είναι άγιος επάνω στη γη! Κι η εποχή μας, παρ’ όλα τα εγκλήματα, τους πολέμους, τις καταστροφές, παράγει «αγίους» ήρωες που ζουν ανάμεσά μας, ανώνυμοι, άγνωστοι και περιφρονημένοι.

Απευθύνομαι πρώτα σε σας αθώα, άγια παιδάκια των νοσοκομείων, των σπιτιών, των ιδρυμάτων. Δεν φταίτε εσείς ούτε οι γονείς σας για το ότι όλη σας η ζωή περικλείεται στα κάγκελα ενός κρεβατιού και η μόνη σας διασκέδαση είναι ένα χαμόγελο ή ένα πλαστικό παιχνιδάκι.

Σε σας, άγιες μητέρες, που γνώρισα, συνάντησα και έμαθα πως η ζωή σας όλη είναι τα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού σας, επειδή το άρρωστο παιδί σας δεν σας αφήνει να βγείτε ούτε για τα καθημερινά σας ψώνια.

Σε σας άγιες σύζυγοι, που επί μήνες και χρόνια δεν αφήνετε ούτε πέντε λεπτά μόνο του τον άρρωστο και ανάπηρο σύζυγό σας. Πιστές στην συζυγική αγάπη, γίνεστε υπηρέτριες, γιατροί και νοσοκόμες μαζί στον «νευρικό» και ανυπόφορο από την αρρώστια άνδρα σας!

Σε σας άγιοι γονείς, που για να βοηθήσετε στη θεραπεία του παιδιού σας, που πάσχει από ανίατη ασθένεια, πουλήσατε το σπίτι σας και το οικόπεδο – προίκα της κόρης  – και τώρα δεν βλέπετε κανένα αποτέλεσμα παρά μόνο τον θάνατο να πλησιάζει.

Σε σένα, νεαρέ ήρωα, και στους συντρόφους σου, που μετά το πανεπιστήμιο, το βράδυ εργάζεσαι σερβιτόρος σε ταβέρνα για να βοηθήσεις στην αποτοξίνωση του μικρού σου αδελφού!

Σε σας άγιες «νύφες», που αγαπήσατε πιστά τις πεθερές σας, σαν μητέρες σας και μείνατε κοντά στο κρεβάτι του πόνου χρόνια ολόκληρα ενώ οι κόρες τους αδιαφορούσαν και περνούσαν… ζωή άνετη και αμέριμνη!

Σε σας άγιες «μητέρες», ιδιαίτερα της περασμένης γενεάς, που λόγω των ευθυνών των πολλών παιδιών και του σπιτιού δεν είχατε ευκαιρία για κάποια νόμιμη, ανθρώπινη και απλή διασκέδαση. Δεν χαρήκατε ποτέ ένα καινούριο φόρεμα, δεν αφιερώσατε ούτε λίγες ώρες για τον εαυτό σας, και περάσατε πολλές νύχτες άγρυπνες δίπλα στα άρρωστα παιδιά σας κι άλλες τόσες για να έχουν την επομένη το πρωί ρούχα καθαρά και σιδερωμένα!

Σε σας νέοι και νέες, που σήμερα θεωρήστε «καθυστερημένοι» και «ανισόρροποι», επειδή δεν ακολουθείτε τα ρεύματα της ασυδοσίας και της περιφρόνησης του νόμου του Θεού και της φύσης!

Σε σας, άγιοι «υπάλληλοι» σε δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, που μετά πολλά χρόνια εργασίας μείνατε τίμιοι και υποδειγματικοί, ενώ είχατε την δυνατότητα να γίνετε «πλούσιοι» και «επιφανείς» πατώντας επί πτωμάτων, όπως έκαναν μερικοί συνάδελφοί σας!

Στους αγίους της ζωής θα ‘θελα να προσθέσω και σας, άγιοι πρόσφυγες, πεινασμένα παιδιά, φτωχές οικογένειες, παραγκωνισμένα άτομα, αδικοφυλακισμένοι, άρρωστοι που γίνεστε πειραματόζωα. Τέλος δε και σε σας εκατομμύρια άγια έμβρυα, που γονείς και γιατροί για πολλούς και διαφόρους λόγους θανατώνουν πριν ακόμη γεννηθείτε!

Σε σας όλους άγιοι, αδέλφια μου της γης, που συνάντησα στη ζωή μου, που αναγνώρισα ή περιφρόνησα την αγιοσύνη σας, που σας φέρθηκα δίκαια ή άδικα, αφιερώνω τούτες τις γραμμές σαν ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης.

Σε σας όλους, και όσους παρέλειψα, δεν ανάβω καντήλι έξω από το σπίτι σας ούτε καίω κεράκι στη φωτογραφία σας, όμως σας ομολογώ πως σκύβω ταπεινά το κεφάλι μου μπροστά σας, γιατί αν και είχα τις ίδιες ευκαιρίες, δεν κατόρθωσα να κάνω αυτό που για σας «ήταν λογικό και φυσικό».

Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι υπερήφανος που είμαι συνομήλικος με πολλούς από σας και με όλους αδελφός πάνω στη γη. Αγαπητοί μου επίγειοι άγιοι, η ζωή μας δεν είναι εύκολη και ελκυστική, γι’ αυτό και δεν σας μιμούμεθα, όμως πάντα σας θαυμάζομε. Η διαγωγή σας μας ενοχλεί επειδή μας δείχνει τον σωστό και ηρωικό δρόμο. Παρ’ όλα αυτά, πάντα θα υπάρχουν οι συνεχιστές σας. Η «κοινωνία των αγίων» δεν είναι μόνο στον ουρανό αλλά ιδιαίτερα πάνω σ’ αυτήν εδώ τη μητέρα μας τη γη.

Σε σας όλους, αγαπητά αδέλφια μου, άγιοι της γης, προσφέρω αντί στεφάνου τις γραμμές αυτές, ελάχιστο δείγμα αγάπης και σεβασμού. Η μνήμα σας θα είναι αιώνια!

πμβ