Ignazio di Catania

Ο Ιγνάτιος είναι ένας ωραίος τύπος, πληθωρικός και πάντα αισιόδοξος. Κάθε φορά που είχα την ευκαιρία να περάσω από τη Ρώμη, επωφελούμουν να τον χαιρετήσω. Βλέποντάς με  έτρεχε προς εμένα αγκαλιάζοντάς με χαρούμενη έκπληξη και με πρόσεχε ιδιαίτερα.

Είχαν περάσει πια καμιά δεκαριά χρόνια  που δεν τον έβλεπα.  Πέρασα από το Μοναστήρι του και τον βλέπω στην άκρη του διαδρόμου  καθισμένο σε μια καρέκλα.  Όπως γίνεται όταν συναντήσει κανείς κάποιο  φίλο του και θέλει να του κάνει έκπληξη,   πλησίασα  σιγά-σιγά  και με ένα πήδημα, βρέθηκα μπροστά του: “Ιγνάτιε!!!!”, του φωνάζω με χαρά.

Αλλά εκείνος σηκώνει τα μάτια του, και περισσότερο φοβισμένος από έκπληκτος, μου λέει:  μα εσύ ποιος είσαι ποιος είσαι;… από πού έρχεσαι;…. Ήταν ένα δυνατό ταρακούνημα στην καρδιά μου. Αφού ξεπέρασα την απογοήτευση, του λέω: «Καλά δεν με θυμάσαι…..; Είμαι ο Ανδρέας». Και αφού του ξύπνησα  τη μνήμη του, με αναγνώρισε, σηκώθηκε στα πόδια του αμέσως , ως συνήθως  και σαν να ήταν η πρώτη φορά, με αγκάλιασε γεμάτος χαρά.

Αντάλλαξα  δυο κουβέντες με τον Ηγούμενό του. Ε! ναι…. Μου λέει από 2-3 χρόνια  περνά περιόδους ολικής αμνησίας. Συχνά ακόμη και σε μένα που ζω καθημερινά μαζί του με ρωτά: «Μα εσύ ποιος είσαι;»…  Για να τον δω και πάλι να χαίρεται, σαν να ήταν η πρώτη φορά που με έβλεπε, πρέπει να προσπαθήσω να του  ξαναπαρουσιαστώ».

Εγώ ζω με δώδεκα συναδέλφους. Κανένας από αυτούς δεν μου τον κατηγόρησε, αλλά ίσως κάποιος  υπέφερε περνώντας δίπλα του χωρίς να του δώσει ιδιαίτερη σημασία, κάπως αδιάφορος ή αφηρημένος. Τους ευχαριστώ όταν  μου υπενθυμίσουν την ταυτότητά τους: ο Ιησούς. Είναι η καλή στιγμή που σηκώνομαι όρθιος, και με όλη μου τη διαθεσιμότητα τους προσέχω ιδιαίτερα.