ΟΛΗ Η ΖΩΗ ΣΕ ΕΝΑ ΣΑΚΙΔΙΟ H ΣΗΜΑΣΙΑ EΧΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…
Την ημέρα ακριβώς που συζητούσα μ` ένα “Αθηναίο Τηνιακό” ( από τον Ταραμπάδο) φίλο από την εποχή της ΕΚΝΕ ( δεκαετίες `80 και `90) , ότι ακούγεται ωραίο να ζούσαμε την εμπειρία των μεγάλων προσκυνημάτων, όπου άνθρωποι περπατούν για μέρες στη φύση, μέχρι να φτάσουν σε Ασίζη. Φάτιμα, Κομποστέλα ή Λούρδη, διάβασα και παρουσιάζω την παρακάτω αληθινή ιστορία, όπως μεταδόθηκε από το ραδιοφωνικό σταθμό του Βατικανού
Οι Ines και Rene είναι ένα αρραβωνιασμένο ζευγάρι από την Αυστρία.
Τελειώνοντας τις πτυχιακές τους εργασίες στο Πανεπιστήμιο, αποφάσισαν να γνωρίσουν καλύτερα ο ένας τον άλλο και τις αντοχές τους και να κάνουν ένα προσκυνηματικό ταξίδι, με τα πόδια, ως την Ασίζη της Ιταλίας. Ξεκίνησαν με τα σακίδια στις πλάτες, ακολούθησαν τη διαδρομή του αγίου Ιακώβου στην Αυστρία, στη συνέχεια πήραν το δρόμο για Ρώμη, συνέχισαν στη διαδρομή του Αγίου Αντωνίου και ολοκλήρωσαν τη διαδρομή της Ασίζης : χρειάστηκαν 55 μέρες για να περπατήσουν 1300 χλμ πλέον άλλα 300 χλμ με τρένο .
Ολοκλήρωσαν το μισό του ταξιδιού τους ( το άλλο μισό ήταν η επιστροφή ) μπροστά στη Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου, ανάμεσα σε ανθρώπους που έβγαζαν σέλφι, παιδιά και σκυλιά ! Συνειδητοποίησαν ότι δεν αισθάνονταν κάτι ιδιαίτερο αλλά ότι σημασία, τελικά, είχε το ταξίδι
Την πρώτη μέρα ταξιδιού διέσχισαν 28 χλμ, ήταν μία ζεστή αυγουστιάτικη μέρα που κατέληξε με μυϊκά προβλήματα και πλήρη εξάντληση. Την επόμενη, με το ζόρι, έκαναν άλλα 15 χλμ. Σιγά σιγά τα σώματά τους συνήθισαν και αποδείχθηκε ότι οι ανθρώπινες αντοχές είναι μεγαλύτερες από ότι φαντάζονταν. Πέρασαν αρκετά βράδια σε μοναστήρια που άνοιξαν πρόθυμα τις πόρτες τους.
Αλλά βράδια βρήκαν μικρά ξενοδοχεία για να διανυκτερεύσουν. Υπήρξαν όμως νύχτες που κοιμήθηκαν στην ύπαιθρο, γιατί δε βρέθηκε θέση ούτε σε μοναστήρια ούτε σε ξενοδοχεία. Ήταν δύσκολη εμπειρία, να μην ξέρουν που θα περάσουν τη κάθε νύκτα… Τουλάχιστον στα τελευταία 250 χλμ το πρόβλημα δεν υπήρξε, βρέθηκε πάντα θέση σε μονές ή μικρά ξενοδοχεία για προσκυνητές
“ Συνάντησες το Θεό κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος “ ήταν η ερώτηση που απηύθυναν ο ένας στον άλλο, όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους Τότε δεν ήταν σίγουροι για την απάντηση. Πλέον είναι : συνάντησαν το Θεό στα μάτια των ανθρώπων που τους συμπαραστάθηκαν στο ταξίδι τους. Όπως η κα Κιάρα, σε μια εξοχική περιοχή της Ιταλίας, από την οποία ζήτησαν να διανυκτερεύσουν στον κήπο της. Εκείνη στην αρχή ήταν επιφυλακτική, όταν όμως κατάλαβε ότι της έλεγαν αλήθεια για το ταξίδι τους τούς πρόσφερε ζεστό ψωμί, ντομάτες από τον κήπο, λάδι και φρέσκο γάλα. Ή η κα Άννα, μια άλλη ιταλίδα επαρχιώτισσα, που τους έμαθε να φτιάχνουν σπιτικό βούτυρο.
΄Η η φραγκισκανή μοναχή, στην χώρα τους, που τους πρόσφερε πλούσιο πρωινό . Ή ο, εθελοντής μάγειρας σε πανσιόν προσκυνητών, Francesco, που τούς πρόσφερε σπιτική grappa.
Το ζευγάρι αισθάνεται ότι η εμπειρία αυτή τους ένωσε περισσότερο, τους ωρίμασε και τους έδωσε να καταλάβουν τα όριά τους. Επίσης τους έκανε να γνωρίσουν την Εκκλησία σε Αυστρία και Ιταλία. Ως πολύτιμο σουβενίρ θα έχουν πάντα “τα διαβατήρια του προσκυνητή ” όπου έχουν συγκεντρώσει σφραγίδες από όλα τα μέρη που έμειναν, εκτός φυσικά από τις νύκτες που πέρασαν κάτω από τ` αστέρια
Το αληθινό προσκύνημα, η πορεία στη ζωή τους, τώρα ξεκινά.
Χωρίς σφραγίδες…
Πληροφόρηση και φωτογραφία από Vatican News
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”
