Γεωγραφία και συγχώρεση
Το Albano είναι νότια ή νότιο-δυτικά της Ρώμης; Ένα βράδυ, με τον φίλο μου τον Serafinoμίλαγα για τους καλλιτεχνικούς θησαυρός και την ομορφιά της Ρώμης και των περιχώρων της. Η συνομιλία μας, από καιρό σε καιρό, γινόταν πιο ένθερμη εξαιτίας της διαφοράς απόψεων ή λόγω κάποιων λέξεων που ειπώθηκαν με ένα τόνο όχι και τόσο ήπιο. Μέχρι που βάλθηκα να περιγράφω με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και πολύ λεπτομερή τρόπο την περιοχή Castelli. Ένιωσα μέσα μου μια κάποια ικανοποίηση που μπορούσα να δώσω σε έναν παθιασμένο με αυτό το θέμα,μερικές νέες και ενδιαφέρουσες ειδήσεις. Αλλά σε κάποιο σημείο ο Serafino με διέκοψε. Μου είπε ότι γνωρίζει καλά το Albano, αφού έχει περάσει επανειλημμένα από αυτή την μικρή πόλη που βρίσκεται στα νότιο-ανατολικά της Ρώμης. «Όχι στα νότιο ανατολικά – αμέσως θέλησα να διευκρινίσω – αλλά ακριβώς στα νότια της Ρώμης».
Από αυτή τη σχολαστική διευκρίνισή μου γεννήθηκε μια από τις κλασικές διαφωνίες που αναδεικνύουν όχι τόσο την επιθυμία για την ακρίβεια, τη λεπτομερή γεωγραφική ακρίβεια, αλλά αυτή την παράξενη ψύχωση μιας ζωηρής επιθυμίας να επικρατήσουμε επί του άλλου. Σαν να λέμε: «Δεν θέλω να με διδάξεις, ειδικά εσύ». Αυτό συνέβαλε στο να διαταράξει και να δημιουργήσει ρωγμέςστην ηρεμία των σχέσεών μας.
Πριν πάμε να ξεκουραστούμε, ανοίξαμε το προσευχητάριο για να πούμε την τελευταία προσευχή της ημέρας. Με μεγάλη έκπληξη, αυτή την Τετάρτη το ανάγνωσμα μας προσφέρει αυτές τις παραινέσεις: « Μην αφήσετε να δύσει ο ήλιος ενώ είστε οργισμένοι. Κάντε να εξαφανιστεί από πάνω σας κάθε πικρία, οργή και θυμός. Να είστε καλοκάγαθοι οι μεν προς τους δε, συγχωρώντας ο ένας τον άλλο όπως ο Ιησούς σας έχει συγχωρήσει».
Νιώθοντας δυσφορία, σε μια παράξενη σιωπή ο καθένας ξεκινά την προσευχή στο δωμάτιό του. Αλλά αυτά τα λόγια δεν με αφήνουν να πάω για ύπνο ήρεμος. Με καλούσαν όλο και πιο επιτακτικά να επανεξετάσω τον «διαπληκτισμό». Είναι αλήθεια, κοιτώντας τον γεωγραφικό χάρτη, είχα δίκιο εγώ. Το Albanoείναι ακριβώς στα νότια της Ρώμης. «Αλλά – αναλογίστηκα – δεν με εξυπηρετεί σε τίποτα να έχω δίκιο εάν αυτό το δίκιο προκάλεσε αυτή τη διάσπαση… «Ίσως – παρατηρώντας με το μάτι της ευσπλαχνίας – να μπορούσα να του πω ότι είχε εκείνος δίκιο, θα μπορούσα … κοιτώντας από αυτή την άποψη…». Εν ολίγοις, θα το έκανα μόνο και μόνο για την ειρήνη.
Αποφάσισα να κτυπήσω την πόρτα του πριν κοιμηθεί. Μπαίνω και βρίσκω και εκείνον με τον γεωγραφικό χάρτη στα χέρια. Με κοίταξε και παρατηρώντας την γαλήνια έκφρασή μου, με πρόλαβε χαμογελώντας: «Πράγματι, έχεις δίκιο εσύ…».
Είναι αρκετή μια ανταλλαγή φιλικών έξυπνων κινήσεων ως χριστιανικό σύμβολο για «καληνύχτα».
