ΕΝΟΡΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ: ΠΑΝΗΓΥΡΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Μεγάλη η συμμετοχή των πιστών τόσο κατά την πασχαλινή αγρυπνία όσο και στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία της Κυριακής του Πάσχα.
Αξιοσημείωτος και συγκινητική ήταν η συμμετοχή των μικρών λειτουργοϋπηρετών που με ζήλο, αφοσίωση και ενθουσιασμό έκαναν αισθητή την παρουσία τους σε όλες τις Ιερές Ακολουθίες, αποτελώντας φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση για τους μεγαλύτερους. Η ενοριακή κοινότητα τους οφείλει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» και «μπράβο» αφού με την ενεργό παρουσία τους στολίζουν τις τελετές.
Ο εφημέριος στο πασχαλινό κήρυγμά του αναφέρθηκε αρχικά στα αντιφατικά συναισθήματα που θα έπρεπε να διακατείχαν τους μαθητές του Ιησού κατά την περίοδο της δημόσιας ζωής Του και πώς αυτά μάλλον άλλαξαν μετά τη σύλληψη και το θάνατο του Ιησού. Η ελπίδα και οι υψηλές προσδοκίες που επήγαζαν από τον ελκυστικό και πειστικό λόγο Του, η επιθυμία τους να είμαι συνεχώς μαζί Του εγκαταλείποντας τα πάντα τριγύρω τους, ο θαυμασμός που έτρεφαν προς το πρόσωπό Του αφού πίστεψαν ότι πραγματικά ήταν διαφορετικός και δεν ήταν ένας απλός προφήτης, όλα κατέρρευσαν με το θάνατό Του.
Τα πάντα γκρεμίστηκαν γύρω τους αφού κι εκείνος έγινε δούλος του θανάτου και του τάφου. Μόλις όμως οι γυναίκες ανήγγειλαν την Ανάστασή Του και διαπίστωσαν όλες τις ενδείξεις που το φανέρωνανα, τότε οι ελπίδες τους αναπτερώθηκαν και πίστεψαν σ'Αυτόν.
Αν, λοιπόν, κάποιος παριστάνοντας το συνήγορο του διαβόλου μας θέσει το ερώτημα πώς μπορούμε να πιστέψουμε σε ένα ένα γεγονός που βασίζεται κυρίως σε ενδείξεις, τότε εμείς δεν θα μπούμε στον πειρασμό να αντιπαρατεθούμε αδιαμφισβήτητεί επιχειρήματα, διότι η πίστη αποτελεί ένα βαθύτερο αίσθημα που δεν χρειάζεται χειροπιαστές αποδείξεις. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε κάτι που βλέπουμεή αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας αφού αυτό απλώς το αποδεχόμαστε χωρίς να μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Αντιθέτως διακατεχόμαστε από απόλυτη εμπιστοσύνη που πηγάζει από το δώρο της πίστεως στον Αναστημένο Χριστό.
Αυτό άλλωστε επιθυμεί ο Θεός από εμάς: απόλυτη εμπιστοσύνη σε Εκείνον, όπως ακριβώς έπραξε ο Αβραάμ και στο τέλος ο Θεός τον δικαίωσε. Διότι μόνο ότααν θέτουμε στη ζωή μας το Θεό πάνω από όλα θα νιώθουμε χαρούμενοι και ζωντανοί.
Γιατί Εκείνος δεν χαίρεται όταν βλέπει ανθρώπους πεθαμένους σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά, δεν χαίρεται όταν πεθαίνει η ελπίδα, η αγάπη και η ανθρωπιά γιατί τότε ζει η αμαρτία. Λέει πραγματι ο Ψαλμός (87): «μή διηγήσεταί τις εν τω τάφω το έλεός σου και την αλήθειάν σου εν τη απωλεία; μή γνωσθήσεται εν τω σκότει τα θαυμάσιά σου και η δικαιοσύνη σου εν γη επιλελησμένη;»
Διότι όπως λέει και μια παλαιά ομιλία του Μεγάλου Σαββάτου: «Εγώ είμαι ο Θεός σου και εξαιτίας σου έγινα υιός σου. Σήκω επάνω εσύ που κοιμάσαι γιατί δε σε έπλασα για να μένεις αλυσοδεμένος εδώ στον Άδη. Αναστήσου από τους νεκρούς. Εγώ είμαι η Ζωή των νεκρών».
Κείμενο: Φανή Δάσκου
Φωτογραφίες: Ιερώνυμος Ρεμούνδος
[module-783]
