Μελέτη Ευαγγελίου της Πέμπτης 4 Μαρτίου 2021
της 8ης Εβδομάδας της Κοινής Περιόδου του Έτους

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (10, 46-52)
Κατ’ εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς και οι μαθητές Του έφθασαν στην Ιεριχώ. Και ενώ έφευγαν ο Ιησούς και οι μαθητές Του και αρκετός κόσμος από την Ιεριχώ, ο γιος του Τιμαίου, ο Βαρτιμαίος, τυφλός ζητιάνος, καθόταν κοντά στο δρόμο. Όταν άκουσε ότι είναι ο Ιησούς ο Ναζαρηνός, άρχισε να φωνάζει και να λέει: “Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!”. Και πολλοί τον μάλωναν για να σωπάσει, αλλά εκείνος φώναζε ακόμα πιο πολύ: “Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!”.
Στάθηκε τότε ο Ιησούς και είπε: “Φωνάξτε τον”. Φώναξαν τον τυφλό και του είπαν: “Θάρρος, σήκω γιατί σε φωνάζει”. Εκείνος πέταξε το επανωφόρι του, πετάχτηκε όρθιος και πήγε στον Ιησού. Κι ο Ιησούς του μίλησε και του είπε: “Τι θέλεις να κάμω για σένα;”. Κι ο τυφλός του είπε: “Ραββουνί, θέλω να αναβλέψω!”. Τότε ο Ιησούς του είπε: “Πήγαινε. Η πίστη σου σ’ έσωσε”. Κι ευθύς βρήκε το φως του κι ακολούθησε τον Ιησού στο δρόμο.
Λόγος του Κυρίου

ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Αυτός ο τυφλός άνθρωπος που συναντά ο Ιησούς στο δρόμο προς την Ιεριχώ δεν έχει όνομα! Αναφέρεται με το όνομα του πατέρα του, είναι ο γιος του Τιμαίου, αλλά δεν αναφέρεται με το δικό του όνομα.
Εκείνος ο τυφλός είναι ο καθένας από εμάς, που όπως ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, στη χθεσινή περικοπή, έχουν μάτια αλλά δεν βλέπουν. Κυνηγάμε τα όνειρά μας για εξουσία και, συνεπώς, δεν αποδεχόμαστε τη ζωή που ήδη ανθίζει! Καθόμαστε κατά μήκος του δρόμου και, όπως ο σπόρος που πέφτοντας καταπατάται από το κακό, έτσι και εμείς χανόμαστε σε χίλιες πράξεις που μας αποσπούν και δεν μας επιτρέπουν να δεχθούμε το βλέμμα της αγάπης του Θεού που ζητά να βαδίσει μαζί μας.
Εκείνος ο τυφλός που φωνάζει τον Ιησού αποκαλώντας τον με το Μεσσιανικό του όνομα «Υιός του Δαβίδ», δηλαδή ισχυρό και ευγενή, είναι ο καθένας από εμάς που καλεί τον Θεό για τις ανάγκες του.
Ο Ιησούς ζητά να του φωνάξουν τον τυφλό, και όπως με τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τον ρωτά: «Τι θέλεις να κάνω για σένα;»
Ο τυφλός σηκώνεται, ρίχνει το μανδύα του (ο μανδύας υποδεικνύει το πρόσωπο), ελευθερώνεται από ότι τον κλείνει και τον κάνει τυφλό και έτσι εκφράζει το αίτημά του.
«Διδάσκαλε» – δεν το ονομάζει πλέον Υιό του Δαβίδ. «Ραββουνί – Διδάσκαλε» ήταν ένας όρος σεβασμού, ευγενείας, που χρησιμοποιούσαν για το Θεό, οι διδάσκαλοι του Ισραήλ ονομάζονταν Ραββί, αλλά ο Θεός ονομαζόταν «Ραββουνί» τότε ο μαθητής αρχίζει να καταλαβαίνει. “Θέλω να αποκτήσω το φως μου ξανά!” Επομένως, και πριν έβλεπε, έγινε τυφλός, δεν γεννήθηκε τυφλός.
Όταν ο τυφλός αναγνωρίζει τον Θεό και ανοίγει μια σχέση μαζί Του, επανακτά την όραση του και μπαίνει το δρόμο Του. Ανάβει στην καρδιά του η πίστη και βλέπει τον Ιησού τον Υιό του Θεού! Έτσι έγινε και για τους δυο μαθητές, έτσι και για τον τυφλό, έτσι και για τον καθένα από εμάς.
Έτσι αποκαλύπτεται ο Ιησούς.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Άνοιξε τα μάτια μου, Κύριε, τα έργα της αγάπης σου να δω.
Είμαι ο τυφλός που βρέθηκε στο δρόμο σου, θεράπευσέ με, δώσε μου το φως.
Κύριε, ν’ ακούσω το λόγο σου και δύναμη να πάρω στη ζωή.
Δούλος σου εγώ νουθέτησέ με, Κύριε, είναι για μένα τα λόγια σου τροφή.
Δείξε μου το δρόμο σου, Κύριε, μαζί σου να βαδίσω στο σταυρό.
Μην κλονιστώ από την απιστία μου, εσύ για μένα στάσου οδηγός. Αμήν

πνρ