ΕΝΟΡΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ: MEΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Η Μεγάλη Παρασκευή στην Ενορία της Μητροπόλεως ξεκίνησε με προσευχή και περισυλλογή αφού οι πιστοί είχαν την δυνατότητα να συμμετάσχουν στην ακολουθία του όρθρου και να συνειδητοποιήσουν την σοβαρότητα και το μεγαλείο της ημέρας που ξεκινούσε.

Μετά την ακολουθία του όρθρου οι γυναίκες παρέμειναν στο Ναό για να συμβάλουν στο στολισμό του επιταφίου συνθέτοντας πολύχρωμες γιρλάντες από βιολέτες και άλλα λουλούδια τις οποίες εναπόθεσαν γύρω από το εικόνισμα της Παναγίας-της Μάνας της Πονεμένης και μέσα στον Επιτάφιο όπου σε λίγες ώρες θα φιλοξενούσε το νεκρό σώμα του Χριστού.

Στις τρεις το μεσημέρι ο Ναός γέμισε από πιστούς οι συμμετείχαν στην τελετή του Δρόμου του Σταυρού.

Την έναρξη όλων αυτών Ιερών Ακολουθιών της ημέρας της Μεγάλης Παρασκευής έκαναν γνωστή τα μικρά παιδιά της ενορία, τα οποία με ζήλο και ενθουσιασμό έτρεχαν στα σοκάκια του Κάστρου χτυπώντας δυνατά τις «τένεμπρες», ειδοποιώντας έτσι με τον παραδοσιακό τρόπο τους πιστούς γι’ αυτές καθώς σύμφωνα με την Παράδοση της Εκκλησίας  οι καμπάνες των Ναών σιγούν από το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης ως ένδειξη πένθους και τιμής μπρος στο μεγαλείο της σιωπής του Τάφου.

Το βράδυ φυσικά, με κάθε επισημότητα και κατάνυξη όλοι προσήλθαν για να παρακολουθήσουν τα Άγια Πάθη του Χριστού, να προσκυνήσουν ευλαβικά το Σταυρό Του, να μεταλάβουν τα προηγιασμένα και να συμμετάσχουν στην περιφορά του Επιταφίου.

Ο Εφημέριος απευθυνόμενος στους πιστούς στάθηκε σε μια φράση του δεύτερου αναγνώσματος της ημέρας (από την Επιστολή προς Εβραίους) κατά την οποία ο Χριστός με την ανθρώπινη φύση του “ανέπεμψε ικεσίες και δάκρυα προς Εκείνον που μπορούσε να τον σώσει από το θάνατο…Και εισακούστηκε”. Πώς είναι αυτό δυνατό  αφού ο Χριστός πράγματι πέθανε; Γιατί να είναι αναπόφευκτη η διαδικασία του σταυρού και τέλος ο θάνατος πριν θριαμβεύσει η ανάσταση; Πίσω από αυτό το ερώτημα κρύβεται η διαπαιδαγωγική μέθοδος του Θεού, της πειθαρχίας. Με την πειθαρχία και με την υπομονή δημιουργούνται σωστοί άνθρωποι ενώ με τα γλυκόλογα και την ευκολία δημιουργούνται άνθρωποι κακομαθημένοι. Όπως όταν βιώνοντας την ασθένεια μαθαίνουμε να εκτιμούμε την υγεία, νιώθοντας τη μοναξιά εκτιμούμε την φιλία, έχοντας γευτεί τη φτώχια εκτιμούμε τα πλούτη έτσι ακριβώς περνώντας από το Σταυρό και το θάνατο μαθαίνουμε να εκτιμούμε τη ζωή και την Ανάσταση. Επίσης, αναφερόμενος στο σημείο του ευαγγελίου τη στιγμή τη σύλληψης του Ιησού όταν ερώτησε «ποιον ζητάτε» για να λάβει την απάντηση «Τον Ιησού το Ναζωραίο» έθεσε τον προβληματισμό στον καθένα από εμάς ώστε να αναλογιστούμε με τη σειρά μας αν πράγματι ζητούμε το Ιησού το Ναζωραίο στη δική μας ζωή και για ποιο λόγο τον αναζητούμε. Τί πράττουμε στην καθημερινή μας ζωή ώστε να τον συναντήσουμε και να μείνουμε για πάντα μαζί του; Με ποιον τρόπο τον αναζητούμε; Μήπως μέσα από τη διαδρομή της απελπισίας και της λύπης, χωρίς κανένα αίσθημα ελπίδας και εμπιστοσύνης σ ’Αυτόν που θα μας χαρίσει χαρά και ηρεμία. Γιατί μόνο όταν εναποθέσουμε τα άγχη και τις δυσκολίες μας επάνω στο σταυρό θα αισθανθούμε δύναμη, αισιοδοξία και γαλήνη ψυχής.

Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, ο καθένας μας ξεχωριστά με σοβαρότητα και αυτογνωσία ποιον Χριστό Ναζωραίο ψάχνουμε στην καθημερινότητά μας και με ποιον τρόπο θα τον προσεγγίσουμε.

Και του χρόνου.

Κείμενο: Φ.Δ

Φωτογραφίες: Ιερώνυμος Ρεμούνδος

[module-778]

Φωτογραφίες: Dieter Linde

[module-784]