Ο Χριστιανός γνωρίζει και κάθε μέρα πείθεται όλο και περισσότερο ότι ο σκελετός της χριστιανικής ζωής είναι η αγάπη προς τον πλησίον: αγάπα τον πλησίον σου  όπως τον εαυτό σου.

Πολλές φορές  αισθάνομαι στον εαυτό μου να τραυματίζεται η εκτίμηση προς  τους άλλους αυτό ου συμβαίνει, ακόμη και χωρίς να το καταλαβαίνω, όταν τους θεωρώ μόνο από την ανθρώπινη πλευρά, τους αξιολογώ  ή τους κρίνω μόνο με τη δική σου κρίση.

Για να αποφύγω κάθε αντίδραση , έρχεται στο νου μου η προτροπή του Αποστόλου Παύλου στους φίλους του: προσπαθήστε να εκτιμάτε ο ένας τον άλλο. Κάθε φορά που ενθυμούμε  αυτόν το λόγο του Αποστόλου Παύλου παίρνω στάση προσοχής. Με θέτει ενώπιον τα αληθινής αγάπης, του καθήκοντος να καλλιεργήσω  σκέψεις  ειρήνης και εκτίμησης  προς εκείνον  ο οποίος ζει δίπλα μου.

Γνωρίζω πολύ καλά  ότι δεν μπορώ να ζήσω αν δεν με εκτιμά κανένας: δεν έχω τη δύναμη  να σηκωθώ το πρωί εάν θεωρώ τον εαυτό μου  χαμένο, ή χειρότερα υποτιμημένο. Δεν έχω την απαραίτητη ώθηση  για α εκφράσω  με τον καλύτερο τρόπο τα χαρίσματα που ο Θεός μου έδωσε, εάν δεν αξίζω για κανένα.

Όπως η έλλειψη εκτίμησης από τους άλλους για μένα με ταπεινώνει έτσι και η δική μου έλλειψη εκτίμησης για τους άλλους ταπεινώνει τον πλησίον.

Όμως ξαναβρίσκω την ώθηση  και τη δύναμη  προς χάρη του πλησίον μου, μόλις συνειδητοποιήσω  όλο και με μεγαλύτερη έκπληξη ότι ο ίδιος ο Θεός έχει μια τρελή εκτίμηση  για μένα  και τρέφει  μία όμοια εκτίμηση για κάθε πλησίον μου.

Ποιος λοιπόν είσαι εσύ που δεν εκτιμάς τον πλησίον σου;

Αυτή η ανανεωμένη θεϊκή έκπληξη  που ξαναδίνει  την αιτία και την ώθηση  για να αρχίσω και πάλι.  Με ξαναβάζει  στο δρόμο που με οδηγεί προς τον αδελφό μου για να νιώσουμε και οι δυο ότι οφείλουμε να εκτιμούμε ο ένας τον άλλο.