Αγία Κλέλια η αγία της διπλανής πόρτας
Σήμερα, στους βωμούς της Βασιλικής του Αγίου Ιωάννη στο Λατερανό της Ρώμης, λαμβάνει χώρα η τελετή προς τιμήν της ιδρύτριας των Αποστόλων της Ιεράς Καρδίας του Ιησού, η οποία πέθανε το 1930. Στην τελετή παρευρέθη, ως εκπρόσωπος του Πάπα, ο καρδινάλιος AngeloBecciu, Πρόεδρος για τις περιπτώσεις Αγίων.
Μια γυναίκα που θα μπορούσε να έχει τα πάντα στη ζωή, την άνεση, τα πλούτη και μια όμορφη οικογένεια, αλλά που απέκτησε πολλά περισσότερα: «μόνο ο Θεός», έλεγε το σύνθημά της, επειδή αγαπούσε την Ιερά Καρδία Του και δίδασκε τους άλλους να την αγαπούν, ζώντας ολόκληρη τη ζωή της, με χίλιες δυο δυσκολίες. Η Μητέρα Κλέλια Merloni, η ιδρύτρια των Αποστόλων της Ιεράς Καρδίας του Ιησού, αγιοποιείται σήμερα, ακριβώς για την προσήλωσή της στο θέλημα του Θεού και για το ότι αφέθηκε στην Θεία Πρόνοια : Αυτή είναι η πορεία προς την αγιότητα που εκείνη έδειξε.
Μια κλήση με ανηφορική πορεία
Όταν ο πατέρας της Κλέλια, μετακόμισε στη Λιγουρία και έκανε τελικά περιουσία, δεν ήθελε να λείψει τίποτα από την κόρη του: διδασκαλία γλωσσών, πιάνο, ονειρευόμενος γι αυτήν έναν καλό σύζυγο… αλλά τα όνειρα της νεαρής Κλέλια ήταν άλλα. Στην πραγματικότητα ήταν μόνο ένα: να ενωθεί με τον Ιησού.
Το 1883, εισήλθε στο μοναχικό τάγμα των θυγατέρων της Παναγίας των Χιόνων στην Σαβόνα, αλλά μετά από τέσσερα χρόνια έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι της λόγω ασθενείας. Το 1892 ξαναπροσπάθησε και πάλι, στο Κόμο με τις θυγατέρες της Παναγίας της Πρόνοιας, αλλά μετά από μια θαυματουργή ίαση από τη φυματίωση, κατάλαβε ότι ούτε αυτό δεν ήταν το σωστό γι εκείνη και επέστρεψε για ακόμη μια φορά στο πατρικό της σπίτι.
Εκεί, ωστόσο, υπέφερε πολύ: παρά το ότι εξακολουθούσε να αισθάνεται δυνατή και καθαρή μέσα της, την κλήση του Κυρίου στον οποίο δεν γνώριζε πλέον πώς να ανταποκριθεί, είχε υποσχεθεί στον εαυτό της να οδηγήσει προς τον Ιησού και τον πατέρα της, ο οποίος μέχρι πρότινος ήταν άθεος και μασόνος.
Μητέρα Κλέλια, απόστολος της αγάπης
«Φέρτε σε όλους μια ακτίνα τρυφερότητας της Καρδιάς του Ιησού». Αυτό συνιστούσε η μητέρα Κλέλια στις μοναχές συναδέλφους της, μαζί με τις οποίες ασχολήθηκε με έργα φιλανθρωπίας και εκπαίδευσης, πολλά από αυτά αφιερωμένα στις νεαρές γυναίκες. Θεωρούσε την εκπαίδευση μια χαρούμενη τέχνη η οποία συνίσταται στην πλήρη προώθηση του ανθρώπου και ως εκ τούτου αποτελεί έργο αγάπης. Ποτέ δεν κουραζόταν να κατανοεί τις ανάγκες των άλλων, από τους οποίους έμαθε να ερμηνεύει αυτή τη γλώσσα και πίστευε ότι στη βάση όλων υπήρχε η ανάγκη ενός μοντέλου για να ακολουθήσουμε, μια πατρική ή μητρική φιγούρα και, τελικά, μια μεγάλη ανάγκη για αγάπη.
