ΜΙΑ «ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗ» ΔΑΚΤΥΛΗΘΡΑ
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια δακτυλήθρα θα μπορούσε να είναι σημάδι ότι η Παναγία εισάκουσε την προσευχή μιας ευλαβής χριστιανής, που κάποια στιγμή ξεκίνησε από τον Πειραιά για να φτάσει στο νησί της Τήνου και να προσκυνήσει την Εικόνα της ζητώντας της μια χάρη.
Πριν ξεκινήσει για το νησί, είχε υποσχεθεί ότι θα έλθει και με τα γόνατα θα ανεβεί από το λιμάνι στο Ναό της για να προσκυνήσει την σεπτή εικόνα της. Έλεγε όμως μέσα της «Παναγιά μου εγώ σου ζητώ αυτή τη χάρη, εσύ θα αποφασίσεις αν μου την κάνεις, διαφορετικά κάνε με ότι θέλεις!».
Έτσι και έγινε. Έφυγε από τον Πειραιά με μόνο εφόδιο την πίστη της. Δεν πήρε μαζί της βαλίτζα, ούτε χρήματα, απλώς ήρθε στο νησί να ζητήσει μια χάρη από τη Μεγαλόχαρη.
Φαίνεται όμως πως έχασε το πρωινό πλοίο από τον Πειραιά. Όμως δεν άλλαξε γνώμη για το ταξίδι. Πήρε την απόφαση να μείνει εκεί και να περιμένει το απογευματινό. Τις ώρες που έμεινε στον Πειραιά για να περιμένει το απογευματινό δρομολόγιο τις πέρασε σε ναούς και προσευχόταν, πήγε το Ναό της Αγίας Τριάδα και έπειτα στο Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Δεν θυμάται τι έλεγε αυτές τις ώρες εκεί στους Ναούς, όμως προσευχόμουν και περίμενε να έρθει η ώρα του πλοίου.
Οι πρώτες ώρες στο νησί δεν ήταν εύκολες. Ήταν εξ άλλου η πρώτη φορά που ερχόταν στην Τήνο. Ήταν βράδυ και ο Ναός της Μεγαλόχαρης ήταν κλειστός. Όμως βρέθηκαν άνθρωποι που την βοήθησαν και την οδήγησαν στο Ξενώνα να περάσει τη νύχτα, βραδιά περιμένοντας να έρθει το αύριο να κατέβει στο λιμάνι της Τήνου και να ανέβει με τα γόνατα στην Ευαγγελίστρια.
Έτσι κι έγινε.
Όταν όλα τελείωσαν ‘όπως τα είχε υποσχεθεί στον εαυτό της, δεν πήρε το δρόμο της επιστροφής.…. Παρέμεινε στο νησί. Βρέθηκαν ανώνυμες και ανώνυμοι που την βοήθησαν. Μια άγνωστη για κείνη κυρία που εργαζόταν στο ίδρυμα της έδωσε ένα δωράκι. Ένα περίεργο δωράκι: μια δακτυλήθρα που είχε πάνω της την απεικόνιση της Παναγίας.
Αυτό το δωράκι φαίνεται ότι έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα ζωή της. Το θεώρησε απάντηση ης Παναγίας στο τάμα της!
Από τότε και μέχρι σήμερα και όπως φαίνεται για όλη τη ζωή της θα μένει το νησί.
Το δωράκι της δακτυλήθρας το έχει σχεδόν σαν «φυλαχτό». Άρχισε να ράβει με το χέρι και της χρειαζόταν. Έφθασε όμως και η στιγμή που δεν έραβε πια με το χέρι αλλά με μια σύγχρονη ραπτομηχανή. Νομίζω πως τώρα είναι ηλεκτρική. Σ’ ένα ντουλαπάκι αυτής της ραπτομηχανής βρίσκεται η «θαυματουργική ή μάλλον η «σημαδιακή» δακτυλήθρα.
Τώρα η κυρία αυτή έχει εξελιχθεί σε μια σπουδαία μοδίστρα. Ράβει τα πάντα, γυναικεία και ανδρικά ακόμη και νυφικά. Είναι γνωστή στο νησί της Τήνου, όχι για τις δημόσιες εξωτερικές εμφανίσεις της, αφού δεν κυκλοφορεί εύκολα έξω από το σπίτι. Έγινε γνωστή διότι τα χέρια της και προπάντων η καρδιά της δεν εξυπηρετούν μόνο όσες και όσους θέλουν κάτι να ράψουν, αλλά φροντίζουν και όσα άτομα ή οικογένειες δεν έχουν κάτι να φάνε. Κάθε εβδομάδα ετοιμάζει περίπου 110 μερίδες φαγητού στο σπίτι της με τα υλικά που της στέλνουν γνωστοί και άγνωστοί της και τα στέλνει στη χώρα αλλά και στα χωριά ακόμη και μέχρι τον Πύργο.
Κάνει ένα έργο χωρίς να το διαφημίζει. Απλά υπηρετεί τον συνάνθρωπο με ένα τρόπο απλό, ταπεινό και αποτελεσματικό και είναι ευτυχισμένη γι’ αυτό.
Είχα ακούσει για τη γυναίκα αυτή και θέλησα να την επισκεφθώ, για να την ευχαριστήσω και να τη συγχαρώ γι’ αυτό που προσφέρει στον πλησίον.
Σήμερα έχει και μία βοηθό, την θεωρεί σχεδόν κόρη της, μία κοπέλα παντρεμένη με κάποιον εργάτη και αυτόν απλό και πάντα γελαστό.
Η κοπέλα για λόγους υγείας δεν μπορεί να εργαστεί σε εξωτερική εργασία. Όμως κοντά στην κυρία Κατερίνα προσφέρει μια υπηρεσία που είναι ανεκτίμητη.
Εκεί σ’ αυτό το σπίτι που ετοιμάζονται τόσες μερίδες φαγητού και μάλιστα με τόση αγάπη για τόσους συνανθρώπους μας που το έχουν ανάγκη, υπάρχει ένα συνεχές χαμόγελο. Και όπως η οικοδέσποινα έχει τόσα υποφέρει, η συνεργάτιδά της έχει τα δικά της προβλήματα και ο σύζυγος της δεν έχει εξασφαλισμένη μόνιμη εργασία. Είδα και τους τρεις και έχουν ένα κoινό χαρακτηριστικό που είναι το χαμόγελα και την αισιοδοξία.
Κατάλαβα για μια φορά ακόμη ότι ανάμεσα μας βρίσκονται και εργάζονται συνάνθρωποι μας που είναι αληθινά αφανείς ήρωες του εθελοντισμού και της έμπρακτης προς τον πλησίον αγάπης. Μπορεί τέτοια παραδείγματα να μην υπάρχουν πολλά, όμως αυτά τα οποία υπάρχουν οφείλουμε να τα αναζητούμε, να τα προωθούμε και να τα μιμηθούμε.
Μία δακτυλήθρα που έχει σκοπό να προστατεύσει τον άνθρωπο από τον ενδεχόμενο πόνο μιας βελόνας, έγινε το εργαλείο στα κατάλληλα χέρια μιας γυναίκας που βοηθούμενη από την ευαίσθητη καρδιά της και με τη βοήθεια εκλεκτών συνεργατών της προσφέρει ανιδιοτελώς στο συνάνθρωπο το πρώτο απαραίτητο για τη ζωή του που είναι η τροφή.
Σ’ ευχαριστούμε κυρία Κατερίνα!
