Η δημιουργική φαντασία των Figlie di San Camillo (Θυγατέρων του Αγ. Καμήλου)

Ένα παγκόσμιο ζήτημα

«Στο σπίτι, διαβάζουμε ξανά την εγκύκλιο επιστολή Laudato si’ του Πάπα Φραγκίσκου – συνεχίζει η αδελφή Maria Fernanda – έτσι ώστε οι αδελφές να καταλάβουν πραγματικά το νόημα όλων όσων ζούμε εδώ στην Grottaferrata: αυτό που προκύπτει είναι ότι η προστασία της δημιουργίας δεν είναι μια ευθύνη των πολιτικών ή κάποιων άλλων, αλλά όλων μας, ξεκινώντας από τα μικρά πράγματα, όταν πετάμε μια μπαταρία ή ένα χαρτί, όταν προτιμάμε τις δημόσιες συγκοινωνίες από το αυτοκίνητο, παρά το γεγονός ότι αυτό είναι ηλεκτρικό. Προσπαθούμε να κάνουμε σιγά – σιγά, μια πραγματική οικολογική μεταστροφή, καταλαβαίνοντας ότι δεν αποτελεί μόνο θέμα υπεράσπισης του «τετραγωνικού μέτρου» του δικού μας χώρου, αλλά ότι είναι ένα παγκόσμιο ζήτημα, μια βοήθεια που αφορά όλους μας».

Με κίνδυνο της ζωής
Αντιμετωπίζοντας έναν τόσο επικίνδυνο ιό, για τις αδελφές του Αγίου Καμήλου της Grottaferrata η κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχει αποκτήσει ένα διαφορετικό νόημα σε αυτή τη νέα φάση, «μια περαιτέρω έκκληση για προσωπική και κοινοτική ευθύνη σχετικά με την επιμέλεια της δημιουργίας», λέει η μητέρα ηγουμένη, αδ. Zelia. «Η Εκκλησία – θυμίζει – μας ενθαρρύνει να προωθήσουμε συγκεκριμένες ενέργειες από τις οποίες μπορεί να προκύψει ένας νέος τρόπος ζωής: αισθανόμαστε ότι αντιμετωπίζουμε προκλήσεις και συμμετέχουμε στην αντιμετώπιση της οικολογικής κρίσης, στην κραυγή της γης και των φτωχών, αλλά και ως θρησκευτικό ίδρυμα συμμετέχουμε στη δημόσια δέσμευση της υπηρεσίας που περιλαμβάνεται στα ταξίματά μας: σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία και υγειονομικές εγκαταστάσεις». Η αδ. Maria Fernanda υπενθυμίζει ότι, «ως Θυγατέρες του Αγίου Καμήλου που είναι πάνω από 800 στον κόσμο, δίνουμε έναν τέταρτο όρκο: να βοηθούμε τους ασθενείς ακόμη και με κίνδυνο της ζωής μας. Και όλες οι αδελφές που βοήθησαν τους αρρώστους κατ’ αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, έλαβαν κάτι νέο, μια περαιτέρω εμβάθυνση του χαρίσματός μας, γιατί όταν ο Άγιος Καμήλο δημιούργησε αυτό τον όρκο, υπήρχε η πανούκλα. Σήμερα, ακόμη κι αν μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε την κρίση, αυτό που συμβαίνει είναι ωστόσο, κάτι που δεν έχουμε βιώσει ποτέ ξανά. Παρ’ όλα αυτά, όλες οι αδελφές βρέθηκαν κοντά στους αρρώστους μέσα από μια νέα σφαίρα φαντασίας αναφορικά με την φιλανθρωπία, τη δημιουργική φιλανθρωπία για το πώς να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον άγνωστο ιό.

Αυτό συνέβη στη Ρώμη, στο νοσοκομείο Madre Giuseppina Vannini (που έχει πάρει το όνομά του από την αγία, που μαζί με τον μακάριο πατέρα Luigi Tezza ίδρυσαν το γυναικείο μοναχικό τάγμα, ndr), αλλά και το νοσοκομείο στο Treviso, στη Brescia και στην Cremona». Η οδός είναι αυτή «μιας μεγαλύτερης δέσμευσης για τους φτωχούς: πάντα το κάναμε αυτό – αναφέρει η αδελφή από την Αργεντινή – αλλά αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης δημιούργησε μια νέα φτώχεια. Πρέπει να δίνουμε ένα χέρι βοήθειας στα άτομα που έχουν ανάγκη, τόσο στα νοσοκομεία όπου εργαζόμαστε, όσο και εδώ στην Grottaferrata, σκεφτόμενες και τα άλλα μοναστήρια μας. Σε αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης μας βοήθησε πάρα πολύ η Cei, ειδικά αναφορικά με το νοσοκομείο Vannini, όπου οι άλλοι θάλαμοι είχαν κλείσει, επειδή μέχρι πρόσφατα, υπήρχε μόνο ένας ο οποίος στέγαζε μόνο ασθενείς με Covid: δεν υπήρχαν οικονομικά έσοδα, όπως συνέβαινε και με τις άλλες δομές στον κόσμο, όπως για παράδειγμα στην Αργεντινή».