Η Μητέρα Κλέλια κατεύθυνε το εκπαιδευτικό έργο της πρώτα από όλα, προς τις άλλες αδελφές, ενθαρρύνοντάς τες να μορφωθούν καλά και να είναι αξιόπιστες, σε μια εποχή που η κοινωνία ήταν ακόμη πολύ ανδροκρατούμενη. Κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ζωής της, τέλος, ενσωματώθηκε με εκείνο «τον κόκκο σταριού που πεθαίνει για να δώσει τη ζωή» δίνοντας μια ξεχωριστή ματιά προς στις φτωχές και αδαείς γυναίκες, στις πιο ευάλωτες και εκμεταλλευόμενες.
Οι αποστολικές δραστηριότητές της περιελάμβαναν πρώτα απ’ όλα τα ορφανά, τις ηλικιωμένες, τις άρρωστες γυναίκες, τις μοναχικές, καθώς και τα εγκαταλελειμμένα κορίτσια.
Ο δρόμος του Γολγοθά γίνεται δρόμος αγάπης
Κάποια στιγμή κάτι σπάει στη ζωή της Μητέρας Κλέλια: λόγω κακής διαχείρισης, τα περιουσιακά αγαθά του μοναχικού τάγματος- τα οποία είχε αποκτήσει χάρη στη σημαντική κληρονομιά του πατέρα της, ο οποίος μεταστράφηκε λίγο πριν πεθάνει – έπρεπε να πωληθούν και εκείνη, για να μην κατηγορηθεί ο υπεύθυνος ιερέας, ανέλαβε όλα τα λάθη της κακής διαχείρισης. Μια μακρά σκοτεινή περίοδος ξεκίνησε για εκείνη: δεν την συμβουλεύονταν πλέον για θέματα που αφορούσαν το Ινστιτούτο, το οποίο εν τω μεταξύ, άλλαξε τίτλο και δημοσιεύθηκαν νέα Καταστατικά.
Εκτός από την απομάκρυνσή της από τη θέση της ανώτερης ηγουμένης, η Κλέλια έπρεπε να υποφέρει και τον πόνο να δει τις πιστές σε εκείνη μοναχές να εκδιώκονται από το Ινστιτούτο: είναι σε αυτό το σημείο που αποφάσισε να φύγει οικειοθελώς. Ξεκινά για εκείνη ένας πραγματικός δρόμος του Γολγοθά: η εξορία. Φεύγει από το Τορίνο και πηγαίνει στο Roccagiovine και Marcellina. Μόνο πολύ αργότερα θα της επιτραπεί να επιστρέψει.
Τώρα πια ηλικιωμένη και κουρασμένη, η Κλέλια περνά τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής της στη Ρώμη, σε ένα μικρό δωμάτιο απομακρυσμένο από την υπόλοιπη κοινότητα, αλλά με θέα το παρεκκλήσι.
Εκεί συνέβη η ουράνια γέννησή της, στις 21 Νοεμβρίου 1930, εορτή των εισοδίων της Θεοτόκου, προφέροντας τα λόγια: «Κύριε, έλα… Ιησού!». Ήξερε να μεταμορφώνει τον οδυνηρό δρόμο σε δρόμο αγάπης, διότι παρά το γεγονός ότι γνώρισε τον διωγμό, τη συκοφαντία και τη δυσφήμιση, πάντα έδειχνε υπομονή και εμπιστευότανε τον εαυτό της στα χέρια του Θεού, σίγουρη ότι ποτέ δε θα την απογοητεύσει.
Μεταφραση: ρφ
