Κτύπησα τρεις φορές

Ένα βράδυ,  που καιγόμουν από τον πυρετό, έστειλα ένα μήνυμα στο φίλο μου γιατρό Άγγελο: «μπορείς να έρθεις να μου μετρήσεις την πίεση;»

Έφθασε αργά την άλλη μέρα το βράδυ…Σε περίμενα σήμερα το πρωί – του είπα με κάποιο έντονο τόνο».

«Σήμερα πέρασα τρεις φορές, απαντά ο Άγγελος….. τρεις φορές κτύπησα  στην πόρτα σου, αλλά εσύ δεν ήσουν».

«Και όμως εγώ ήμουν πάντα στο δωμάτιό μου……Ποιος ξέρει γιατί δεν άκουσα; Ίσως κοιμόμουν, ίσως άκουγα το ραδιόφωνο με ταακουστικά….. ίσως κτύπησες πολύ σιγά;  ίσως ……την άλλη  φορά που θα έρθεις, μπες οπωσδήποτε, σπρώχνοντας την πόρτα».

Ο Άγγελος μου έδωσε να καταλάβω την λεπτότητά του: «Δεν τολμώ ποτέ να κτυπώ δυνατά. Προτιμώ μάλλον  να κτυπήσω περισσότερες φορές, κτυπώ σιγά  και περιμένω στην πόρτα να μου ανοίξεις. Θα επιστρέψω και αύριο.

Για να μην περάσει πάλι άσκοπα  και για να είμαι βέβαιος ότι θα έχω την αναγκαία βοήθεια του γιατρού, την επομένη έκανα το «φύλακα»: άφησα την πόρτα ορθάνοικτη. Δεν αφαιρέθηκα από το ραδιόφωνο και άφησα το φως αναμμένο.

« Μακάριοι εκείνοι που θα βρει με αναμμένα τα λυχνάρια»

Δεν έχει σημασία αν Εκείνος όταν έρθει, θα με βρει στο Μοναστήρι , στο Ιερό, στην  Εκκλησία να ψέλνω , ή κάνοντας την καθημερινή μου ιερατική εργασία….., είναι επείγον όμως  και απολύτως αναγκαίο να με βρει με μια καρδιά έτοιμη να αγαπά.

Η καρδιά που είναι πάντα έτοιμη να αγαπά,  είναι μία πόρτα πάντα ορθάνοικτη  για τον Νυμφίο, που στο σπίτι του έχει το δικαίωμα να εισέλθει χωρίς να κτυπήσει