Η γέννηση της νέας Επαρχίας Ιησουιτών στη Νότια Αφρική

Αυτά τα νέα μου τράβηξαν αμέσως την προσοχή, με το που διάβασα τον τίτλο του άρθρου στο Vaticannews.
Όλοι παραπονούνται για τη γενική έλλειψη κλήσεων τόσο στη Μοναχική ζωή όσο και στους Ιερείς εφημεριακού κλήρου.
Ας προσέξουμε εδώ: οι Πατέρες των Ιησουιτών, δημιουργούν τη νέα Επαρχία. Μια είδηση που περνά απαρατήρητη σε όλη την Ευρώπη, ή καλύτερα σε ολόκληρη τη Δύση. Ακόμα πιο απαρατήρητο στις ίδιες ανδρικές και γυναίκες Μοναχικές οικογένειες, αλλά και μεταξύ των Επισκοπών. Δεν υπάρχει τίποτα περίεργο; Δημιουργείται στην Αφρική, όπου φυσιολογικά η φτώχεια και η απόγνωση είναι το καθημερινό ψωμί.
Στη Δύση μας δεν έχουμε αυτά τα προβλήματα. Δεν έχουμε καν χρόνο να προσευχηθούμε, να πάμε την Κυριακή να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία, γιατί πλέον έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχει Κυριακή και δεν θυμόμαστε καν το νόημα αυτής της ημέρας. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους λαϊκούς, αλλά ίσως και κυρίως για εμάς τους Μοναχούς, άνδρες και γυναίκες αλλά και τον εφημεριακό κλήρο!
Για την Κυριακή και για την πίστη μας δεν έχουμε σχεδόν τίποτα και περιμένουμε να έχουμε κλήσεις!
Εάν εμείς οι ίδιοι δεν θυμόμαστε να αγιάσουμε την ημέρα του Κυρίου, μένουμε ώρες για να παρακολουθούμε το Fb, ή άλλα πράγματα που είναι στο Διαδίκτυο και προσευχόμαστε γρήγορα, γιατί πρέπει να ενημερωθούμε και δεν έχουμε χρόνο για τίποτα!
Έχω στο μυαλό μου τη χαρά του να μπορώ να τελέσω τη Θεία Λειτουργία στη Σάμο, στην Ενοριακή Εκκλησία μας, η οποία ζωντανεύει από πρόσφυγες, ειδικά Αφρικανούς, που ποτέ δεν ανυπομονούσαν να τελειώσει η Τελετή, ποτέ δεν κοιτούσαν αν περνάει η ώρα, αλλά ήθελαν να προσευχηθούν και να ψάλλουν για πολύ ακόμα!
Ποτέ δεν κουράστηκαν να παρακολουθήσουν την ομιλία, και έβλεπα τη χαρά του να καταλάβουν τα Αγγλικά μου, ή τα λίγα λόγια στα Γαλλικά και ποτέ δεν ασκούσαν κριτική ή αισθάνθηκαν βαριεστημένοι από το μακρύ κήρυγμα, ή τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Όλα αντίθετα από εμάς, που θέλουμε να κάνουμε τα πάντα σε τριάντα λεπτά, το πολύ σαράντα πέντε, επειδή κουράζουμαι, ή κουραζόμαστε και θέλουμε να φύγουμε από την Εκκλησία, πριν ακόμη ο Ιερέας ολοκληρώσει με την ευλογία.
Ίσως η απάντηση στο ερώτημα γιατί αλλού, εκεί όπου δεν υπάρχει πλέον ελπίδα, ψωμί, εργασία, νοσοκομείο, σχολείο, υπάρχει πολλή πίστη και οι άνθρωποι δεν βιάζονται, αλλά αντίθετα σταματάνε για μεγάλο χρονικό διάστημα να προσευχηθούν, να συνομιλήσουν με τον Ιησού να βρίσκεται εκεί: σε τόση απόγνωση υπάρχει τόση πίστη και όπου υπάρχει πίστη εκεί υπάρχουν και κλήσεις!

π.Ρ.