Μας λείπουν και τους αναζητούμε

Το πιο σημαντικό και αποτελεσματικό μέσον για να αποκτήσουμε νέες ιερατικές και μοναχικές κλήσεις είναι η προσευχή. « Ζητείτε και θα λάβετε», «παρακαλέσατε τον Κύριο του θερισμού να στείλει και άλλους εργάτες, διότι  θερισμός είναι πολύς και οι εργάτες λίγοι».

Είναι ανάγκη η Εκκλησία  να προσεύχεται για τις ιερατικές και μοναχικές κλήσεις. Να προσεύχεται όχι συχνά αλλά συνεχώς. Τότε είναι βέβαιο πως ο Κύριος θα εισακούσει την προσευχή μας τον κατάλληλο καιρό. « κτυπάτε και θα σας ανοιχθεί».

Η προσευχή των καλεσμένων, ιερέων και αφιερωμένων ατόμων, εμπεριέχει μια ειδική αξία, διότι  εντάσσεται στην ιερατική προσευχή του Χριστού. Εκείνος  «εν αυτοίς»  προσεύχεται στον Πατέρα  για να αγιάζει  και να διατηρεί στην αγάπη του  εκείνους που, ενώ ευρίσκονται εις αυτόν τον κόσμο, δεν ανήκουν εις αυτόν( Ιωάν. 17,14-16).

Ο Κύριος ίσως επιτρέπει σε μία τοπική Εκκλησία ή και σε όλη την Εκκλησία, να υπάρξει μια δύστοκη περίοδος για μοναχικές και ιερατικές κλήσεις, όμως αυτή η περίοδος σίγουρα θα είναι προσωρινή γιατί ο Κύριος ποτέ δεν θα εγκαταλείψει  την Εκκλησία του. Απλώς μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτή τη δοκιμασία για να συνειδητοποιήσουμε ακόμη περισσότερο το πρόβλημα της έλλειψης νέων ιερατικών και μοναχικών κλήσεων, να γίνει πρόβλημα όχι μόνο των ιερέων και των μοναχών και μοναζουσών αλλά όλης της Εκκλησίας, ώστε όλη η Εκκλησία να αναζητήσει λύσεις για την αντιμετώπισή του. Να προσεύχεται περισσότερο για το σκοπό αυτό.

Ίσως ο Κύριος επιτρέπει αυτή την έλλειψη για να ωθήσει την Εκκλησία να χρησιμοποιήσει ακόμη περισσότερο τα χαρίσματα των λαϊκών μελών της, αναδεικνύοντας και άλλα διακονήματα που ακόμη στην τοπική μας Εκκλησία δεν έχουν αναδειχθεί όσο το χρειάζεται.

Ίσως είναι μια ευκαιρία που προσφέρει ο Κύριος στην Εκκλησία του, ώστε οι τοπικές Εκκλησίες να αντιμετωπίσουν μαζί το πρόβλημα αυτό και όχι η κάθε μία για δικό της λογαριασμό. Δεν αντιληφθήκαμε πάντοτε με αδελφική αγάπη το πρόβλημα της διπλανής αδελφής Εκκλησίας. Πάντοτε σχεδόν θεωρούμε ως μεγαλύτερο πρόβλημα το δικό μας. Όμως δεν ξεχνώ και εκείνο το λόγο του Ευαγγελίου. « Σε όσους έχουν θα τους δοθεί και άλλο και σε όσους  δεν έχουν θα τους πάρουν και αυτό που έχουν»!

Μιλώ με πίκρα διότι μία από τις δύο Εκκλησίες που φροντίζω αγαπώ και φροντίζω, εκείνη της Επισκοπής Χίου, Λέσβου και Σάμου δεν έχει ακόμη κανένα δικό της Ιερέα, μοναχό ή μοναχή.  Αν ξέρατε τι σημαίνει να ποιμαίνει ένας Επίσκοπος μια Εκκλησία που δεν έχει ούτε ένα ιερέα, ένα μοναχό ή μία μοναχή σίγουρα θα τον λυπόσαστε. Αυτό το έκανε ήδη ο Κύριος τον λυπήθηκε τον επίσκοπο αυτό και τους έδωσε τελευταία δύο Υποδιακόνους και προσεχώς θα του δώσει μετά από πάρα πολλά χρόνια και ένα ιερέα!

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται μία λυπηρή αποδυνάμωση των Εκκλησιαστικών Επαρχιών της υπαίθρου από την ενεργό παρουσία μοναχών και μοναζουσών.

Η Νάξος είχε αλλά εγκαταλείφθηκε. Η Χίος είχε αλλά εγκαταλείφθηκε. Η Σάμος  είχε αλλά εγκαταλείφθηκε, και τώρα κινδυνεύει να εγκαταλειφθεί και η Τήνος.

Η παρουσία όμως των μοναχών και μοναζουσών στην επαρχία, «στα άκρα»,  όπως χαρακτηριστικά πολύ συχνά λέει και γράφει ο Άγιος Πατέρας ο Πάπας Φραγκίσκος, είναι απαραίτητη. Διότι  και ωφελούν και το οφείλουν και θα ωφεληθούν. Η ύπαιθρος τους χρειάζεται έστω και την απλή μαρτυρία τους. Αλλά και εκείνες και εκείνες της το οφείλουν, διότι εκείνη γέννησε στην μοναχική ζωή την  πλειοψηφία Ελλήνων  μοναχών και μοναζουσών. Με την απλή παρουσία τους, χωρίς ενεργό δράση, με την μόνη μαρτυρία τους στην αφιερωμένη ζωή, μπορεί να δώσει νέες κλήσεις.

+Ν