Κορονοϊός και ευχαριστίες

Βαρύ σα μολύβι, το κάλεσμα που παρά τη θέλησή μας, έπεσε πάνω σ’ όλες τις χώρες – η πανδημία του Κορονοϊού – που κάλυψε και τη λειτουργική μας ζωή!
Για κάποιους αυτό το διάστημα ίσως ήταν και μια ευκαιρία να γευθούν ένα νέο τρόπο πνευματικής ζωής, με λιγότερη φασαρία και περισσότερη προσευχή και μελέτη! Για άλλους, έδειξε βαθιές λακκούβες που έγιναν πηγές δυσκολιών. Παρά ταύτα, ο χρόνος δεν σταμάτησε. Η λειτουργική ζωή προχωρεί σιωπηλή και με κατανόηση. Η πυξίδα δείχνει πάντα το Χριστό που σιωπηλά, βαδίζει μπροστά, οδηγός, βοηθός και συνάμα σκοπός της πορείας μας!
Μέσα σ’ αυτό το πρωτόγνωρο σκοτάδι, διάφορες πρωτοβουλίες εμφανίζονται, καμιά φορά βιαστικά σαν καταπραϋντικά, σε μια αθεράπευτη ασθένεια! Κι η Εκκλησία ολόκληρη διερωτάται: πώς θα τονώσουμε την χριστιανική ζωή όταν οι συγκεντρώσεις των πιστών απαγορεύονται; Διάφορες φωνές ακούγονται για να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, η Εκκλησία προτείνει τις «Ευχαριστίες» στο Θεό. «Είδε ο Θεός ότι έκανε, είναι ωραίο»! Μ’ αυτή την έννοια οι «Ευχαριστίες» – όποιες κι αν είναι – γίνονται δοξολογία και ευλογία για ότι μας κυκλώνει!
Αυτή η θαυμαστή ανταλλαγή – της δοκιμασίας σε «ευχαριστία – δοξολογία» – δείχνει την προσπάθεια του ανθρώπου να ενώσει την ελευθερία του με το θέλημα του Θεού και να αντιληφθεί τη μεγαλοψυχία της Θείας Πρόνοιας.
Με τον τρόπο αυτό, καταλαβαίνουμε την ουσία της «ευχαριστίας» μέσα στη λειτουργική μας ζωή. Κάθε «τελετή» είναι μια ευχαριστία στο Θεό για τα δώρα που μας χαρίζει. Οι «ευχαριστίες» δεν έχουν σκοπό να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο, αλλά να γευθούμε από τώρα, μια πρόγευση της χαράς του Θεού.

π. Μάρκος Βιδάλης