Η αμαρτία χωρίζει από το Θεό και τους αδελφούς
Στην πρώτη γενική ακρόαση του έτους 2018, ο Πάπας Φραγκίσκος στάθηκε περισσότερο στην πράξη μετανοίας που γίνεται τελείται στην αρχή της Θείας Λειτουργίας και προέτρεψε να αναγνωρίζουμε τις αμαρτίες μας και να ζητούμε τη συγνώμη.
Το να κάνουμε τους λογαριασμούς μας με την προσωπική αδυναμία μας είναι μία εμπειρία που ενδυναμώνει και ανοίγει την καρδιά μας για να επικαλεστούμε την ευσπλαχνία του Θεού που μεταμορφώνει και μεταστρέφει.
Δεν πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας αυτάρκεις. Να είμαστε κορεσμένοι από την ψευδαίσθηση ότι είμαστε δίκαιοι και αναμάρτητοι.
Διερωτάται κανείς “ Τι μπορεί να δώσει ο Κύριος σε εκείνον που θεωρεί τον εαυτό του αυτάρκη από τις επιτυχίες του»; «Τίποτε», διότι ο αυτάρκης δεν είναι ικανός ούτε να ζητήσει αλλά ούτε και να δεχθεί τη συγνώμη, «αφού είναι χορτασμένος με το να αισθάνεται πάντοτε δικαιωμένος». Ο βασιλιάς Δαβίδ, ο τελώνης, ο άσωτος υιός αλλά και ο Άγιος Πέτρος, ο Ζακχαίος, η Σαμαρείτισσα, βρήκαν το θάρρος να αφαιρέσουν τη μάσκα από το πρόσωπό τους και να επικαλεστούν την ευσπλαχνία του Θεού.
Όποιος συνειδητοποιεί τη αθλιότητά του και χαμηλώνει τα μάτια με ταπεινότητα, αισθάνεται πάνω του το ευσπλαχνικό βλέμμα του Θεού. Γνωρίζουμε από προσωπική εμπειρία ότι μόνο όποιος ξέρει να αναγνωρίζει τα λάθη του και να ζητά συγνώμη από τους άλλους, λαβαίνει τη συγνώμη.
Οι παραλήψεις:
Δεν αρκεί να μη κάνει κάποιος κακό, οφείλει να κάνει και το καλό.
Ο Πάπας Φραγκίσκος κάλεσε στη συνέχεια να αναγνωρίζουμε ότι οι σκέψεις μας συχνά είναι «κοσμικές, γι’ αυτό και πραγματοποιείται η πράξη μετανοίας με τον τύπο της γενικής άφεσης, που προφέρεται σε πρώτο πρόσωπο, ομολογούμε: «αμάρτησα, αμάρτησα, πάρα πολύ αμάρτησα».
Ομολογούμε ότι πολύ αμαρτήσαμε όχι μόνο «με σκέψεις, λόγια, έργα» αλλά και με «παραλήψεις». Διότι «δεν αρκεί να μην κάνουμε το κακό στον πλησίον μας» αλλά «πρέπει να επιλέγουμε να κάνουμε το καλό χρησιμοποιώντας τις ευκαιρίες για να δίνουμε μια καλή μαρτυρία».
Η αμαρτία αποσπά και μας χωρίζει από το Θεό και τους αδελφούς
Ζητούμε συγνώμη από το Θεό και από τους αδελφούς μας, διότι η αμαρτία μάς χωρίζει και από τους δύο:
Η αμαρτία κόβει τη σχέση με το Θεό και κόβει τη σχέση με τους αδελφούς , τη σχέσης στην οικογένεια , στη κοινωνία, στην ενοριακή κοινότητα … Η αμαρτία αποσπά πάντα: χωρίζει, αποκόπτει.
Όταν κτυπούμε το στήθος τη στιγμή που ομολογούμε την αμαρτία μας, σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι: η αμαρτία έγινε εξ αιτίας μας και δεν πρέπει να δείχνουμε με το δάκτυλο τους άλλους για να τους κατηγορήσουμε.
Για να το εξηγήσει αυτό ο Άγιος πατέρας διηγήθηκε ένα ανέκδοτο με ένα ιεραπόστολο: πήγε μια γυναίκα να εξομολογηθεί και άρχισε να λέει τις αμαρτίες του συζύγου της, της πεθεράς της, των γειτόνων. Στο τέλος ο ιερέας της είπε: «τώρα που τέλειωσες με τις αμαρτίες των άλλων θα μπορούσες να αρχίσεις να εξομολογείσαι και τις δικές σου».
Στο τέλος ο Πάπας Φραγκίσκος υπενθύμισε ότι «ιδιαίτερα την Κυριακή, είναι καλόν, να γίνεται ο ραντισμός με τον αγιασμό σε ανάμνηση του Βαπτίσματος που σβήνει όλες τις αμαρτίες μας”.
