Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο Κύριος δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Υπάρχει κάτι που μας διηγείται η σημερινή περικοπή του Ευαγγελίου, που προηγείται των λόγων που έβαλα ως τίτλο, που εκπλήσσει, και κινδυνεύει να περάσει δε δεύτερη μοίρα. Η περικοπή μας διηγείται πως πριν μιλήσει ο Ιησούς «είδε» την πίστη εκείνον που του έφεραν τον παράλυτο, και μετά από αυτό ενεργεί, λέγοντας: «Σου συγχωρήθηκαν οι αμαρτίες σου». Σήμερα αυτό που μας διηγείται το Ευαγγέλιο είναι η ιστορία ενός θαύματος. Μιας διπλής θεραπείας. Πρωταγωνίστρια είναι εκείνη που δεν μπορούμε να δούμε, η οποία όμως στα μάτια του Θεού, παραμένει η πιο σημαντική. Από την άλλη, ποιος από εμάς, αν θα ήταν παράλυτος, πάνω σ ένα κρεβάτι, θα είχε σκεφτεί να ζητήσει «την συγχώρεση των αμαρτιών», ως πρώτο πράγμα, στο Θεό; Ποιος από εμάς, αν θα χρειαζόταν να παρουσιάσει έναν ασθενή στον Ιησού, που εγώ το ταυτίζω με την «προσευχή ικεσίας», που γίνεται για ένα φίλο, η τον γιο ή την κόρη, ή την σύζυγο ή τον σύζυγο, τον αδελφό ή την αδελφή, ή όποιον θέλετε εσείς, θα είχε ζητήσει ποτέ αυτό; Εμείς θα είχαμε ζητήσει ένα πράγμα, ένα μόνο: την θεραπεία του σώματος. Και αυτό γιατί, και εγώ πρώτος πρέπει να το παραδεχτώ, έχουμε μια περιορισμένη οπτική των πραγμάτων. Όταν εμείς  καταφέρνουμε να δούμε πολλά, κατορθώνουμε να δούμε πράγματα σε 180 μοίρες, αν και συχνά δεν ξεπερνάμε τις 90 μοίρες. Ο Θεός όμως βλέπει 360 μοίρες. Δηλαδή ολοκληρωμένα. Εμείς βλέπουμε την επιφάνεια. Ο Θεός το βάθος. Ιδού η διαφορά του τρόπου που ενεργεί Εκείνος, σε σχέση με αυτό που εμείς θα περιμέναμε. Να λοιπόν γιατί δεν βλέπει τόσο την παράλυση του σώματος αυτού του «παιδιού», όσο εκείνη της ψυχής. Εκείνη επείγει πάντοτε να θεραπευτεί. Τι θα είχε γίνει σε αυτόν τον αδελφό, το δώρο της φυσικής θεραπείας που θα λάβαινε, εάν ίσως μετά από την απόκτηση της θεραπείας, είχε χάσει την ψυχή του; Τι χρησιμεύει να ζήσουμε υγιείς μέχρι εκατό χρονών, και την αιωνιότητα μακριά από το Θεό; Πολλά ακούγονται γι’ αυτό το θέμα. Πολλά άτομα, και εγώ  ο ίδιος πρώτος, μείναμε πικραμένοι και απογοητευμένοι, γιατί ίσως προσευχηθήκαμε με δύναμη για κάποιον, και δεν είδαμε το αποτέλεσμα που ελπίζαμε. Αυτό είναι πολύ σκληρό να το δεχτούμε. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για μικρά παιδιά. Αλλά δεν μπορούμε να δούμε αυτό που βλέπει ο Θεός. Πρέπει να κάνουμε εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον. Να έχουμε πίστη σ’ Εκείνον. Βέβαιοι πως από Εκείνον προέρχεται μόνο το καλό. Και πως καμία, λέω καμία, από τις προσευχές μας δεν αγνοείται. Αντιθέτως  όλες γίνονται δεκτές και χρησιμοποιούνται για το καλό του ατόμου για το οποίο προσευχόμαστε. Ακόμη και αν αυτό το καλό δεν είναι αυτό το οποίο σκεπτόμαστε εμείς. Ακόμη και αν αυτό είναι σκληρό για μας να το δεχτούμε. Ο Κύριος ας θεραπεύσει και εμάς, σήμερα. Έχουμε πολλές ασθένειες, παρόλο που δεν το συνειδητοποιούμε. Ας αναζητήσουμε την συγχώρεσή Του, και την ειρήνη της καρδιάς. Τα υπόλοιπα, αν χρειάζονται, θα μας τα δώσει επιπλέον.

Στοχασμός: don Giuseppe Terranova