Η Laudato si’
«Η φροντίδα της δημιουργίας, του κοινού μας σπιτιού που είναι το δώρο του Θεού Πατέρα του δημιουργού, καθώς και των φτωχών αποτελεί τη βάση της ανθρώπινης εμπειρίας μας και της χριστιανικής πίστης μας», επισημαίνει η ηγουμένη, η οποία εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να «ευχαριστήσει τον Πάπα Φραγκίσκο για το δώρο του ειδικού έτους της Laudato si’», μια περίοδος προβληματισμού σχετικά με την Εγκύκλιο Επιστολή η οποία δημοσιεύθηκε πριν από πέντε χρόνια και αναφορικά με τις συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και με τα συγκεκριμένα βήματα που πρέπει να ξεκινήσουν και να αναληφθούν.

Μιλώντας για ολοκληρωμένη οικολογία, για τις αδελφές της Grottaferrata συνεπάγεται μια μεταστροφή υπό αυτή την έννοια, η οποία γίνεται εμπειρία και κάτι συγκεκριμένο μέσα στην καθημερινή ζωή, παράγοντας αυτό που καταναλώνουμε, ανακυκλώνοντας, βοηθώντας εκείνους που έχουν περισσότερο ανάγκη. «Αυξήσαμε τις καλλιέργειές μας» εξηγεί η αδελφή Bongianino. «Μας βοηθούν οι συνεργάτες μας Bruno, Valeriano, Fausto, Andrea και Davide. Μαζί προετοιμάζουμε το έδαφος για την καλλιέργεια σέσκουλων, πατάτας, μπρόκολων, τα οποία στη συνέχεια χρησιμοποιούμε στις καθημερινές χρήσεις μας. Οι κότες μας παράγουν σχεδόν 70 αβγά την ημέρα και όταν θα έρθει ο καιρός, τον Οκτώβριο, θα μαζέψουμε τις ελιές: έχουμε έναν ελαιώνα με σχεδόν χίλια δέντρα. Το λάδι που παίρνουμε το χρησιμοποιούν και τα άλλα μοναστήρια μας, λάδι για εμάς και για να δώσουμε και σε άλλους, σε άτομα που μας το ζητούν επειδή το έχουν ανάγκη». «Έχουμε και άλλα ζώα – προσθέτει η μητέρα ηγουμένη – όπως κατσίκες, στις οποίες δίνουμε το σανό που παράγεται στην εξοχή μας, κουνέλια και κοτόπουλα που καταναλώνουν το οργανικό υλικό από την κουζίνα».
«Η εμπειρία από τον Covid-19 που βιώσαμε από πρώτο χέρι, τόσο ως κοινότητα όσο και μέσα από τη φροντίδα προς τους ασθενείς, κατέστησε ακόμη πιο ξεκάθαρο το πόσο διασυνδεδεμένοι και αλληλεξαρτώμενοι είμαστε και ταυτόχρονα ευάλωτοι και εύθραυστοι». Η βραζιλιάνα μοναχή Zelia Andrighetti, γενική ηγουμένη των Figlie di San Camillo (Θυγατέρων του Αγίου Καμήλου) μιλά στο Vatican News για όσα πέρασαν αλλά δεν ξέχασαν, για τις δραματικές στιγμές της λοίμωξης από τον Κορονοϊό στο Μοναστήρι τους στην Grottaferrata. Τον Μάρτιο, πράγματι, από τις 62 μοναχές του ιδρύματος οι 57 βρέθηκαν θετικές στον Covid-19.

Κατάσταση έκτακτης ανάγκης
«Περάσαμε δύσκολες μέρες γιατί δεν ξέραμε τι θα συνέβαινε με τον Covid, ο οποίος μας έπληξε όλες ταυτόχρονα», πρόσθεσε η αδελφή Maria Fernanda Bongianino από την Αργεντινή: όταν μάθαμε για την μόλυνση, εξηγεί, «το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά εδώ, στη Grottaferrrata και μέσα σε ένα τέταρτο της ώρας, μπροστά από την πύλη μας συγκεντρώθηκαν πολλοί δημοσιογράφοι οι οποίοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε συμβεί: η περίπτωσή μας ήταν κάτι νέο για τον τύπο. Εν τω μεταξύ, έφθασαν τα ασθενοφόρα, σε σοβαρή κατάσταση ήταν η γενική ηγουμένη καθώς και τρεις ακόμη μοναχές: τώρα είναι όλες καλά. Η ASL μας ήλεγχε καθημερινά για ενδεχόμενη εμφάνιση πυρετού ή επιδεινούμενων συμπτωμάτων τα οποία ευτυχώς δεν έκαναν την εμφάνισή τους». Ήταν εβδομάδες αγωνίας κατά τις οποίες ωστόσο, δεν χάθηκε ούτε η ελπίδα ούτε η πίστη μας, υπογραμμίζει η αδελφή Maria Fernanda. «Οι μοναχές – διηγείται – παρέμεναν μέσα στα δωμάτιά τους, σε καραντίνα. Προσεύχονταν, άλλες μελετούσαν, ήταν στα χέρια του Θεού. Και εμείς οι λίγες αδελφές που βρεθήκαμε αρνητικές, τις βοηθούσαμε. Τα γεύματα έρχονταν συσκευασμένα από το νοσοκομείο Vannini της Ρώμης. Φυσικά και προφανώς υπήρχε φόβος, ακόμη και για όλα αυτά που ακούγαμε και ακόμη ακούμε αναφορικά με τον κορονοϊό, όμως οι αδελφές παρέμεναν ήρεμες».