«Φως στο βάθος του τούνελ»

“Ο  Χριστός αναστημένος από τους  νεκρούς, δεν είναι πια υπόδουλος στο  θάνατο γιατί ο θάνατος δεν τον εξουσιάζει πια». Ρωμ. 6,9

Υπάρχουν μερικές στιγμές στη ζωή μας, κατά τις οποίες βρισκόμαστε στο σκοτάδι, δεν μας βοηθά καθόλου η πίστη μας. Υπάρχουν π.χ. πόλεμοι και οι αγριότητες που διαπράττονται κατ’ αυτούς, άλλες φορές είναι κατακλυσμοί και άλλα καιρικά  φαινόμενα, οι αδικίες και οι συκοφαντίες και άλλα που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε!                 

Τελευταία,  έμαθα για μια λευχαιμία που χτύπησε απρόοπτα ένα νέο πατέρα που περίμενε τη γέννηση του πρώτου του παιδιού!!! Πέρασαν μόνο μερικές ημέρες για να συνειδητοποιήσει την κατάσταση του.  όλη η θρησκευτική μας κοινότητα έμεινε «άναυδη» . Αυτός ο νέος δεν θα έχει ποτέ τη χαρά να παίξει με το παιδί του, ούτε να το δει να μεγαλώνει, ούτε αυτό να έχει ένα πατέρα που θα το αγαπά και να το προστατεύει.

Η νεαρή γυναίκα δεν θα έχει την οικογένεια που ονειρεύονταν.  Είναι άνθρωποι απλοί, μέσα στο χάος της σημερινής πολύκροτης κοινωνίας.

Ο νεαρός δεν απελπίστηκε ούτε στιγμή::!!! Ούτε  έχασε την πίστη του       

Πόσες φορές δεν θέλουμε να συμμεριστούμε τέτοιες καταστάσεις και να «φωνάξουμε»  «Γιατί»; Να πούμε ένα «ξερό»: ότι η ζωή είναι ένα πέρασμα, και περιμένουμε τη κρίση του Θεού, μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις. Ο Θεός τότε φαίνεται σαν ένας μακρινός κριτής χωρίς κανένα  ανθρώπινο οίκτο ….

Η εκκλησία επαναλαμβάνει: ο «Θεός είναι γεμάτος καλοσύνη και ευσπλαχνία»

Σ αυτές τις στιγμές απελπισίας και μη γνώσης θυμόμαστε το μύθο της «σπηλιά»  του Πλάτωνα που μας διηγείται για να εξηγήσει την ‘άνοδο της ανθρώπινης ψυχής προς την αθανασία. Και αυτό 4 αιώνες π. Χ.

Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν, ότι ο άνθρωπος βρίσκεται σε μια σπηλιά  (ένα σκοτεινό τούνελ), αδύνατο να δει τι συμβαίνει γύρω του.

Στο βάθος διακρίνει ένα αμυδρό φως, μια ακτίνα φωτός.    

Σιγά σιγά μπορούμε να πλησιάσουμε αυτή την ακτίνα φωτός.  Με τη βοήθεια βέβαια της προσευχής. Με αυτό τον τρόπο όλοι οι άγιοι εξήλθαν από αυτή τη σκοτεινή σπηλιά (σκοτεινό τούνελ), και να δουν τη δόξα του Θεού.

Παρόλα αυτά δεν έχουμε μια απάντηση στο ερώτημα «γιατί»;

Παρόλα αυτά μπορούμε να συμμεριστούμε τον πόνο όσων υποφέρουν με τη συνείδηση ότι ο Θεός είναι αγάπη  που πέθανε  παίρνοντας απάνω Του   ‘όλα τα βάσανά μας.

Με την σιγουριά ότι σιγά, σιγά  θα φθάσουν στο φως που διακρίνουμε στη άκρη του «τούνελ»..

Χρειάζεται από εμάς  ταπεινή προσευχή  και  ελπίδα στο Θεό μας.

Μετάφραση: π. Αντώνιος Φόνσος